Rich and Poor Nations ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ

By ဒီဗီြဘီ 27 October 2016

ဆရာ ႕႕႕ ႏိုင္ငံ ဘာေၾကာင့္ ဆင္းရဲသလဲ ေရးေပးပါဦး။ ဆရာ့အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြကို အၿမဲအားေပးေနပါတယ္။

ေမးခြန္းက အေတာ္ဆီေလ်ာ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဆင္းရဲၾကသလဲ မေမးဘူး။ ေမးေနစရာ မလိုတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ေနရသူနဲ႔ တူတယ္။

၂ဝဝ၈ တုန္းက ကမာၻမွာ စီးပြားေရးအက်ပ္႐ိုက္ခဲ့တယ္။ ၅-၁၁-၂ဝ၁၄ ေန႔မွာ Credit Suisse ကေန Global Wealth Inequality ကမာၻ့ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈ မညီမွ်ျခင္းစစ္တမ္းတခု ထုတ္ထားတယ္။ စစ္တမ္းမွာ တိုင္းျပည္ေတြကို အတန္းအစား ၄ မ်ိဳး ခြဲထားတယ္။

အနီေရာင္ = ေဒၚလာ တသိန္းအထက္၊ လိေမၼာ္ေရာင္ = ေဒၚလာ ၂၅ဝဝဝ ကေန ၁ဝဝဝဝ အထိ၊ အဝါေရာင္ = ေဒၚလာ ၅ဝဝဝ ကေန ၂၅ဝဝဝ အထိနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အျပာႏုေရာင္ = ေဒၚလာ ၅ဝဝဝ ေအာက္။

ဆြစ္ဇာလန္ = $581,000၊ ၾသစေတးလ် = $431,000၊ ေနာ္ေဝ = $359,000၊ ယူအက္စ္ေအ = $348,000၊ ဆြီဒင္ = $333,000၊ ျပင္သစ္ = $317,000၊ ယူေက = $293,000။

တိုင္းျပည္ေတြ ဘာေၾကာင့္ ခ်မ္းသာေနၾကသလဲကို ၂၁-၅-၂ဝ၁၅ ေန႔ထုတ္ Fobes မဂၢဇင္းမွာပါတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ကိုးကားပါမယ္။ အခုထိ နာမည္ေက်ာ္တဲ့ စီးပြားေရးပညာရွင္ (အဒမ္ စမစ္) က An Inquiry into the Nature and Causes of the Wealth of Nations စာအုပ္ကို ေရးခဲ့ပါတယ္။ သူ ေျပာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၄ဝ ရွိလည္း မွန္ေနတုန္းပါ။

အေျခခံအက်ဆံုး သံုးခ်က္က Capital အရင္း၊ Labor လုပ္အားနဲ႔ Efficiency ထိေရာက္စြမ္းရည္။ အရင္းထဲမွာ စက္ယႏၲရားေတြ၊ အေဆာက္အအံုေတြနဲ႔ ေျမ စတာေတြ ပါဝင္တယ္။ Labor လုပ္အားဆိုတာ တိုင္းျပည္ထဲက ထုတ္လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ လူသားရင္းျမစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီႏိုင္ငံဟာ အရင္းကို ဘယ္ေလာက္အထိ လုပ္အားအျဖစ္ ထိေရာက္ေအာင္ ေျပာင္းေပးႏိုင္စြမ္း ရွိသလဲ။

GDP per person တဦးခ်င္း ထုတ္လုပ္ႏိုင္စြမ္းဆိုတာ အဲလို ေျပာင္းေပးတာရဲ႕ ထိေရာက္ႏိုင္စြမ္းအေပၚမွာ မူတည္တယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြမွာ ရင္းျမစ္ေတြကို ေနရာလြဲထားၾကလို႔ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား သန္းေပါင္း ဘယ္ေလာက္ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ ေရာက္ေနၾကပါသလဲ။ ျပည္ေတာ္ျပန္ အလားအလာကေရာ႕႕႕ ။

ဆင္းရဲတဲ့တိုင္းျပည္ေတြမွာ အစိုးရကေန လုပ္အားကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္ထားတယ္။ ေငြေၾကးကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္။ ေျမအသံုးခ်မႈကို သူတို႔လက္ထဲမွာ ထားတယ္။ အဲဒီလို အဆီအေငၚမတည့္ လုပ္ထားၿပီးသားကို ျပင္ရတာ မ်ိဳးဆက္နဲ႔ အခ်ိန္ယူရတယ္။ အာဏာရွင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ဆိုးသလဲ ဆိုတာကို ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြသာ ေထာက္ျပေနခဲ့ၾကရတယ္။ ခုေတာ့ ၾကာေလ ၾကာေလ ဆိုးတာေတြ ေပၚေပၚလာေနတယ္။ အဆိုးေတြ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ ရင္နာတယ္။ အသည္းနာတယ္။ ဦးေႏွာက္နာတယ္။

(အရင္း အခ်ိဳး ထုတ္လုပ္မႈ) ဟာ (၁) ဝန္းက်င္မွာ ရွိတာက ယူအက္စ္ေအေရာ ဆင္းရဲတဲ့တိုင္းေတြမွာေရာ မကြာလွပါ။ တက်ပ္ ပိုသံုးရင္ တက်ပ္နဲ႔ညီတာ ထြက္ေစမယ္။

