ေတာဒဟပ္ပန္း
ကိုယ္တတ္လို႔ ကိုယ့္စာကို ကိုယ့္သတ္ပံုနဲ႔ေရးၾကတာ သိပ္မေျပာလိုပါ။ အထင္ကရစာေတြကို ၁၉၈၀ ေနာက္ပိုင္းမွာ သတ္ပံုျပင္ခိုင္းတယ္။ သတ္ပံုျပင္ျပီး စာအုပ္ထုတ္ေရာင္းစားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရတဲ့ ဒဟပ္ပန္းကဗ်ာကို နမူနာေပးပါရေစ။
ယဥ္မရိုင္း၊ အင္တိုင္းရယ္တဲ့ ခပ္ဆန္ဆန္။
လူမေရာက္၊ ကူေက်ာက္ေခ်ာင္ ေတာင္ကတုံးမွာ၊ စုရံုးကာ သူတို႔ေပါက္ရွာၾက၊ အေညွာက္ၾကဴၾကဴ ေမႊးရွာဘူ႔၊ အေခါက္ျဖဴျဖဴကေလးရယ္ႏွင့္၊ ေက်းငွက္ေပ်ာ္စံ။
ဇလပ္ဝါ ခတၱာခပါတဲ့၊ သာတန္ေဆာင္ ဝါေခါင္လတြင္မွ၊ ပြင့္ဖူးၾကခ်ိန္အမွန္၊ ဝသႏၲေလခ်ိဳဖ်န္း။
ယဥ္မဆံုးႏိုင္ဘူ႔၊ ပင္လံုးကုန္ ခိုင္ညွာတံမေတာ့၊ နံ႔သာက်ံ ဝါဖန္ေႏွာပါလို႔၊ ယဥ္တမူ ျမင္သူေမာေလာက္ကဲ့၊ ေလာကဓာတ္ခန္းမွာလွ၊ ေျပာစမွတ္ဆန္းေပရဲ႕၊ ေတာဒဟပ္ပန္း။
အခုေတာ့ ယဥ္တစ္မူတဲ့။ ကဗ်ာျပင္အဖြဲ႔ၾကီး အဓြန္႔ရွည္ပါေစ။ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြမွာလည္း သတ္ပံုျပင္ထားတယ္။ သတ္ပံုျပင္ ျမန္မာစာပါေမာကၡၾကီးေတြ ရာထူးျမဲၾကပါေစ။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၈-၉-၂ဝ၁၇
Comments
Post a Comment