ညံ့ရျခင္းအေၾကာင္း

၁။ ဆရာမဂၤလာပါ။ ျမန္မာစာ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျပာျပေနလို ့ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ ေတြ႔ေနရတာ ပ်က္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ မ်ားေရးေနတာလား၊ တကယ္မတတ္တာလား၊ ေဝခြဲမရပါဘဲ ျမန္မာလူမ်ိဳး ျမန္မာစာမေရးတတ္ဘူးဆိုရင္ ရွက္စရာေကာင္းေနတာ။ ပညာမဲ့စာမတတ္တာေတြမ်ားေနတာလား၊ သို႔ေလာသို႔ေလာႏွင့္ ဝမ္းနည္းေနမိပါတယ္။ ဆရာ ေရးျပရွင္းျပလို ့ေက်းဇူးတင္ေနရပါသည္။

၂။ ျမန္မာျပည္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက ျမန္မာစကားကို ေျပာင္သလို ပ်က္သလိုနဲ႔ တလြဲေတြ ေျပာဆိုေရးသားရင္း အမွားက အမွန္ျဖစ္ကာ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားပ်က္မွာ ျမင္ေယာင္ စိုးရိမ္မိေနတယ္ ဆရာေရ။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ျမန္မာ (ဗမာ) စကားကို ျပည္တြင္းမွာေနသလို မေျပာရတာ (၂၇) ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ေရာက္ကတည္းက စကားကိုခ်ေျပာေနရတာ။ မိသားစုအတြင္းသာ အရင္ကလို ေျပာလို႔ရတယ္။ အဲေတာ့ သူမ်ားေတြဆီက သင္သူႏိုင္တာ မရွိသေလာက္နည္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ့စကား တိုးတက္ရွင္သန္မႈ ရပ္တန္႔သြားေတာ့တယ္။

လူေတြၾကားဆက္သြယ္မႈဟာ စကားျဖစ္တယ္။ စကားမွန္ကန္မွသာ လိုရာေရာက္တယ္။ တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ဘာသာရပ္ေတြမွာ စကားနဲ႔စာ တိက်မွသာ အဲဒီသုတနဲ႔ ပညာတတ္တယ္။ အေထြေထြသိပၸံကို ငါးတန္းအထိ ေနဘူးသူတိုင္း သင္ၾကရတယ္။ စကားစု၊ ေဝါဟာရေတြ တေသြမတိမ္းမွတ္ယူရတာမ်ိဳးရွိတာ သိၾကမယ္။

အရပ္ထဲမွာေတာ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေျပာၾကတာမ်ားပါတယ္။ စကားတခြန္းကို တေယာက္ဆီကေန တေယာက္ လက္ေျပာင္းတာနဲ႔ အစက တိတိက်က်သိမထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာဟာ တဆင့္ဆိုတမ်ိဳး ကြဲလြဲႏိုင္တယ္။ ခလုတ္တိုက္၊ တရုတ္ရိုက္၊ ဖါးျပဳပ္ကိုက္။

စာက အေျခခံက်တယ္။ ပညာေရးကို အေလးမထားတာနဲ႔ တန္ဖိုးခ်ရာကေန စကားလည္း မေလးနက္၊ ေပါ့ပ်က္ပ်က္နဲ႔ အလြယ္လိုက္ေျပာၾကတယ္။ ေခတ္စကား၊ ဘန္းစကားေတြက ေခတ္တိုင္းမွာရွိတာမို႔ ေျပာစရာမရွိပါ။ ရိုးရိုးတန္းတန္း ေျပာတာမွာ ထင္တာကိုသာေျပာၾကတယ္။ ၾကားတဲ့သူလည္း ရမ္းသန္းမွန္းယူလိုက္တယ္။ ၾကာေတာ့ စကားအဓိပၸါယ္ ေဖၚမရတာေတြ အမွားမွားအယြင္းယြင္းေတြကိုသာ အဟုတ္မွတ္လာၾကတယ္။ အဲလိုလူေတြ မ်ားမ်ားလာတဲ့အခါ စာတန္ဖိုး၊ စကားတန္ဖိုး၊ လူမ်ိဳးတန္ဖိုး က်တယ္။

ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ စာအုပ္ေတြဖတ္ျပီး အေရးအသားနဲ႔သတ္ပံု ေလ့လာခဲ့ရတယ္။ သတ္ပံုမွန္နဲ႔ စာအုပ္ေကာင္းေတြ မဖတ္ရေတာ့တဲ့ကြ်န္ေတာ္ ခုေနမွာ ကေန႔ထုတ္စာအုပ္ေတြသာ ဖတ္ရရင္ ႕႕႕႕႕

ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ လူၾကီးေတြစကားေျပာတာနားေထာင္ျပီး မွတ္သားခဲ့ရတယ္။ စကားအရာ ေလ့လာသင္ယူမႈ နည္းေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ခုေနမွာ ျပည္တြင္းကလူေတြနဲ႔သာ စကားေျပာရရင္ ႕႕႕႕႕

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၃ဝ-၆-၂ဝ၁၇