ၾကပ္ငေခြး

ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေဝးေအာက္မွာ ေမးတာတခုရပါတယ္။ ေရႊျပည္ေတာ္ေမွ်ာ္တိုင္းေဝးက ဆရာ ဗန္ေမာ္တင္ေအာင္လည္း ဘာသာျပန္တယ္လားရွင့္။ ကၽြန္မက ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ပဲ ဖတ္ဖူးလိုက္လို႔ပါ။

ကြ်န္ေတာ္က သိပ္သိတာမဟုတ္။ ေမးပါဦးမယ္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ေရးတဲ့ စာေလးတပုဒ္ကို တင္ျပပါရေစ။

[၁]
ျပည္ေတာ္သာ ပန္းတိုင္ဆီသို႔ ဤတိုင္းျပည္ႀကီးအား ခ်ီတက္ခိုင္းၾကစဥ္ ယခင္ကာလမ်ားက ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးအတြင္း၌ မၾကာခဏဆိုသလို လာေရာက္ အပန္းေျဖ ေနထိုင္တတ္ေလ့ ႐ွိၾကကုန္ေသာ ငေခြးေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ႐ွိၾကသည့္အနက္ စိတ္ဝင္စားဘြယ္ရာ ေကာင္းလွလိမ့္မည္ ထင္ရေသာ တေယာက္ေသာ ငေခြး၏ အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရးသားေဖာ္ျပျခင္း ျပဳလိုေပသည္။ ဤဝတၳဳ၏ ဇာတ္ေဆာင္ျဖစ္ေသာ တေယာက္ေသာ ငေခြးအပါအဝင္ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ ယင္းငေခြးတို႔သည္ ေလာကငရဲဘံု ဟူ၍၎၊ ကိုးပါးေျမာက္ ရပ္ျပစ္ဟူ၍၎၊ ေခၚေဝၚ သမုတ္ထားၾကေသာ အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးသို႔ သူတို႔ လူသိုက္သည္ ဝင္လာလိုက္ ထြက္သြားလိုက္၊ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ လမၾကာမီ ျပန္ဝင္လာလိုက္ႏွင့္ တံခါးမ႐ွိ ဓါးမ႐ွိဘဲ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ လုပ္ေနၾကေလသည္။ ယင္းသို႔ နဝမေျမာက္ ရပ္ျပစ္အတြင္းသို႔ တံခါးမ႐ွိ ဓါးမ႐ွိဘဲ ထင္သလို ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ လုပ္ေနၾကကုန္ေသာ ငေခြးေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာတို႔ အနက္၊ ဤဝတၳဳ၏ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ႀကီး ျဖစ္ေပေသာ တေယာက္ေသာ ငေခြး၏ဇာတ္ေၾကာင္းကို ေရးသားေဖာ္ျပျခင္း မျပဳမီ အျခား အျခားေသာ နာမည္ႀကီး ငေခြးအနည္းငယ္တို႔၏ အေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း အၾကမ္းဖ်င္း ေလာက္ေတာ့ ေရးသားေဖာ္ျပျခင္း ျပဳရန္ လိုအပ္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။

ၿမိဳ႔ႀကီးရပ္ႀကီးမ်ားမွ လူကုံထံ ေၾကးရည္တတ္တို႔သည္ ၎တို႔၏ သားေယာက်္ာေလးမ်ားကို မိမိတို႔ အသီးသီး၏ နာမည္ ေ႐ွ႔မ်ားတြင္ တြမ္၊ ဒစ္ ႏွင့္ ဟယ္ရီ ဟူေသာ ဗိုလ္ဆံဆံ နာမည္မ်ား ေပးေလ့ ႐ွိတတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႔ေသာ မဟာဆန္ခ်င္သူမ်ားကေတာ့ ၎တို႔ အသီးသီး၏ နာမည္မ်ား ေ႐ွ႔တြင္ ခင္ေမာင္ေမာင္၊ တင္ေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ရင္ေမာင္ေမာင္ ဟူေသာ နန္းဆံဆံ နာမည္ကေလးမ်ားကို တပ္ဆင္ကာ ခင္ေမာင္ေမာင္ဦး၊ တင္ေမာင္ေမာင္လတ္ ႏွင့္ ခင္ေမာင္သက္ခ်ိဳဦး စသည္ျဖင့္ မွည့္ေလ့ ႐ွိၾကေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ငေခြးဆိုေသာ နာမည္သည္ကား အထက္ေဖာ္ျပပါ  ၿမိဳ႔ႀကီးျပႀကီးမ်ားႏွင့္၎၊ လူကံုထံ ေၾကးရည္တတ္မ်ား၊ မဟာ ဆန္ခ်င္သူမ်ားႏွင့္၎၊ မည္သို႔မွ် မသက္ဆိုင္ေခ်။ ျပဒါး ႏွင့္ သံကဲ့သို႔ တလမ္းစီသာ ျဖစ္ေပသည္။ ငေခြးဆိုေသာ နာမည္သည္ ၿမိဳ႔ႀကီး ရပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္၎၊ လူကုံထံ ေၾကးရည္တတ္မ်ား မဟာဆန္ခ်င္သူမ်ားႏွင့္၎၊ ေဝးေသာ အလြန္ေဝးေသာ ေတာလက္ ေက်း႐ြာမ်ားႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ေသာ နာမည္ျဖစ္ေပသည္။ ဆင္းရဲသား ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားႏွင့္ ဘိုးသုည ႀကီးငယ္တို႔က ၎တို႔၏ သားေယာက်္ားေလးမ်ားကို လြယ္လင့္တကူႏွင့္ ခ်စ္စႏိုး ေခၚေဝၚျခင္း ျပဳတတ္ၾကေသာ လူထုနာမည္ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာ့႐ိုးရာ နာမည္ တလံုးမွ်သာလည္း ျဖစ္ေပသည္။ လူဦးေရ မ်ားျပားလွေသာ အခ်ိဳ႔ေသာ ေက်း႐ြာမ်ား၌ ငေခြးနာမည္မ်ားသည္ ျမားျပားလြန္းလွ၍ ေခြးျဖဴ၊ ေခြးနီ၊ ေခြးညိဳ၊ ေခြးပုႏွင့္ ေခြးပိန္ စသျဖင့္ နာမည္ကြဲကေလး မ်ားကိုပင္ မွည့္ေခၚေလ့ ႐ွိတတ္ၾကေလသည္။