လုပ္အားမွာေတာ့ ပညာတတ္ျခင္းနဲ႔ ကြ်မ္းက်င္မႈေတြက သိသိသာသာကြာၿပီ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း အားမနာတမ္း ေျပာရရင္ ဆင္းရဲေနတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြမွာ အတန္းပညာ ၄-၅ တန္းသာ ရွိၿပီး ခ်မ္းသာတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ၁၃ တန္းထိ ရွိေနတယ္။ အတန္းပညာအျပင္ ပညာအရည္အေသြးကိုလည္း ထည့္တြက္ရပါမယ္။ ဒါလည္းပဲ ပညာေရးရဲ႕သက္ေရာက္မႈက အသင့္အတင့္သာ ရွိတယ္။ အေမရိကမွာ အလုပ္သမား တဦးခ်င္း GDP per worker ဟာ မက္ဆီကို ထက္ ၃ ဆျမင့္တယ္။ အဲဒီလို ကြာျခားမႈရဲ႕ ၄ဝ% ဟာ ပညာေရးေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။

ကြာျခားမႈရဲ႕ ၆ဝ% ဟာ ထိေရာက္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။ အင္စတီက်ဴးရွင္းေတြ မတူၾကလို႔ ျဖစ္ရတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အင္စတီက်ဴးရွင္း ေဝါဟာရ ျပန္ေပၚခါစ ရွိေသးတယ္။ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီေခတ္က ရွိခဲ့ပါတယ္။ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ စစ္အာဏာ သိမ္းခံရၿပီးေနာက္မွာေတာ့ အင္စတီက်ဴးရွင္းသစ္ေတြကို အာဏာပိုင္သူက တည္ေဆာက္တယ္။ အက်ိဳးရလဒ္ကေတာ့ ၁၉၈၇ မွာ LDC ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအနည္းဆံုးႏိုင္ငံ ျဖစ္သြားတယ္။

ကေန႔ တကမာၻလံုးလိုလိုမွာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ က်င့္သံုးေနၾကတယ္။ ေငြရင္းက အဓိကက်တယ္။ မ်ားေလေလ အျမတ္ပိုရေလေလ။ ကေန႔ ခ်မ္းသာေနတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြဟာ အရင္ကတည္းက ခ်မ္းသာေနၾကတယ္။ အရင္းေတြ ဘယ္ကေန ဘယ္တုန္းကတည္းက ရထားၾကတာလဲေတာ့ ေနာက္မွာသာ ေရးပါမယ္။

ရွိတဲ့တိုင္းျပည္ေတြမွာ ရွိတဲ့အရင္းကေန အလိုလို တိုးပြားေနတယ္။ ဘဏ္မွာ ေငြအပ္ထားရင္ အတိုးတက္ေနသလို။ လက္ေတြ႔မွာ စုဘူးထဲထားသလို အေသမထားၾကဘူး။ တိုးပြားေအာင္ လုပ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ အရင္းက တကယ့္အရွိထက္ ပိုမ်ားလာေစေတာ့တယ္။ အေသးစိတ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ ေရးေနရင္ ပ်င္းစရာေကာင္းသြားမယ္။

စိတ္ကူးတဆံုးအထိ ၾကည့္၊ ကြန္ျမဴနစ္စီးပြားေရးသီအိုရီလို ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါ။ မ်က္စိတဆံုးၾကည့္ ဒီစီးပြားေရးစနစ္ႀကီးကို ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အပ်က္ခံၾကမွာ မဟုတ္ပါ။ ယွဥ္ၿပိဳင္တာ လယ္ဗယ္တူၿပီလို႔ေျပာတဲ့ ကမာၻႀကီးလည္း မျပားပါ။ ခ်မ္းသာသူေနသူေတြက ပိုခ်မ္းသာေအာင္သာ လံုးပန္းေနႏိုင္ၾကလို႔ ဆင္းရဲတဲ့သူေတြပဲ ဆက္ျပားေနပါတယ္။

သူရဲေကာင္းလုပ္ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္ ေအာ္လည္း ခဏသာခံမယ္။ မခ်မ္းသာေသးတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြကလည္း အဲဒီခ်မ္းသာနည္း ေဖာ္ျမဴလာအတိုင္း လိုက္ၾကပါမယ္။

ဆိုရွယ္ဒီမိုကရက္လို႔ လုပ္တာက ဆင္းရဲသူေတြ နည္းနည္းခံသာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ အဲဒီလိုလုပ္ပါလို႔ ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အဲက ခ်မ္းသာၿပီးမွ လုပ္ၾကတာ။

အျမင္မွန္ရလို႔ ျပည္တြင္း ျပန္ဝင္လာၾကၿပီ လုပ္နည္းနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ေခၚလို႔ ဗ်ာမထူး ဆိုတာေတြကေတာ့ ၁၉၈၈ ေဖာ္ျမဴလာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးသိန္းစိန္ကလည္း ေခၚခဲ့တယ္။ ေဒၚစု ကလည္း ဖိတ္ထားတယ္။ ခုထိေတာ့ ႕႕႕

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အင္စတီက်ဴးရွင္းေကာင္းေတြ ထူေထာင္ရမယ္။ လူေတြကို အရည္အေသြး ျမႇင့္တင္ေပးၾကရမယ္။ လူေတြကို လူနဲ႔ တူတန္ေအာင္ အသံုးခ်ရပါမယ္။

က်ေနာ္က စီးပြားေရးပညာရွင္ မဟုတ္ပါ။ ဘာမဆို ဆရာဝန္လို ေတြးၿပီး ႏိုင္ငံေရးလိုသာ ၾကည့္တတ္တယ္။ မျပည့္စံုပါ။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