Passion ေမတၲာစိတ္

ေစာေစာကပဲ ကရုဏာနဲ႔ သဒၶါ သတ္ပံုေတြျပင္ေပးရတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေျမးအၾကီးဆံုးနာမည္က သဒၶါတင့္ေဆြ။ သူက အဖိုးအဖြားလက္ေပၚမွာသာ ၾကီးျပင္းခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ေဒလီယူနီဗာစီတီက ဝိဇၨာဘြဲ႔ရေအာင္ သင္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အရင္ သူက ယူအက္စ္ေအကို သြားရတယ္။ အဖိုးအဖြားေလွာင္အိမ္က ထြက္ေတာ့တဲ့သေဘာ။

ဒီကိုေရာက္ေတာ့ သူလည္း အေတာင္ေပါက္ျပီ။ မၾကာခင္ ကေလးအေမျဖစ္ေတာ့မယ္။ ကေန႔ သူ႔ဖြားကို ေစ်းေတြလိုက္ပို႔ ဝယ္ျခမ္းေပးတယ္။ မိခင္စိတ္ဆိုတာ နားလည္းစျပဳလာတာျဖစ္မယ္။ စာနာစိတ္ဆိုတာ စာဖတ္တာနဲ႔မရ။ လူတိုင္းဟာ ကိုယ္တိုင္ေတြ႔လာမွ သိနားလည္းလာၾကတယ္။ ၾကီးတဲ့သူေတြလည္း ငယ္စဥ္ရြယ္စဥ္က အဲလိုပါပဲ။ ၾကာေလေလ သူတပါးေက်းဇူးကို သိတတ္လာၾကေလေလ။

မသဒၶါ ျမန္မာစာ မဖတ္တတ္ပါ။ စကားေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္တယ္။ ဟင္ဒီစကားနဲ႔ အဂၤလိပ္စကားလည္း ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္တယ္။ ကိုးတန္းေက်ာင္းသူဘဝမွာ ဟယ္ရီေပၚတာစာအုပ္ထူၾကီးေတြ ဖတ္ေနျပီ။

ေမတၲာစိတ္မွာ ဘာသာစကားမလိုပါ။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၁-၇-၂ဝ၁၇
ည ၁ နာရီ၊ ၂၁ မိနစ္။

Comments

Popular posts from this blog

က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္တပါး

တခုတ္တရ