ယင္းသို႔ နာမည္ခြဲမ်ား မွည့္ေခၚျခင္း ျပဳေနသည့္ၾကားမွ ငေခြး နာမည္မ်ားသည္ မ်ားျပား ေနရျပန္ကား  ငေခြးမ်ားကို ႐ွင္းလင္း သိသာေအာင္ ခြဲျခားျခင္း ျပဳႏိုင္ရန္အတြက္ ကိုရာေက်ာ္ သား ငေခြး၊ မေခြးမ သား ငေခြး၊ ဘုန္းႀကီး ေယာက္ဖ ငေခြးႏွင့္ ေဒၚဂြမ္းပံု သမက္ ငေခြး စေသာ နာမဝိေသသနမ်ားကို ၎တို႔ရပ္႐ြာ၏ သီးျခား အေနအထားအလိုက္ တပ္ဆင္ေပးထားတတ္ ၾကေလသည္။ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီး၏ တံခါးအတန္တန္ အထပ္ထပ္ကို ထင္သလိုဖြင့္ကာ ဝင္ခ်င္သလို ဝင္ေလ့႐ွိတတ္ၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ အထက္ပါငေခြးမ်ားသည္ ေက်းလက္၏ ရလဒ္မ်ားပင္ ျဖစ္ၾကေလသည္။ သူတို႔၏ မိဘမ်ားသည္ ဆင္းရဲေသာ ေတာင္သူလယ္သမား သား ေတာင္သူလယ္သမားသာ ျဖစ္ၾကေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငေခြးတို႔သည္ ေလာကဓတ္၏ သိပၸံေက်ာင္းမ်ား၌ ပညာသင္ၾကားခြင့္ မ႐ွိခဲ့ၾကေခ်။ ေတာ႐ြာ၌ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္သာ စာအံၾကရေပသည္။ စာအံၾကသည္ ဆိုရာ၌လည္း ေအးေအးေဆးေဆးႏွင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တန္းတန္း အံၾကရသည္ မဟုတ္ေခ်။ မိဘတို႔၏ လယ္ယာလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ တဖက္မွ ကူညီဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ၾကယင္း၊ မဂၤလာသုတ္ေလာက္ကိုပင္ အႏိုင္ႏိုင္ သင္ၾကား က်က္မွတ္ ခဲ့ရသူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ေသစာ ႐ွင္စာေလာက္ ဖတ္တတ္လ်င္ပင္ ငေခြးတို႔ လူသိုက္သည္ ဆင္းရဲေသာ ၎တို႔ မိဘမ်ားႏွင့္ ဒိုးတူေဘာင္ဘက္ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ၾကရေပသည္။ မိမိတို႔အား ထြန္မ်ားကို ႏိုင္လာသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ၎တို႔၏ ဘဝလမ္းခရီးအတြက္ ၎တို႔ ဘာသာ ျပင္ဆင္လုပ္ကိုင္ၾကရ ႐ွာေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ငေခြးတို႔ လူသိုက္အား ကစင့္ကလ်ား ျဖစ္သြားေစခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္ ႏွစ္ခုတို႔သည္ ဤ တိုင္းျပည္၌ ဆယ္လီစု ႏွစ္အနည္းငယ္မွ် အတြင္း ျဖစ္ပြါးေပၚေပါက္ လာခဲ့ေပသည္။

ပထမ အျဖစ္အပ်က္မွာ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ဤတိုင္းျပည္သို႔ ကူးစက္လာျခင္းႏွင့္ အတူ ေဝသာလီျပည္သို႔ သူရဲမ်ား ဝင္သလို ဝင္လာၾကေသာ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္မ်ား ျဖစ္ေပသည္။ ဒုတိယ အျဖစ္အပ်က္သည္ကား ဤတိုင္းျပည္၏ လြတ္လပ္ေရးကို ထုတ္ျပန္ ေၾကညာၿပီးေနာက္ ျဖစ္ပြါး ေပၚေပါက္လ်က္႐ွိေနခဲ့ေသာ ျပည္တြင္းစစ္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ အထက္ေဖာ္ျပပါ အျဖစ္အပ်က္ႀကီး ႏွစ္ခုတို႔သည္ မိ႐ိုးဖလာအတိုင္း ေတာလက္ေက်း႐ြာမ်ားတြင္ စိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနၾကေသာ ငေခြးတို႔လူသိုက္အား ကတၱရာေစး လမ္းမႀကီးမ်ားေပၚသို႔၎၊ ၿမိဳ႔ႀကီးရပ္မ်ားကို၎၊ လႈပ္ခါ ေမာင္းတင္လိုက္ေပသည္။ ေျမႀကီးကို ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးတတ္ေသာ အလုပ္အကိုင္ျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းခဲ့ရေသာ ငေခြးတို႔ လူသိုက္အတြက္ ကတၱရာေစး လမ္းမႀကီးမ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႔ႀကီးရပ္ႀကီးမ်ားတြင္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အလုပ္အကိုင္မ်ား ႐ွာပါးလွေပသည္။

