နတ္ေတာ္မွာ စာဆိုၾကသည္
စာအုပ္သစ္ေတြ အျမင္အရေတာ့ ဝယ္ခ်င့္စဖြယ္ေကာင္းတာမွန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က စာတရြက္ႏွစ္ရြက္လွန္ၾကည့္ျပီးမွသာ ဝယ္ခ်င္တယ္။ တစ္ရြက္ႏွစ္ရြက္ဆိုတာပါလို႔ကေတာ့ လက္ေဆာင္ေပးမွာကို ေၾကာက္တယ္။
ငယ္ငယ္က စာေတြဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲတာနဲ႔ပဲ လူျဖစ္လာတာ။ တခ်ိဳ႕ကို အာဂံုေဆာင္တယ္။ ၇ တန္းေအာင္ျပီး ေႏြရာသီမွာ ေနာက္ႏွစ္သင္ရမယ့္ ေဒဝဂုမာၻန္ကို တအုပ္လံုးအလြတ္က်က္တယ္။ ဆယ္တန္းမွာ အိုဘီ ေခၚ စိတ္ၾကိဳက္ျမန္မာစာ ေက်ာင္းသားေတြသင္တာေတြ ယူဖတ္တယ္။ ခုထိ စြဲေနတုန္း။
အဲ ႕႕႕ နည္းနည္းၾကီးလာေတာ့ ဝတၳဳစာအုပ္ေတြတခ်ိဳ႕ကို သေဘာမက်ေတာ့ပါ။ မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီး စကားေတြ ေျပာၾကတယ္။ ဆက္ပါအုန္း ေမာင္။ ဆိုပါအုန္း ခင္။ လူ႔သက္ရွိေလာကမွာ အဲလို မေျပာၾကပါ။
ေနာက္မွာ စာေရးဆရာေတြ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ျငင္းၾကတာကို မဂၢဇင္းေတြမွာ အခန္းဆက္လာတယ္။ အစကေတာ့ စိတ္ဝင္စားပါရဲ႕ ေနာက္ေတာ့ မၾကိဳက္ေတာ့ပါ။ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ဘူးထင္လာတယ္။
ေနာက္မွာ ကဗ်ာဆရာေတြ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းသာသိတာေတြကို စပ္ဆိုၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုိ လူျပိန္းေတြက နားမလည္ပါ။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းပဲ ကာရန္နဲ႔ေလွ်ာက္ေျပာေနၾကတာ။ ကာရန္ပါ-မပါကလည္း အတင္းျငင္းၾကတာ။ အစကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးလိုက္ဖတ္ေသးတယ္။ အခုေတာ့ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုက္ျပီ။ ကေလာင္နာမည္နဲ႔ေရးတာ ကဗ်ာ။
ခုေခတ္စာအုပ္ေတြနဲ႔ေတာ့ လက္လွမ္းမမီပါ။ ေကာင္းၾကမွာပဲလို႔သာ ေျပာပါရေစ။ အဲ သတ္ပံုကလြဲရင္ေပါ့။ အေတာ္မ်ားမ်ားက ဆင္တူဝတ္ထားၾကတယ္။ ယူနီေဖာင္းကာရန္လို႔ ေခၚလိုက္မယ္။ ကန္ေတာ့ပါ။
နတ္ေတာ္မွာ စာဆိုေတာ္ေတြ ေဟာေျပာတာေတာ့ နားေထာင္ခ်င္တယ္။ သူတို႔လက္နဲ႔ သတ္ပံုေတြ ဘယ္လိုေရးေရး စကားေျပာရင္ တစ္သံမထြက္ၾကလို႔။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂-၁၂-၂ဝ၁၆
၂-၁၂-၂ဝ၁၈
Comments
Post a Comment