Whom to Blame ထမင္းေရပူ

ျမန္မာစာမွာ အလြဲအမွားေလးေတြကိုေရးေတာ့ ဖတ္တဲ့သူက အေတာ္ကိုမ်ားျပီး ကြန္မင့္ေတြကလည္း မ်ားတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ဆဲတဲ့အသံုးပါလို႔ ဘေလာ့ခ္တယ္။ တေလာကပဲ ဆဲေရးတဲ့သူ မရွိသေလာက္နည္းသြားျပီလို႔ ဝမ္းသာအားရ ေရးမိေသးတယ္။ တျခားေနရာေတြေတာ့ မသိပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ေနရာမွာ ဆဲတာ သိသိသာသာနည္းသြားျပီ။ ကြ်န္ေတာ္က တံျမက္စည္းလွဲတယ္။

ကြန္မင့္ေတြထဲမွာ ပါေမာကၡေတြကို အျပစ္မတင္ပါနဲ႔၊ စစ္တပ္အသိုင္းအဝိုင္းလို႔ မထင္ပါနဲ႔၊ လူတိုင္းမွားတတ္ၾကလို႔ ခြင့္လႊတ္ေပးဘို႔၊ အခုအစိုးရကိုေရးသလို ေနာက္အစိုးရကိုလည္းေရးရဲလားတဲ့။ အစြဲဆိုတာေတာ့ ရွိပါတယ္။ မွန္ေစခ်င္တဲ့အစြဲပါ။

သင္မေပးရင္ ဆက္မွားတယ္။ အျမဲတန္းသင္ယူေနၾကရပါတယ္။ တပည့္မေကာင္းဘယ္ဝါဆိုတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။ အဲတာက တာဝန္ရွိတာကိုေျပာတာ။ ေထာက္ျပစရာေတြရွိရင္ ေခါင္းလိုက္ရွာၾကတာဟာ ဒီထံုးႏွလံုးမူတာ ျဖစ္တယ္။

စာေမးပြဲေမးခြန္းဆိုတာ အလြန္သိသာထင္ရွားတဲ့နမူနာျဖစ္လို႔ေေထာက္ျပတာဟာ တရားနည္းလမ္းက်တယ္။ ဘယ္သူ႔မွာ တာဝန္ရွိသလဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ မသိပါ။ ထမင္းေရပူလွ်ာလႊဲေနလည္း အမွားနည္းေစမွာ မဟုတ္ပါ။

က်န္းမာေရးေမးတာမွာ ဘာလို႔ျဖစ္တာလည္းနဲ႔ စိုးရိမ္ရလားလို႔ခ်ည္းေမးရင္ မေျဖခ်င္ပါ။ ဘယ္လိုေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ရမလဲ ကိုသာ ပိုေျဖခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုကာကြယ္ရမလဲကိုေတာ့ မေမးပဲေျဖပါတယ္။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၁-၂-၂ဝ၁၆
Photo from Umyintthan Tun

Comments

Popular posts from this blog

က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္တပါး

တခုတ္တရ