ဘီအက္စ္စီ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔ကို ရသူမ်ားပင္လ်င္ အထက္တန္းစာေရးႀကီး လုပ္ကိုင္ေနရေသာ ၿမိဳ႔ႀကီးရပ္ႀကီးမ်ားတြင္ ေသစာ႐ွင္စာမွ်ကိုပင္ အားစိုက္ ဖတ္႐ႈေရးသားျခင္း ျပဳၾကရေသာ ငေခြးတို႔ လူသိုက္ကို အဘယ္သူကမွ် အသံုးမျပဳႏိုင္ၾကေခ်။ ေ႐ႊေက်ာင္းေျပာင္ေျပာင္ ဝမ္းေခါင္ေခါင္ ျဖစ္လာၾကေသာအခါ ငေခြးတို႔ လူသိုက္သည္ ေတာတြင္းသားတို႔ရဲ႔ ဥပေဒအတိုင္း ၎တို႔၏ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းအမႈကို လိုက္နာလုပ္ကိုင္ လာၾကရေပေတာ့သည္။ ယင္းသို႔ ျပည္ေတာ္သာ ပန္းတိုင္ဆီသို႔ မင္းလုပ္ ေနၾကသူမ်ားက ဤတိုင္းျပည္အား ခ်ီတက္ခိုင္းေနၾကေသာ ကာလမ်ားအတြင္း ေတာတြင္း သားရဲတို႔၏ ဥပေဒမ်ားကို ၿမိဳ႔ႀကီးရပ္ႀကီးမ်ား၌ ထူေထာင္ရန္ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္လာၾကေသာ ငေခြးတို႔ လူသိုက္အား အက်ဥ္းေထာင္မ်ား အတြင္းသို႔ ေလွာင္ပိတ္ထားၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

မည္ကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ျပည္ေတာ္သာေခတ္က ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးအတြင္း၌ မၾကာခဏဆိုသလို လာေရာက္အပန္းေျဖ ေနထိုင္ေလ့ ႐ွိၾကကုန္ေသာ ငေခြးေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ႐ွိၾကသည့္ အနက္၊ ၾကပ္ငေခြး အမည္႐ွိေသာ ဤဝတၳဳ၏ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ႀကီးအေၾကာင္းကို ေရးသားေဖာ္ျပျခင္း မျပဳမီ အျခားျခားေသာ နာမည္ႀကီး အနည္းငယ္တို႔၏ အေၾကာင္းမ်ားကို အၾကမ္းဖ်ဥ္း ေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရးသားေဖာ္ျပလိုသည္။

[၂]
ေ႐ွးေဟာင္း ပုဂံရာဇဝင္၌ ရခဲလွေပေသာ ပုဂံျပည္ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို စေလငေခြး ဆိုသူ အညၾတတဦးက ရ႐ွိဘူးသည့္အေၾကာင္း ေ႐ွးေဟာင္းရာဇဝင္မ်ား၌ ေတြ႔႐ွိဖတ္႐ႈဘူး သူမ်ား ႐ွိၾကေပလိမ့္မည္။ စာေရးဆရာႀကီး စစ္ကိုင္းဦးဘိုးသင္းသည္ အထက္ပါ စေလငေခြး အေၾကာင္းကို ရာဇဝင္ဝတၳဳ အျဖစ္ျဖင့္ ေရးသားျခင္း ျပဳဘူးေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးအတြင္း၌ နာမည္တလံုးႏွင့္ မၾကာခဏ လာေရာက္ေနထိုင္ေလ့႐ွိေသာ စေလ ငေခြး တေယာက္ကမူ မည္သည့္ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကိုမွ် မရေခ်။ စေလငေခြးသည္ အထက္အညာသား တေယာက္ၿပီၿပီ ႐ိုး႐ိုး ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေနထိုင္ ေျပာဆိုတတ္ေလသည္။ ထိုငေခြးသည္ သူတပါး၏ အသက္ကိုလည္း မသတ္၊ သူတပါး ဥစၥာကိုလည္း မခိုးမဝွက္၊ မလုယက္ မတိုက္ခိုက္၊ အရက္ေသစာကိုလည္း မေသာက္စား၊ သူတပါး အိုးအိမ္ႏွင့္ သားမယားကိုလည္း မက်ဴးေက်ာ္၊ မုသာဝါဒကိုလည္း မေျပာဆိုတတ္ေခ်။ ထိုသို႔ ကံငါးပါးကို ထိန္းသိမ္းျခင္း ျပဳလိုက္႐ံုႏွင့္ပင္ စေလငေခြးသည္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးအတြင္းသို႔ ငါးႀကိမ္တိုင္တိုင္ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ လုပ္ခဲ့ေခ်သည္။ ငါးပါးသီလကို ခါးဝတ္ပုဆိုးကဲ့သို႔ ျမဲျမံေသာ ထိုငေခြးသည္ အဘယ့္အတြက္ ေထာင္ငါးႀကိမ္မွ်ပင္ က်ခဲ့ရသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စေလငေခြးဆိုေသာ နာမည္တလံုးႏွင့္ ထိုငေခြးအမည္႐ွိေသာ ထိုေထာင္က် ကို ေမးျမန္းစံုစမ္းျခင္း ျပဳခဲ့ေလသည္။ အညာသားပီပီ ထိုသတၱဝါသည္ စကားကို သြယ္ဝိုက္၍ မေျပာတတ္ေခ်။

