ပန္းပြင့္သာေၾကြ စာဆိုမေသ
ကဗ်ာစာဆို မေသတကား။
စာဆိုေသလည္း
မေသစာဆို၊ တင္စားလိုသည္
ေျမကိုသက္ေသျပဳ၍တကား။
သည္ေျမမွဖြား၊ သည္ေျမလားသည့္
တရားဓမၼ၊ သံေဝဂလွ်င္
ဘဝပင္ျမင့္၊ ေလ်ာင္းေၾကြလြင့္ေသာ
တပြင့္မာလာ၊ အိပ္စက္ရာသည္
ကဗ်ာတပုဒ္ သာပင္တည္း။
နိယာမလွ်င္
ဘဝျဖစ္ျခင္း၊ ဆံုးပ်က္ယြင္းသည့္
ေသမင္းတံတား၊ လူတိုင္းသြားရာ
လမ္းပမာတည့္၊ ၾကမၼာေခၚသံ
နာခံေလ်ာင္းစက္၊ သည္တသက္တြင္
ၾကြင္းပ်က္ျပာက်၊ ျမဴမႈန္စႏွင့္
ဘဝမာလာ၊ မႏိႈင္းသာၿပီ
မဟာေအာင္ပဲြ သာပင္တည္း။
ဘဝလကၤာ၊ စာလႊာပန္းခုိင္
မာလာၿမိဳင္ကား၊ ေဖြႏုိင္ၾကံသိ
အဘိဓမၼာ၊ လကၤာၿငိမ့္ေလး
အၿမိဳက္ေတးတည့္၊ ေသြးသားအုပ္ခ်ဳပ္
စက္႐ုပ္ခႏၶာ၊ မျမဲသာေသာ
သေဘာအနက္၊ ဖြင့္ဆိုခ်က္မွ်
ဥပၸဇၨတိ၊ ျဖစ္ဘိပ်က္ျပန္
အဖန္ဖန္လွ်င္၊ သ႑ာန္ ႐ုပ္ ျဒပ္
ဖြင့္ခ်ပ္ပန္းဝါ
ေၾကြကာေၾကြကာ တသဲသဲ
ေလမွာေလမွာ တဝဲဝဲ
ေျမလႊာေျမလႊာ တဖဲြဖဲြ
႐ိုက္မစဲလွ်င္၊ ေၾကြကဲြသူတိုင္း
မ်က္ရည္မိႈင္းျမ၊ လြမ္းဆြတ္ၾကသည္
တသ ဝမ္းနည္း မဆံုးတည္း။
စာဆို႔အတြက္၊ ေဆြးရတက္ေၾကာင့္
ေက်းငွက္လည္းဆိတ္၊ ေတာလည္းတိတ္ခဲ့။
စာဆို႔အတြက္၊ လြမ္းရတက္ေၾကာင့္
သစ္ရြက္လည္းႏြမ္း၊ စမ္းေရခန္းခဲ့။
စာဆို႔အတြက္၊ ၾကြမ္းရတက္ေၾကာင့္
မိုးထက္ေကာင္းကင္၊ ၾကယ္လည္းစင္ခဲ့။
တကယ္ဆိုလွ်င္၊ စာဆိုသင္၏
ပန္းပင္မ်ိဳးေစ့၊ ေလေဝ့ရာပ်ံ
ပန္းဝတ္ဆံႏွင့္၊ ညွာတံကူးလူး
ပန္းဖူးဖူးကို၊ ဆြတ္ခူးေဖြရွာ
ပန္းလိပ္ျပာတို႔၊ ေနရာအႏံွ႕
ဆြတ္ပ်ံ႕လကၤာ၊ ဝတ္မႈန္လႊာခင္း
ႀကိဳင္လႊမ္းသင္းေအာင္၊ စြမ္းေဆာင္ေရွ႕ေျပး
သင့္ေတးလကၤာ၊ ထိုပဏၰာသည္
ေမတၱာစမ္းအုိင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။
အႏုပညာ၊ သင့္လက္ရာကို
ဇရာမႏုိင္၊ သူလာၿပိဳင္လည္း
ႏုိင္ခဲ့လကၤာ၊ မ႐ံႈးပါတည့္
ေကာဇာသကၠရာဇ္၊ လ ႏွစ္ ေရႊ႕ေျပာင္း
စာရြက္ေဟာင္းမွ၊ စာေၾကာင္းစာလံုး
ပုလဲကံုးတို႔၊ ေရွးတုန္းကလို
နဂိုပကတိ၊ ရိွျမဲရိွ၍
သင့္ဝိညာဥ္မ်ား၊ ယင္းကိုယ္စားလွ်င္
က်န္ထားၾကြင္းရစ္၊ သစ္ျမဲသစ္သည္
ပုရစ္ဖူးျမ ေဝေဝတည္း။
သင္ထားခဲ့ရာ၊ ရတနာကား
သႏာၱျမရြဲ၊ ဝတ္လဲတန္ဆာ
မဟုတ္ပါတည့္၊ လူ႕ရြာေနအိမ္
