Be My Guest ဧည့္သည္

အလယ္ျပန္ျပီး ဧည့္သည္လုပ္ၾကည့္တယ္။ (စိတ္ကူးထဲမွာပါ။)

မျမင္ရ မေတြ႔ရ မေရာက္ရတာက ႏွစ္အစိတ္ေက်ာ္ၾကာျပီဆိုေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေတြခ်ည္းပါ။ အျမင္သာမက အထိအေတြ႔အျပင္ အနံ႔အသက္ကလည္း ဆန္းလက္ေနတယ္။ စာေရးေျပာေနခဲ့ရသူေတြကို ပါးစပ္နဲ႔ပါေျပာရေတာ့ ပါးေရာလွ်ာပါေညာင္းလာတာ၊ သူေရာ ကိုယ္ပါ။ ပံုေသမ်က္လံုးအစံုေတြကိုသာ ဖတ္ေနခဲ့ရာကေန စူးစိုက္ျပီး အၾကည့္ျခင္းဖတ္ၾကရတာ၊ သူေရာ ကိုယ္ပါ။ အားလံုးဟာ ဇရာ။

ပရိုဖိုင္းပံုေတြထဲမွာ ခန္႔ခန္႔ထယ္ထယ္၊ ဆယ္လ္ဖီးပံုေတြထဲမွာ ရယ္ေမာျပံဳးျပ၊ ပို႔စ္ေတြမွာက ပို႔စ္ေပးထားတဲ့ပံုေတြ။ အဲဒီအဂၤါရပ္ေတြ အကုန္စုပံုထားတဲ့ သက္ရွိလူသားေတြကို ဘြားကနည္းေတြ႔ၾကရတာ၊ သူေရာ ကိုယ္ပါ။

ၾကိဳတင္ေတြးဆ တင္ကူးထင္မွတ္ထားတာေတြက အပိုနဲ႔အလိုေတြကို ျပြမ္းဟင္းခ်က္ထားသလိုပဲ။ အမွန္နဲ႔အမွား ေပးစားထားတာေတြျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ဘယ္အရာမဆို အမွန္နဲ႔အနီးစပ္ဆံုးကို ေတြးတတ္မွ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔မွာ အမွားနည္းတယ္။ ေလဆိပ္ကၾကိဳသူေတြမွာ ဗီႏိုင္းလ္ပါရင္ သိပ္မဟုတ္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ေဟာေျပာတဲ့အခါ ပရိုဂ်က္တာပါရင္ သူ႔ဟာမဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဂဏန္းေတြနဲ႔ အမွန္းေတြ။

လြမ္းစာ၊ တမ္းစာ၊ မွန္းစာေတြထဲေရးထားခဲ့တဲ့ ငယ္တုန္းကစြဲမက္စရာေတြမွန္သမွ်နဲ႔ နဖူးေတြ႔၊ ဒူးေတြ႔၊ ခံတြင္းေတြ႔ ေတြ႔ျပီေကာဗ်ာ။ ဆူးပုပ္ရြက္ (ဆူးပုပ္ေလးရြက္) ဟင္းကို တမ္းတခဲ့သူဟာ ဟန္ေတြပန္ေတြမပါ၊ ႏွမအိမ္မွာ ဗမာလက္သမားလုပ္ေပးထားတဲ့ သစ္သားစားပြဲေဟာင္း၊ ခပ္ယိုင္ယိုင္ကုထားထိုင္၊ အနားမွာ အမ်ိဳးတေယာက္က ဝါးႏွီးယပ္ေတာင္ကိုင္။ ဒါဆို စတိုင္က်ျပီ။ အဲ ႕႕႕ ဓါတ္ပံုရိုက္ရင္ေတာ့ေျပာ၊ ပလုပ္ပေလာင္းနဲ႔ဆို ၾကည့္တဲ့သူေတြ သြားေရယိုတာထက္ ရိုင္းတာကပိုတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ကို ပိုတြက္ထားသူေတြနဲ႔ အထင္ၾကီးတခြဲသားထားသူေတြက အတြင္းသားအထိ ျမင္သိႏိုင္ၾကျပီ။ ဇရစ္ဖူး ၾကိဳက္တယ္လို႔ေရးတာဟာ အသားလိုလို႔ အရိုးေတာင္းတာမဟုတ္မွန္း သိသြားၾကျပီ။ သူလိုကိုယ္လိုပါ။ ငါ စားခ်င္ ၾကြားခ်င္လို႔ လာတာလား။ မင္းလည္းျပန္သြားေရာ တို႔ရြာမွာ ၾကက္သံကိုဆိတ္လို႔ အေျပာမခံရေစနဲ႔။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၉-၅-၂ဝ၁၆