"ကၽြန္ေတာ္က လူအငွား႐ိုက္တဲ့ အလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းရတဲ့ လူကိုး အကို" ဟု ခပ္တိုတို ႏွင့္ နားလည္လြယ္ေအာင္ စေလငေခြးက ျပန္ေျပာေလသည္။ ထိုသို႔ သူ၏ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းရေသာ အလုပ္အကိုင္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုရသည့္အတြက္ ထိုငေခြး သည္ ႐ွက္ေၾကာက္ ဝမ္းနည္းပံုမရေခ်။ ဂုဏ္ပင္ ယူလိုသည့္ဟန္ ႐ွိသည္။

"သည္အတတ္ပညာကို ေတာမွာတုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မတတ္ခဲ့ပါဘူးအကို၊ ၿမိဳ႔ေရာက္လာေတာ့မွဘဲ သမုဒၵရာ ဝမ္းတထြါအတြက္ မလုပ္ရင္ မျဖစ္ေတာ့လဲ လုပ္ယင္းကိုင္ ယင္း တတ္လာတာပါ" ထိုကဲ့သို႔လည္း ဆက္လက္ေျပာဆိုေလသည္။
"တခါ႐ိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ရသလဲကြ" ကၽြန္ေတာ္သည္ ဝင္ေငြကို စပ္စပ္စုစု ေမးလိုက္မိသည္။
"အေျခအေနနဲ႔ ေခါင္းလိုက္လို႔ ရတယ္အကို၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး ႐ိုက္ေပးရရင္ သိပ္မရပါဘူး၊ စီးပြါးေရးတို႔၊ မိန္းမကိစၥတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး႐ိုက္ေပး ရရင္ေတာ့ ေခါင္းလိုက္ၿပီး ငါးရာက ငါးခ်ီထိ ရပါတယ္" ကၽြန္ေတာ္သည္ မိမိေခါင္းကို ေယာင္၍ပင္ စမ္းၾကည့္မိေလသည္။

ငေခြးသည္ ထိုမွ်ႏွင့္ ရပ္မေနလိုက္ေသးေခ်။ ဆက္ျပန္သည္။
"အယင္တပါတ္ ျမဴနီစပါယ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲတုန္းက လမ္းမေတာ္မွာ မဲဆြယ္တဲ့ လူတေယာက္ ေခါင္းကြဲသြားတာ အကို သတင္းစာထဲမွာ ေတြ႔လိုက္ပါလိမ့္မယ္၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ရာေပါ့အကို ဒါေပမယ့္ ေစ်းမေကာင္းလွပါဘူး၊ သံုးဆယ္ထဲ ေပးတယ္"

ယင္းသို႔ အငွား႐ိုက္ေပးရေသာ လုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းရေသာ စေလငေခြးအျပင္ အာဖ်ံငေခြး ဆိုသူတဦးလည္း ႐ွိေသးသည္။ အာဖ်ံငေခြးသည္ စေလငေခြး ကဲ့သို႔ လက္႐ံုးရည္သမား တဦးေတာ့ကား မဟုတ္ေခ်။ သူသည္ ႏွလံုးရည္သမားတဦးေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္ေပသည္။

အာဖ်ံငေခြး ဆိုသည့္အတြက္ ထိုငေခြးသည္ ဘိန္းစားတေယာက္ဟူ၍ မထင္မွတ္ ေစလို။ ထိုသတၱဝါသည္ ဘိန္းကိုထားဘိဦး၊ ေဆးလိပ္ကိုမွ်ပင္ ေသာက္တတ္သူတဦး မဟုတ္ေခ်။ သို႔ရာတြင္ အာဖ်ံဟူ၍ တြင္ရျခင္းမွာ ထိုငေခြးသည္ ဘိန္းခ်မႈျဖင့္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးအတြင္းသို႔ သံုးႀကိမ္မွ် လာေရာက္ ေနထိုင္ဘူး ေသာေႀကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုသို႔ ဆိုလိုက္သည့္အတြက္ အာဖ်ံငေခြးကို ဘိန္းခ်ႏိုင္ေလာက္ေသာ ေၾကးရည္တတ္ႀကီးတဦး တေယာက္ အေနႏွင့္ေတာ့လည္း အထင္မႀကီးသြားေစလိုေပ။ စင္စစ္ အာဖ်ံငေခြးသည္ ဘိန္းခ်ေလ့႐ွိေသာ တ႐ုတ္သူေဌး သူႂကြယ္မ်ားအတြက္ နာမည္ခံ၊ သို႔မဟုတ္ အငွားလိုက္ ေထာင္က်ေပးရေသာ သတၱဝါတေကာင္မွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုထက္႐ွင္းေအာင္ ေရးသားရလွ်င္ အာဖ်ံငေခြးသည္ ေထာင္က်စားေနေသာ လူတေယာက္ယူ၍ ေရးသားရေပလိမ့္မည္ ထင္ေပသည္။

