Bamboo shoot tuition မွ်စ္စားျပီး က်ဴရွင္တက္ခဲ့ရျခင္း
ကြ်န္ေတာ့္ပို႔စ္တခု = Fish-paste doctor ႏိုင္ငံျခားျပန္ ငပိဆရာဝန္
ကြန္မင့္တခု = Ko Yan ဆရာတို႔ ၁၉၉ဝ အုပ္ထဲက ပညာရွင္အဆင့္ျဖစ္သြားတာ (၂) ေယာက္လို႔ျမင္မိတယ္။ ေဆးပညာမွာ ဆရာတင့္ေဆြ။ ဖက္ဒရယ္ပညာေရးမွာ (ဦး) မားကိုဘန္း။ ကိုယ့္ပညာကို စဥ္ဆက္မျပတ္ ေလ့လာတယ္၊ သုေတသနဆက္လုပ္ဆဲ။ ဒါ ပညာရွင္လကၡဏာပဲ။ ဒီလို အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ ခ်ီးယား!
Tint Swe ဘြဲ႔ေတြေနာက္မွာ အိႏၵိယနယ္စပ္ နဲ႔ ထိုင္းနယ္စပ္လို႔ထည့္ရမယ္။ Smile!
ကြန္မင့္ေပးသူက ျပည္ပႏိုင္ငံေရးမွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္လက္တြဲလုပ္ခဲ့သူတေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။
ခြန္မားကိုဘန္းဆိုတာက NCGUB စင္ျပိဳင္အစိုးရထဲမွာ အတူဝင္လာျပီး အတူလက္တြဲလုပ္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ NCGUB ကို ဖ်က္သိမ္းတဲ့ေန႔က အစိုးရအဖြဲ႔ထဲမွာ ေဒါက္တာစိန္ဝင္းရယ္၊ သူရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ပဲ ေနာက္ဆံုးက်န္ေတာ့သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ပဌမဆံုးအေခါက္ ၁၉၉၃ မွာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မာနယ္ပေလာကိုသြားေတာ့ ဦးမားကိုဘန္းကပဲ ဝန္ၾကီးမ်ားရံုး အေဆာင္မွဴးတာဝန္နဲ႔ ေနေရးထိုင္ေရး စားေရးေသာက္တာကို စီမံခန္႔ခြဲပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မိုးစိုစိုမွာ ဓါးတေခ်ာင္း ခါးထိုးျပီး မွ်စ္ခ်ိဳးေကြ်းခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၉၅ ဇူလိုင္လ၊ ဆြီဒင္ႏိုင္ငံ၊ ဘြန္မားစဗစ္ အစည္းအေဝးက်မွ သူေရာ ကြ်န္ေတာ္ပါ ဝန္ၾကီးနာမည္နဲ႔ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူက မာနယ္ပေလာက်ျပီးေနာက္ မဲေဆာက္မွာအေျခစိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ထိုင္းဘက္ခရီးသြားတိုင္း သူ႔အိမ္မွာသာ တည္းခိုတာမ်ားပါတယ္။ သူက ကယန္းလူမ်ိဳးပါ။ သူကိုယ္တိုင္ခ်က္ျပဳတ္တဲ့ အမဲသားဟင္း၊ မက္ခါသီးနဲ႔ ငရုပ္သီးစိမ္းေထာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ မေမ့ပါ။
သူနဲ႔ အဲလိုနီးနီးကပ္ကပ္ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ရလို႔ သူ႔ဆီက တိုင္းရင္းသားအေၾကာင္းေတြကို ေကာင္းေကာင္းသိရွိနားလည္ခြင့္ ပိုရေစခဲ့တာ တကယ့္အျမတ္ပါပဲ။ သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔အစိုးရအဖြဲ႕ရဲ႕ တိုင္းရင္းသားေရးရာဝန္ၾကီးျဖစ္လို႔ ျပည္ပက တိုင္းရင္းသားအဖြဲႊစည္းအားလံုးအျပင္ ျပည္တြင္းက တိုင္းရင္းသားႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ အကုန္နဲ႔ပါ လ်ိဳ႕ဝွက္ ဆက္သြယ္ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္ေပၚမႈတိုင္းမွာ အဲဒီတိုင္းရင္းသားေပါင္းစံုရဲ႕ အျမင္ေတြ၊ အသံေတြကို အတြင္းက်က်ထိ သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ တန္ဖိုးၾကီးပါတယ္။
ေတာ္ေတာ္တန္တန္ တိုင္းရင္းသားေတြက တန္းတူခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္၊ ဖက္ဒရယ္စကားေတြ ေျပာလာရင္ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ ဆယ္တန္းမျပီးေသးတဲ့ေက်ာင္းသားလား၊ ဘြဲ႔ရသူလား၊ ဘြဲ႔လြန္လား တန္းသိပါတယ္။
၂၁ ရာစုပင္လံုပဌမအဆင့္မွာ ေျပာၾကားခ်က္ေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အဆန္းေတြ၊ အံ့ၾသစရာေတြ မဟုတ္ပါ။
အဲတာေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္ မာနယ္ပေလာမွာ မွ်စ္စိမ္းစားျပီးတက္လာခဲ့တဲ့ က်ဴရွင္ကေန သိရတာေတြသာျဖစ္ပါတယ္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၁၉-၉-၂ဝ၁၆
ကြန္မင့္တခု = Ko Yan ဆရာတို႔ ၁၉၉ဝ အုပ္ထဲက ပညာရွင္အဆင့္ျဖစ္သြားတာ (၂) ေယာက္လို႔ျမင္မိတယ္။ ေဆးပညာမွာ ဆရာတင့္ေဆြ။ ဖက္ဒရယ္ပညာေရးမွာ (ဦး) မားကိုဘန္း။ ကိုယ့္ပညာကို စဥ္ဆက္မျပတ္ ေလ့လာတယ္၊ သုေတသနဆက္လုပ္ဆဲ။ ဒါ ပညာရွင္လကၡဏာပဲ။ ဒီလို အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ ခ်ီးယား!