ရိပ္ၿငိမ္ဟန္ေဆာင္၊ ေလာကေဘာင္၏
နက္ေယာင္ႏွင့္ တိမ္၊ ျခဴးလိမ္ႏြယ္ခက္
လွ်ပ္တျပက္ႏွင့္၊ တစကၠန္႔တြင္း
ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ပံု၊ စိတ္ေၾကးမံု၏
ေတြ႕ၾကံဳခံစား၊ တရားႏွင့္ယွဥ္
ဝိညာဥ္အျမဳေတ၊ သင့္အေမြသည္
မိုးေျမဆံုးတိုင္၊ မေပ်ာက္ႏုိင္ၿပီ
ေက်ာက္တုိင္ထယ္ထယ္၊ ထီးထီးတည္း။
ေသျခင္းတရား၊ တံခါးဖြင့္ ပိတ္
ရင္ထိတ္စရာ၊ မဟုတ္ပါတည့္
ညမွာၾကယ္ေပ်ာက္၊ ေန႔ပန္းေကာက္၍
မိုးေသာက္ေသာ္မွ၊ ႏိုးမထသို႕
ဘဝဟူသည္၊ ျမဴခ်ည္လဲဝါ
ပြင့္ဝတ္လႊာကား၊ ေဝ့ရာမုန္တိုင္း
ေလျပင္းစိုင္းရာ၊ လြင့္လြင့္ပါလည္း
စာဆိုေျခရင္း၊ ေျမတလင္းဝယ္
ေသမင္းအိပ္စက္ျခင္းသာတည္း။
သင္မေသမီ
ေကသီဆံျမင့္၊ ပန္ပါလင့္ဟု
တပြင့္ပန္းမွ်၊ မဆက္သမိ
ခုမွသင္ေသ၊ က်မ်က္ေရျဖင့္
ပန္းေခြခ်ရင္း၊ ငါ့ရင္တြင္းဝယ္
ခံျပင္းစိတ္မွ၊ လိႈက္လိႈက္ၾကြ၍
ေနာင္တမုန္တိုင္း၊ ေသာကလိႈင္းသည္
ၿပိဳင္းၿပိဳင္းတိုက္ခတ္ပါေလသတည္း။
ငိုသံ ႐ိႈက္သံ၊ ဆူညံေသာင္းေသာင္း
သင့္အေလာင္း၏၊ ေငြေခါင္းနံေဘး
လူေဖြးေဖြးျပည့္၊ ပို႔သည့္စ်ာပန
စည္ကားစြလည္း၊ ဘဝရတနာ
သင့္လကၤာတို႔၊ သႏာၱပုလဲ
ရႊန္းရႊန္းကဲသည့္၊ ျမရြဲစိန္စစ္
ေက်ာက္ဆစ္နီလာ၊ သင့္ကဗ်ာကို
ဘယ္ခါဖတ္ရပါ့မည္နည္း။
သင့္ေက်းဇူးကား
ပ်ံ႕က်ဴးဒီပါ၊ အလကၤာတည့္
ပမာပင္လယ္၊ ဝွန္းက်ယ္တႏိႈင္း
ပန္းတိုင္းပြင့္ရာ၊ ေျမၾသဇာသည္
လကၤာ ေရေသာက္ျမစ္ႏွယ္တည္း။
႐ုပ္ကလာပ္သာ
ေလာင္ျပာအျဖစ္၊ ၾကြင္းက်န္ရစ္လည္း
သစ္ခဲ့လကၤာ၊ သင့္ကဗ်ာမူ
စိုက္ထူေမာ္ကြန္း ခုိင္ခုိင္တည္း။
စာဆိုေသလည္း
မေသစာဆို၊ တင္စားလိုသည္
ေျမကိုသက္ေသ ျပဳ၍တကား။
ေအာ္ ပန္းတပြင့္သာ၊ ေၾကြခဲ့ပါသည္
ကဗ်ာစာဆိုမေသတကား။
ကြယ္လြန္သူ ေငြတာရီသို႔ကဗ်ာကို ေဒါင္းႏြယ္ေဆြကေရးခဲ့ျပီး ေသြးေသာက္မဂၢဇင္း (၁၉၅၈ ခု၊ ေမလ) ႏွင့္ ကဗ်ာ့ပုလဲကံုးစာအုပ္ (၁၉၅၉ ခု) ေတြမွာ ေဖၚျပခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ထင္တာကေတာ့ စာဆိုမေသ ပန္းပြင့္လည္းေၾကြ၊ သတ္ပံုေတြပါ ေခြ်ခံၾကရတယ္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
Comments
Post a Comment