ယစ္မ်ိဳးဘက္က ၎တို႔၏ ဘိန္းမ်ားကို ဘမ္းဆီးမိေသာ အခါမ်ားတြင္ အဖမ္းခံရေသာ တ႐ုတ္ဘိန္းကုန္သည္မ်ားသည္ ငေခြးကို လိုက္လံ႐ွာေဖြကာ တရားခံအငွားလိုက္ဖို႔ ငွားရမ္းျခင္း ျပဳေလ့ ႐ွိၾကသည္။ ငေခြးကလည္း လခေကာင္းေကာင္းရလ်င္ အငွားလိုက္တတ္ေလသည္။

"မင္း အခုလို ေထာင္က်ခံတဲ့အတြက္ သူတို႔က ဘယ္လို ေပးသလဲကြ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က အာဖ်ံငေခြးအား ေမးၾကည့္မိေလသည္။
"အမႈအေနအထားလိုက္ၿပီးေတာ့ ရပါတယ္ဆရာ၊ အမႈကႀကီးေနရင္ ႀကီးသလိုေပးတယ္၊ အမႈငယ္ ေနရင္ေတာ့လဲ သူ႔အိုးနဲ႔ သူ႔ဆန္ တန္႐ံုေတာ့ ရပါတယ္"
"ေထာင္က် ခံေပးတဲ့အတြက္ တလ တလကို ဘယ္ေလာက္ ဝင္ေငြ ႐ွိသလဲဟင္"
"ႏွစ္႐ွည္ရင္ေတာ့ တလတလကို သံုးရာေလာက္ စီတယ္ဆရာ၊ လပိုင္းဆိုရင္ေတာ့ တရာ့ငါးဆယ္၊ ႏွစ္ရာေလာက္ပဲ ရပါတယ္"

ဤကဲ့သို႔ အငွားတရားခံ လိုက္စားေသာ စေလငေခြးႏွင့္ အာဖ်ံငေခြးတို႔ႏွစ္ေယာက္ အျပင္ ကရင္ငေခြးဆိုေသာ ထိုငေခြးတေယာက္ အေၾကာင္းကိုလည္း ေရးသားေဖာ္ျပအပ္သည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ကရင္ငေခြးဆိုေသာ ထိုငေခြးမွာ ကရင္အမ်ိဳးသား တေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ ကရင္ အမ်ိဳးသားပီပီ ထိုငေခြးသည္ ႐ိုးသား ႐ွက္ေၾကာက္တတ္ေသာ စိတ္ေန သေဘာထားႏွင့္ အမူအရာမ်ား ႐ွိေလသည္။ သူသည္ စကားကို မ်ားမ်ားစားစား မေျပာတတ္ေခ်။ ေျပာေသာအခါလည္း တိုတိုေတာင္းေတာင္းသာ ေျပာဆိုတတ္ေလသည္။ ကရင္ငေခြးသည္ အထက္ေဖာ္ျပပါ ငေခြးႏွစ္ေယာက္တို႔ႏွင့္ ျခားေနျခင္း ႐ွိေလသည္။ သူသည္ ေထာင္တခါတည္းသာ က်ဘူးသူ ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔တခါမွာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မွ် က်ရေသာ တခါျဖစ္ေလသည္။

"ဘာမႈႏွင့္ က်တာလဲ ဟင္" ကၽြန္ေတာ္က ကရင္ငေခြးကို ေမးၾကည့္ရေပသည္။
"မေမးပါန႔ဲေတာ့ အကိုႀကီးရာ"
ကရင္ငေခြးသည္ ၎ေထာင္က်ရေသာ အေၾကာင္မ်ားကို မ်ားစြာ ေျပာဆိုလိုဟန္ မ႐ွိေခ်။
"ႏိုင္ငံေတာ္ သစၥာေဖာက္မႈလို႔ ၾကားတယ္- ဟုတ္လားကြ"
ကရင္ငေခြးသည္ ဦးေခါင္းကိုသာ ညိတ္ျပယင္း ၎၏ ေဆးတံတြင္းသို႔ ေဆးတအိုးစာ ထည့္ေလသည္။

[၃]
အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ စေလ၊ အာဖ်ံ ႏွင့္ ကရင္ငေခြး သံုးဦးတို႔အျပင္ အျခား အျခားေသာ ငေခြးေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာလည္း က်န္႐ွိေပေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ဤ ဝတၳဳသည္ ၾကပ္ငေခြး၏ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုက်န္ေသာ ငေခြးမ်ားကို ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ၿပီး ေနာက္၊ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ႀကီးျဖစ္ေသာ ထို ငေခြးတေကာင္၏ အေၾကာင္းကို စတင္ေရး သားေဖာ္ျပဘို႔ သင့္ေလာက္ၿပီဟု ထင္ေပသည္။

ၾကပ္ငေခြးကို အေဝးကပင္ ျမင္ႏိုင္ေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ၏ နာမည္ ေ႐ွ႔တြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ နာမဝိေသသနအတိုင္း သူ၏ လည္ပင္းတခုလံုးတြင္ ၾကပ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာေၾကာင့္ ပင္တည္း။ သူ၏နာမည္မွာ ငေခြးျဖစ္ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ၏လည္ပင္းတြင္ မ်ားျပားလွေသာ ၾကပ္မ်ားကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဘဝတူ အက်ဥ္းသားမ်ားက နာမဝိေသသန တပ္ဆင္ေပးထားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