Tint Swe ဘြဲ႔ေတြေနာက္မွာ အိႏၵိယနယ္စပ္ နဲ႔ ထိုင္းနယ္စပ္လို႔ထည့္ရမယ္။ Smile!
ကြန္မင့္ေပးသူက ျပည္ပႏိုင္ငံေရးမွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္လက္တြဲလုပ္ခဲ့သူတေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။
ခြန္မားကိုဘန္းဆိုတာက NCGUB စင္ျပိဳင္အစိုးရထဲမွာ အတူဝင္လာျပီး အတူလက္တြဲလုပ္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ NCGUB ကို ဖ်က္သိမ္းတဲ့ေန႔က အစိုးရအဖြဲ႔ထဲမွာ ေဒါက္တာစိန္ဝင္းရယ္၊ သူရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ပဲ ေနာက္ဆံုးက်န္ေတာ့သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ပဌမဆံုးအေခါက္ ၁၉၉၃ မွာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မာနယ္ပေလာကိုသြားေတာ့ ဦးမားကိုဘန္းကပဲ ဝန္ၾကီးမ်ားရံုး အေဆာင္မွဴးတာဝန္နဲ႔ ေနေရးထိုင္ေရး စားေရးေသာက္တာကို စီမံခန္႔ခြဲပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မိုးစိုစိုမွာ ဓါးတေခ်ာင္း ခါးထိုးျပီး မွ်စ္ခ်ိဳးေကြ်းခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၉၅ ဇူလိုင္လ၊ ဆြီဒင္ႏိုင္ငံ၊ ဘြန္မားစဗစ္ အစည္းအေဝးက်မွ သူေရာ ကြ်န္ေတာ္ပါ ဝန္ၾကီးနာမည္နဲ႔ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူက မာနယ္ပေလာက်ျပီးေနာက္ မဲေဆာက္မွာအေျခစိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ထိုင္းဘက္ခရီးသြားတိုင္း သူ႔အိမ္မွာသာ တည္းခိုတာမ်ားပါတယ္။ သူက ကယန္းလူမ်ိဳးပါ။ သူကိုယ္တိုင္ခ်က္ျပဳတ္တဲ့ အမဲသားဟင္း၊ မက္ခါသီးနဲ႔ ငရုပ္သီးစိမ္းေထာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ မေမ့ပါ။
သူနဲ႔ အဲလိုနီးနီးကပ္ကပ္ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ရလို႔ သူ႔ဆီက တိုင္းရင္းသားအေၾကာင္းေတြကို ေကာင္းေကာင္းသိရွိနားလည္ခြင့္ ပိုရေစခဲ့တာ တကယ့္အျမတ္ပါပဲ။ သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔အစိုးရအဖြဲ႕ရဲ႕ တိုင္းရင္းသားေရးရာဝန္ၾကီးျဖစ္လို႔ ျပည္ပက တိုင္းရင္းသားအဖြဲႊစည္းအားလံုးအျပင္ ျပည္တြင္းက တိုင္းရင္းသားႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ အကုန္နဲ႔ပါ လ်ိဳ႕ဝွက္ ဆက္သြယ္ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္ေပၚမႈတိုင္းမွာ အဲဒီတိုင္းရင္းသားေပါင္းစံုရဲ႕ အျမင္ေတြ၊ အသံေတြကို အတြင္းက်က်ထိ သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ တန္ဖိုးၾကီးပါတယ္။
ေတာ္ေတာ္တန္တန္ တိုင္းရင္းသားေတြက တန္းတူခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္၊ ဖက္ဒရယ္စကားေတြ ေျပာလာရင္ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ ဆယ္တန္းမျပီးေသးတဲ့ေက်ာင္းသားလား၊ ဘြဲ႔ရသူလား၊ ဘြဲ႔လြန္လား တန္းသိပါတယ္။
၂၁ ရာစုပင္လံုပဌမအဆင့္မွာ ေျပာၾကားခ်က္ေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အဆန္းေတြ၊ အံ့ၾသစရာေတြ မဟုတ္ပါ။
အဲတာေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္ မာနယ္ပေလာမွာ မွ်စ္စိမ္းစားျပီးတက္လာခဲ့တဲ့ က်ဴရွင္ကေန သိရတာေတြသာျဖစ္ပါတယ္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၁၉-၉-၂ဝ၁၆
Comments
Post a Comment