Broadway ညလံုးေပါက္ဇာတ္
မေန႔က ေက်ာင္းသားမိဘေတြ အင္တာေနရွင္နယ္ စကူးေတြေၾကာင့္ ဒုကၡေတြ႔ေနရေၾကာင္း ေရးျပီး စာေရးပါတဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာရပ္မဟုတ္ပါ။
သိပၸံေမာင္ဝေရးတဲ့ ရြာ့က်က္သေရထဲက ဆရာေစာေက်ာင္းမ်ိဳး တကယ္ရွိခဲ့တယ္။ သူေရးခဲ့တာက အဂၤလိပ္ေခတ္။ ေနာက္မွာ ျပည္ေတာ္သာေက်ာင္းေတြ ေပၚခဲ့တယ္။ ဆုိရွယ္လစ္ေက်ာင္းေတြ ေပၚခဲ့တယ္။ ခဏခဏပိတ္ရတဲ့ ေကာလိပ္နဲ႔ တကၠသိုလ္ေတြေခတ္ ရွိခဲ့တယ္။ ဘြဲ႔ေတာ့ရခဲ့တာ က်မ ဘာမမွတတ္ပါလို႔ ရိုးသားစြာဝန္ခံတဲ့ေခတ္ ေရာက္လာတယ္။
ဘယ္အေၾကာင္းအရာေရးေရး အႏႈတ္သေဘာေရးစရာေတြက မကုန္ပါ။ အဲတာနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္တဲ့စာဆိုတာ အက်ိဳးမရွိေစပါ။ မေကာင္းတာေတြေထာက္ျပျပီး ေဆးနည္းပါသင့္တယ္။ ပညာေရးမွာ တပြဲတိုးနည္းေတြကေတာ့ မ်ားလွျပီ။
ပြင့္လင္းလာေတာ့ နည္းနာသစ္ေတြ စနစ္ေကာင္းေတြ ေျပာဆိုလာႏိုင္ၾကတာတယ္။ ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ မက်က္တက်က္ဆိုတာ စားမေကာင္းပါ။
ပညာေရးျပင္ရန္ အဂၤလန္၊ အေမရိကန္ပံုတူေတာ့ မသင့္ပါ။ ပညာဆိုတာ သင္ေပးရတာ။ သင္ေပးသူေတြက ေတာ္မွ။ ေတာ္ေပမဲ့ သူတို႔တတ္တာကလည္း မွန္ပါမွ။ သိပၸံဘာသာေတြမွာေတာ့ ႏိုင္ငံေရးစြက္ဖက္တာ မရွိသေလာက္ပါ။ ျမန္မာစာ၊ သမိုင္းနဲ႔ အဂၤလိပ္စာေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး မွားလြန္းေနဆဲ။ အမွန္သေႏၶ မတည္ႏိုင္ေသးပါ။ ေမြးဘို႔ကေတာ့ ေဝလာေဝး။
ေမာင္လူေအးစာအုပ္ ျပန္ထုတ္တာမွာ ႏွစ္တစ္ရာတဲ့။ စာမ်က္ႏွာ ၂၉ဝ မွာ။ ေတာ္ပါေသးတယ္။ စာမ်က္ႏွာ ၂၅၅ မွာ တသက္သက္လို႔သာ ရိုက္ထားလို႔။ အဲလိုအမွန္အတိုင္းျပန္ထုတာက အလြန္မတန္ရွားတယ္။ သတ္ပံုမပီေပမဲ့ စကားပီရင္ ေတာ္ေသးတယ္။
အရပ္ဇာတ္မွာ စကားပီေအာင္ ဆိုၾကေျပာၾကတာေလာက္ကို အလင္းေပါက္ၾကည့္ရပါဦးမယ္။ အရပ္ဇာတ္ၾကည့္ေနသူက ဘေရာ့ေဝးကို စိတ္ကူးယဥ္လို႔ မရေသးပါ။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၅-၁၂-၂ဝ၁၇
၂၅-၁၂-၂ဝ၁၈
Comments
Post a Comment