မည္ကဲ့သို႔ပင္ အ႐ုပ္ဆိုးေလာက္ေအာင္ ၾကပ္မ်ား ျပည့္ႏွက္ေစကာမူလည္း ထိုငေခြးသာ အဆိုေကာင္း၊ အက, ေကာင္းႏွင့္ အမူရာေကာင္း မင္းသမီးတဦးျဖစ္သည္ကား အမွန္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ရန္ကုန္ အက်ဥ္းေထာင္တြင္ စာဆိုေတာ္ေန႔ က်င္းပစဥ္က ေထာင္က်စာေရး ဆရာမ်ားသည္ ဦးပုည၏ ဝိဇယျပဇာတ္ကို ျဖစ္သလို ခင္းက်င္းခဲ့ၾကသည္။ ထိုျပဇာတ္တြင္ ၾကပ္ငေခြးသည္ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ျဖစ္ေသာ မယ္ကုဝုဏ္ အျဖစ္ျဖင့္ ေ႐ႊပြဲလာမ်ား လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္း ေပးၾကေလာက္ေအာင္ ကျပ အသံုးေတာ္ခံ သြားေပသည္။

ထိုအတတ္ပညာအား အဘယ္မွာ ေလ့လာသင္ၾကားခဲ့သည့္ အေၾကာင္းကို ၾကပ္ငေခြး အား ကၽြန္ေတာ္ ေမးျမန္းၾကည့္မိသည္။ ထိုသို႔ ေမးျမန္းၾကည့္ရာမွ ၾကပ္ငေခြးသည္ ၎၏ ဇာတ္ေၾကာင္းကို လွန္ေလွာျခင္း ျပဳေပေတာ့သည္။

ၾကပ္ငေခြးသည္ ဟသၤတနယ္သားတဦး ျဖစ္ေလသည္။ အေထာင္-႐ွားခဲ ဘက္မွ လယ္သမား သားသမီးတဦးလည္း ျဖစ္သည္။ လယ္သမား သားသမီးၿပီၿပီ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး မတိုင္မီ သူသည္ ရန္ကုန္ကဲ့သို႔ ၿမိဳ႔ႀကီး ရပ္ႀကီးကို ထားဘိဦး၊ ဟသၤတသို႔ပင္ တခါတေခါက္မွ် ေရာက္ဘူးသူ မဟုတ္ေခ်။ လယ္တြင္းႏွင့္ ေတာစပ္မ်ားအၾကားတြင္သာ လူျဖစ္ႀကီးျပင္း လာခဲ့ရသူ ျဖစ္ေလသည္။

အေထာင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း တေက်ာင္း၌ ၾကပ္ငေခြးသည္ မဂၤလသုတ္ အထိ စာအံခဲ့ရၿပီးေနာက္၊ ကန္ေတာ့ပြဲ တပြဲႏွင့္ ႐ွင္သာမေဏ ဝတ္ခဲ့ေလသည္။ သူသည္ အဆိုအက ဝါသနာပါ၍ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တည္ေထာင္ထားေသာ အရပ္ဇာတ္ကေလးတြင္ ေယာက်္ား မင္းသမီး လုပ္ရေလသည္။

႐ွင္လိင္ျပန္ၿပီးေနာက္၊ ၾကပ္ငေခြးသည္ ဆင္းရဲသား သားသမီးတို႔၏ သဘာဝအတိုင္း မိဘတို႔ႏွင့္ စားဝတ္ေနေရးအတြက္  လယ္လုပ္ရေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ၾကပ္ငေခြးသည္ ေတာင္သူ လယ္သမားဘဝႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ရန္ အခြင့္အေရးကို ၾကာ႐ွည္ မရလိုက္ေခ်။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္လာသည္။ ဂ်ပန္မ်ား ဝင္လာသည္။ အာ႐ွတိုက္ သာတူညီမွ်ေရးအတြက္ ဟုဆိုကာ သူႀကီးႏွင့္ ၿမိဳ႔ပိုင္မင္းတို႔က ၎အားဖမ္းဆီးၿပီးလွ်င္ ယိုးဒယား-ျမန္မာ မီးရထားလမ္းသို႔ ထည့္လိုက္ၾကသည္။

ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီးႏွင့္ ဂ်ပန္အုပ္စိုးမႈတို႔သည္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လယ္လုပ္ကိုင္စား ေသာက္ေနၾကေသာ ၾကပ္ငေခြး၏ ဘဝအရင္းအျမစ္မ်ားကို တူးေဖာ္ၿဖိဳလွဲ ပစ္လိုက္ၾကေလသည္။ ၾကပ္ငေခြးသည္ ရဲရင့္သူတဦးၿပီၿပီ ဂ်ပန္တို႔၏ ေသမင္းလမ္းမႀကီး႐ွိ ေခၽြးတပ္စခန္းမွ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္ခဲ့ေလသည္။ ထိုသို႔ လြတ္ေျမာက္ၿပီးေနာက္၊ သူသည္ မိမိရပ္႐ြာသို႔ မျပန္ဝ့ံေတာ့ေခ်။ ဂ်ပန္ တေခတ္လံုးလိုလို သူသည္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာမ်ားသို႔ လွည့္လည္သြားလာရင္း သူ၏ အသက္တေခ်ာင္းကို ႐ွင္ေနေစခဲ့ေပသည္။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ ႀကီးၿပီး၍ ဂ်ပန္မ်ား လက္နက္ခ် ၾကေသာအခါ ၾကပ္ငေခြးသည္ ေတာအရပ္သို႔ မျပန္ေတာ့ေခ်။ သူသည္ အစားရအေသာက္ရ ေခ်ာင္ခ်ိေသာ က်ဘန္းအလုပ္မ်ားကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၌ ႐ွာေဖြ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနေလသည္။

