ဆေတာင္ရြာစား စာဆိုေတာ္
အသံထြက္အတိုင္း ေရးေနၾကတာဆို အသံထြက္ပါ မွားတယ္။ မွားတယ္ေျပာရင္ ဆင္ေျခေတြနဲ႔ ေကာက္ခ်က္ေတြ လာတယ္။ ေရးေတာ့အမွန္ ဖတ္ေတာ့အသံ စသျဖင့္။ ေရးေတာ့ အမွား၊ ဖတ္ကား တလြဲ။
၂။ စာသိပ္မဖတ္ၾကခဲ့လို႔လို႔ ေတြးမိပါတယ္ခင္ဗ်။
ဖတ္တာေတြက အမွားေတြပါေနလို႔ ျဖစ္ပါမယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ကို မဖတ္သူ မရွိသေလာက္ပါ။ ေနာက္ထုတ္စာအုပ္သာ ဖတ္ၾကသူေတြက စာအုပ္ထဲေရးတာကိုသာ မွန္တယ္ထင္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြမွာပါ အမွားေတြပါေနတယ္။
စာအုပ္ေရးတဲ့သူေတြရဲ႕အမွား၊ စာအုပ္ေတြကို သတ္ပံုျပင္ထုတ္သူေတြရဲ႕အမွား။ စာသင္ေပးေနသူေတြရဲ႕အမွား။
ပညာခန္းကို ျငင္းတာမွာ ပညာမပါတာေတြလာတယ္။ မွားေအာင္ ျပင္ထားတာကိုသာ သိသူေတြက အမွားဘက္ကေန ေရွ႕ေနလိုက္ၾကတယ္။ တရားသူၾကီးလုပ္ၾကတယ္။ ကိုယ္ထင္တာ လာေျပာၾကတယ္။
ပိုက္ဆံတမတ္နဲ႔ ငၾကင္းေခါင္းကိုင္သူေတြက မ်ားတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က စာေရးစရာေနရာ ရွားတယ္။ ေဆြမ်ိဳးေတြ မိတ္ေဆြေတြဆီကို ၁၅ ျပားတန္ တံဆပ္ေခါင္းကပ္ျပီး ထည့္ရတာ။ သမီးရည္စားစာဆိုရင္ စာေကာင္းေကာင္းမေရးတတ္သူေတြက အငွားေရးခိုင္းၾကရတယ္။ သတ္ပံုမမွန္ စာေရးမေကာင္းသူကို ျပန္မၾကိဳက္ၾက။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ ေရွးက်တဲ့ေခတ္ကလည္း သည္အတိုင္းပဲ။ တခါက မင္းသားတပါးဟာ မင္းသမီးတပါးကိုၾကိဳက္လို႔ တလိုင္းစာဆိုဆိုသူကို စာေရးခိုင္းတယ္။ အဲတာကို မွာတမ္းလို႔ ေခၚတယ္။
ခ်စ္လြန္းလို႔ပါ မိငယ္ ရွိခိုးပါရဲ႕၊ ခ်စ္လြန္းလို႔ပါ မိငယ္ ရွိခိုးပါရဲ႕၊ မဲ့ဖင္ဆားေတာ္ျဖဴးတယ္၊ ေမာင္ဖူးပါရဲ႕။
မင္းသမီးဆီကို ဝင္ထြက္ႏိုင္တဲ့ မိန္းမတေယာက္နဲ႔ ပါးရတယ္။ မင္းသမီးက ရယ္။ စာပါကဗ်ာ ေပါက္ၾကားကုန္တယ္။ မင္းသားအရွက္ေတာ္ရ။ အမႈက ကုန္းေဘာင္မင္းၾကီးအထိ ေရာက္သြားတယ္။ ဘုရင္က သနားျပီး မင္းသားကိုလည္း မင္းသမီးနဲ႔ ေပးစား၊ စာဆိုငႏုကိုလည္း ဆေတာင္ရြာေပးသနားပါသတဲ့။
ညံ့တဲ့ဘုရင္လက္ထက္မွာ ညံ့တဲ့စာေတြနဲ႔ ညံ့တဲ့စာဆိုပါ ေကာင္းစားႏိုင္တယ္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၇-၁-၂ဝ၁၈
၂၇-၁-၂ဝ၁၉
Comments
Post a Comment