ယင္းသို႔ က်ဘန္းအလုပ္မ်ားကို ႐ွာေဖြလုပ္ကိုင္ရင္း သူသည္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ လက္ထက္တြင္ သူခိုးဂိုဏ္းႏွင့္ ဆက္သြယ္မိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ထို သူခိုးဂိုဏ္းသည္ ၿဗိတိသွ် စစ္တပ္မ်ား ျပန္လည္႐ုပ္သိမ္း သြားၾကေသာအခါ ရပ္ဆိုင္းသြားေလသည္။ အတန္ၾကာ ရပ္ဆိုင္း ထားခဲ့ရၿပီးမွ သူခိုးဂိုဏ္းဝင္မ်ားသည္ စစ္ၿပီးေခတ္ ခါးပိုက္ႏိႈက္ လုပ္ငန္းကိုျပ၍ စၾကေလသည္။ ထိုဂိုဏ္းႏွင့္ အဆက္အသြယ္႐ွိေသာ ၾကပ္ငေခြးသည္လည္း ခါးပိုက္ႏိႈက္ျခင္း အတတ္ပညာကို တစထက္တစ သင္ၾကား တတ္ေျမာက္ လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ဤ တိုင္းျပည္၏ လြတ္လပ္ေရးကို ထုတ္ျပန္ေၾကညာၾကေသာ အခ်ိန္တြင္ ၾကပ္ငေခြး သည္ ေထာင္သံုးႀကိမ္မွ် က်ဘူးေသာ ပုလိပ္စာရင္းဝင္ ခါးပိုက္ႏိႈက္ႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ေနေပၿပီ။ ျပည္ေတာ္သာေခတ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ၾကပ္ငေခြးသည္ ေထာင္ခုနစ္ႀကိမ္မွ် က်ဘူးလ်က္ ေထာင္ကို ေထာင္ဟူ၍ပင္ မေအာက္ေမ့ မထင္မွတ္ေတာ့ေခ်။

ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီး အတြင္း၌သာ ငေခြးကို ၎၏ လည္ပင္းမွ ၾကပ္မ်ားကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ၾကပ္ငေခြးဟု ေခၚေဝၚ ၾကေသာ္လည္း ေျမေအာက္ႏွင့္ ခါးပိုက္ႏိႈက္ေလာကမွ လူမ်ားကမူ ငေခြး၏ လ်င္ျမန္ က်င္လည္မႈကို ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ စၾကာငေခြးဟု ေခၚေဝၚေလ့ ႐ွိၾကေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ စံုစမ္းသိ႐ွိ ရေပသည္။ ခါးပိုက္ႏိႈက္ျခင္း အတတ္၌ ငေခြးသည္ ပါရဂူတေယာက္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ အေထြေထြ ဗဟုသုတကို ရႏိုင္သမွ် ဆည္းပူးေနရသူ တဦးအေနႏွင့္ ၾကပ္ငေခြးထံမွ ခါးပိုက္ႏိႈက္အတတ္ပညာႏွင့္ လုပ္ငန္းအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သည္ စံုစမ္းေမးျမန္း ၾကည့္ေပသည္။

"ခါးပိုက္ႏိႈက္တဲ့ အလုပ္ဆိုတာကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ေျပာေျပာေနၾကတဲ့ ေခါင္းပံုျဖတ္တဲ့ အလုပ္တို႔၊ အျမတ္ႀကီးစားတဲ့ အလုပ္တို႔နဲ႔ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ အတူတူပါဘဲ ဆရာ ၊ အံကြဲတာကေလးေတာ့ ႐ွိသေပါ့"

ၾကပ္ငေခြးက ဤကဲ့သို႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာဆိုလာသည့္အတြက္ "ဘယ္လိုကြဲ တာလဲကြ ဆိုစမ္းပါဦး" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္၍ ေမးလိုက္ရသည္။

"လုပ္ပံုကိုင္ပံုခ်င္း ကြဲသေပါ့ဆရာ၊ ေခါင္းပံုျဖတ္တို႔၊ အျမတ္ႀကီးစားတို႔က လူေတြရဲ႔ အိတ္ေထာင္ထဲက ပိုက္ဆံကို လူသိ႐ွင္ၾကားနဲ႔ တရားဝင္ ႏိႈက္ယူၾကတာပဲ မဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ တိတ္တိတ္ကေလး ႏိႈက္ယူၾကတာေပါ့ဗ်ာ"

ကၽြန္ေတာ္သည္ ခါးပိုက္ႏိႈက္ ၾကပ္ငေခြးကို မ်ားစြာ အထင္ႀကီးမိသည္။ သူ၏ ေျပာဆိုခ်က္ကို အဘယ္သူ ျငင္းႏိုင္သနည္း။

ခါးပိုက္ႏိႈက္တို႔ တတ္အပ္ေသာ အတတ္ပညာႏွင့္ အရည္အခ်င္းမ်ားကို ၾကပ္ငေခြး သည္ ကၽြန္ေတာ္အား ၎၏ တပည့္သူငယ္ကေလး တေယာက္ကဲ့သို႔ အမွတ္ထားကာ ႐ွင္းလင္းျပသေပသည္။ တိုက္ဆြဲႏွင့္ မီးစခ် စ,ေသာ ခါးပိုက္ႏိႈက္တို႔၏ သိပၸံအတတ္မ်ား ကိုလည္း လက္ေတြ႔ သင္ၾကားျပသျခင္း ျပ႐ွာသည္။ သို႔ရာတြင္ ထို အတတ္ပညာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤဝတၳဳ၌ ေဖာ္ျပရန္ လိုအပ္မည္ မထင္ေပ။ ေဖာ္ျပရန္လည္း မသင့္ဟု ထင္သည္။

ၾကပ္ငေခြးသည္ ေထာင္ဆယ္ႀကိမ္မွ်ထိ က်ဘူးသူ ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎၏ ေနာက္ပိုင္း အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္ဝင္စားမိေပသည္။ သူ ေထာင္က်ေနတုန္း ကာလမ်ားအတြင္း သားမယားတို႔သည္ အဘယ္သို႔ စားေသာက္ေနထိုင္ၾကသနည္း။

"မင္း  အခုလို မၾကာခဏ ေထာင္က်ေနေတာ့ေကာ မင္းသားမယားေတြ ဘယ္လို စားေသာက္ေနထိုင္ၾကသလဲ ဟင္" ဟု ကၽြန္ေတာ္သည္ ေမးျမန္းၾကည့္မိသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ေထာင္နဲ႔ ရင္းစားေနတဲ့ လူေတြဟာ သားမယား အတည္တက် ယူလို႔ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ ဆရာရယ္၊ မိန္းမေကာင္းကိုသာ ယူရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေထာင္က် ေနတုန္း စားစရာမ႐ွိတာနဲ႔ ဖာျဖစ္ကုန္ေတာ့မေပါ့"
"ဒါျဖင့္ မင္း သားမယား မ႐ွိဘူးေပါ့"
"သားေတာ့ မ႐ွိဘူးဆရာ မယားေတာ့ ႐ွိတယ္"
"ေဟ မယားေတာ့ ႐ွိတယ္ ဟုတ္လား၊ ဒါျဖင့္ မင္းအခုလို ေထာင္က်ေနတုန္း သူ႔ခမ်ာ ဘယ္လို စားေသာက္ ေနရသလဲကြာ"
"သူ႔ဖာသာသူ လုပ္ကိုင္ ႐ွာေဖြ စားေသာက္ရတာေပါ့ ဆရာ"
"မင္းမယားက ဘာအလုပ္ လုပ္သလဲကြ ေဆးေပါ့လိပ္ လိပ္သလား၊ စက္ခ်ဳပ္ သလား"
"ခုလို သူတို႔ဖာသာ သူတို႔ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ႏိုင္တဲ့ မိန္းကေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ လို အေကာင္ေတြကို ဘယ္ လင္လုပ္ပါ့မလဲ ဆရာရယ္"
"ဒါျဖင့္ မင့္မယားက ဘာလုပ္စားေနလို႔လဲကြ"
"ဖာ လုပ္စားေနတာေပါ့ ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ ဒါကလြဲလို႔ မယားအလုပ္ခံမယ့္ မိန္းမက အ႐ွားသားဘဲ"
"ေအာ္ေအာ္ေအာ္"
"ကၽြန္ေတာ္ ႏိႈက္ၿပီး ေကၽြးေမြထားတုန္း သူလဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေန႐ွာပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေထာင္က်သြားေရာ၊ သူလဲ စားစရာ မ႐ွိလို႔ အရင္အလုပ္ ျပန္လုပ္ရ႐ွာတာေပါ့"
"အင္းအင္းအင္း"
"ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္က်ေနတုန္း သူႀကိဳက္တဲ့ လူနဲ႔ေတြ႔လို႔ ညားသြားၾကရင္လဲ ကၽြန္ေတာ္အဖို႔ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္စရာ မ႐ွိပါဘူး၊ ေနာက္ထပ္ ဖာတေယာက္ ႐ွာ႐ံုေပါ့ ဆရာရယ္"

ဖာ ႏွင့္ ခါးပိုက္ႏိႈက္တို႔၏ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သည္ ရင္နာနာႏွင့္ နားေထာင္မိေလသည္။ ၾကပ္ငေခြးသည္ ထိုင္ရာမွ ထေလသည္။ သူသည္ ပံုစံဆြဲရန္ သူ၏ အေဆာင္သို႔ ျပန္ခ်င္ပံု ရေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုငေခြးအား စီကရက္တဗူး လွမ္းေပးလိုက္ ရသည္။ ၾကပ္ငေခြးသည္ ကၽြန္ေတာ္ေပးေသာ စီးကရက္ဗူးကို ေငးငိုင္ၾကည့္ရာမွ-

"ဖာရယ္ ပုလိပ္ရယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခါးပိုက္ႏိႈက္ေတြရဲ႔ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ဇာတ္ေပါင္းမိၾကမလဲ မသိပါဘူး ဆရာရယ္" ဟု ညည္းတြားေျပာဆိုကာ ထြက္သြားပါေတာ့ သတည္း။

ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္

(၁၃၆၂ ခု၊ တေပါင္းလကြယ္ေန႔၊ 2001 March ၂၃ ထုတ္ မာယာမဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပၿပီး စာမူကို အင္တာနက္ စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ထပ္မံေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္)
http://bahmawtinaungblogspotcom/2013/09/blog-posthtml

ကူးယူတင္ျပျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ သတ္ပံုေတြလည္း မူရင္းအတိုင္းသာျဖစ္ပါတယ္။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၇-၁-၂ဝ၁၈