Thanks to India (4) အိႏၵိယမွာ ေက်းဇူးတင္စရာ (၄)

၂ဝ၁၁ တုန္းက အိႏၵိယကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည့္လာေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ျပင္ၾကဆင္ၾကရပါတယ္။ ေဒၚစုကို ဖိတ္တာက ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္တေယာက္အဆင့္နဲ႔ အလားတူျဖစ္လို႔ ေဒၚစုသြားမယ့္လာမယ္ခရီးစဥ္ေတြ၊ ေတြမယ့္သူေတြ၊ လံုျခံဳေရး စတာေတြအေသးစိတ္ကို အစိုးရကေနတာဝန္ယူပါတယ္။ ပရိုတိုေကာ္လ္ဌာနကေန အားလံုးစီစဥ္တယ္။ တျခား အစီအစဥ္ေတြနဲ႔အတူ ကြန္ျမဴနတီနဲ႔ပါေတြ႔ဘို႔ပါတယ္။ ေဒၚစုသိထားတာက သူဆုရတဲ့ေငြနဲ႔ ဖြင့္ထားတဲ့ ပေရာစပက္ဘာမား ေက်ာင္းသာရွိေတာ့ ပရိုတိုေကာ္လ္အရာရွိေတြက အဲဒီေက်ာင္းကို လာၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ေက်ာင္းေကာင္စီဥကၠ႒ ျဖစ္လို႔ ေဆြးေႏြးရတယ္။ အခ်ိန္က စုစုေပါင္းတနာရီတိတိရမယ္တဲ့။

ပေရာစပက္ဘာမားေက်ာင္းေလးက ေသးေသးေလး။ ေဒလီမွာေနၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္က လူဦးေရက ၄-၅ ေထာင္။ အဲတာနဲ႔ ရတဲ့တနာရီကို ၂ ေနရာခြဲရေအာင္ ပရိုတိုေကာ္လ္အရာရွိေတြနဲ႔ ညွိရတယ္။ ေအာက္စဖို႔ဒ္ေက်ာင္းကို ေရြးတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကို ဦးေမာသီရိမိသားစုကပိုင္တာပါ။ ေဒၚျမျမေအးကေန ေက်ာင္းပိုင္ဆရာမၾကီးကိုသြားေျပာရတယ္။ ဝမ္းသာအားရလက္ခံျပီး စီစဥ္ေပးမယ္လို႔သိရတယ္။ ေဒၚစုကို လက္ဖက္ရည္နဲ႔ဧည့္ခံရင္း မိတ္ဆက္ဘို႔နဲ႔ စကားေျပာမဲ့စင္ျမင့္၊ စတာေတြ အစီအစဥ္ဆြဲၾကတယ္။ အဲတာကို ပရိုတိုေကာ္လ္အရာရွိေတြကို ျပန္ေျပာေတာ့ သူတို႔ကလည္း ရတယ္။ ေဒၚစုကို ဧည့္ခံမယ့္အစားအေသာက္ေတြကို စစ္ေဆးမယ္။ ပန္းစည္းေတြကို စစ္ေဆးမယ္။ အနီးကပ္ထိုင္မယ့္သူေတြစာရင္း စတာေတြယူပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးနာမည္ေတြပါတယ္။

အိႏိၵယအစိုးရအရာရွိေတြကလည္း သေဘာတူ၊ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ေက်ာင္းကလည္းလက္ခံျပီးမွ ျမန္မာကြန္ျမဴနတီကို ေျပာရတယ္။ အဲလိုခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေဒၚစုကိုသူတို႔ေလာက္ ခ်စ္တဲ့သူ၊ ေလးစားတဲ့သူ၊ ေထာက္ခံသူမရွိဆိုသူေတြက ေရတြက္မကုန္ ထြက္ေပၚလာစျမဲပါ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည့္ကို ဘယ္တုန္းကမွ တိုက္ရိုက္မဆက္သြယ္တဲ့ကြ်န္ေတာ္က ေဒါက္တာတင္မာေအာင္ဆီ မရရေအာင္ ဆက္သြယ္ရပါေတာ့တယ္။ သူကလည္း အခ်ိန္တိက်ဘို႔၊ လဖက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္မရွိ၊ လူတဦးခ်င္းနဲ႔ မိတ္ဆက္ခ်ိန္ မရွိ၊ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်ိန္ မရွိ စတဲ့စည္းကမ္းေတြ ေျပာပါတယ္။ အဲတာနဲ႔ ေအာက္စဖို႔ဒ္ေက်ာင္းနဲ႔ ကြန္ျမဴနတီကို ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ ဒိေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ္က ပေရာစပက္ဘာမားေက်ာင္းကိုသာ အေသးစိတ္စီစဥ္ျပီး ကြန္ျမဴနတီကိစၥကို တိုက္ရိုက္ ဝင္မပါေတာ့ပါ။ အေျခအေနကို သိလို႔ပါ။

ေဒၚစုက ၁၆-၁၁-၂ဝ၁၁ ေန႔မွာ ပေရာစပက္ဘာမားေက်ာင္းကို အရင္ဆံုးလာေတာ့ ကခ်င္ေတြက မေက်နပ္လို႔ မလာၾကတဲ့သတင္းကို ေဒၚစုကၾကားထားျပီးပါျပီ။ သူစကားေျပာအျပီးမွာ အနားမွာရွိတဲ့ကြ်န္ေတာ့္လက္ကိုကိုင္ျပီး ကခ်င္ေတြက က်မကို မေက်နပ္လို႔ မလာဖူးၾကားတယ္။ လာေစခ်င္ပါတယ္။ ဘာမဆို သေဘာထားမတူတာရွိရင္ ေဆြးေႏြးေျဖရွင္းတာ အေကာင္းဆံုးပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ ေဒၚစုကို ကြ်န္ေတာ္က ၁၉၉ဝ အမတ္ပါလို႔ မိတ္မဆက္ခဲ့ပါ။ အဲဒီကေန ေအာက္စဖို႔ဒ္ေက်ာင္းကို လံုျခံဳေရးကားတန္းနဲ႔အတူ လိုက္ရတယ္။ အလိုက္သိတဲ့တေယာက္က သူ႔ေနရာ ဖယ္ေပးလို႔ေတာ့ ထိုင္ခြင့္ရပါတယ္။

ေဒၚစုေျပာေစခ်င္တာကိုေတာ့ ၾကံဳတိုင္းၾကံဳတိုင္း လူအမ်ားသိေအာင္ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ေဒၚစုခရီးစဥ္ကေန ကြ်န္ေတာ္အတြက္ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြရခဲ့ပါတယ္။ ၾကိဳတင္တိုင္ပင္တဲ့အစည္းအေဝးမွာ ေဒါက္တာ တင္မာေအာင္ ေျပာတဲ့ စည္းကမ္းေတြေျပာျပမိလို႔ပါ။ လက္ေတြ႔မွာ လက္ဖက္ရည္ပြဲလည္းျဖစ္သတဲ့။ ဓါတ္ပံုစုရိုက္တာလည္း လုပ္သတဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ေက်ာင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာပ်က္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကဖိတ္လို႔ ပရက္စ္ကဒ္ရျပီးသား သထင္းေထာက္ေတြ အထဲမဝင္ရလို႔ မ်က္ႏွာပ်က္ရတယ္။

လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းနဲ႔ အုပ္စုဓါတ္ပံုေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ မပါရပါ။ သတင္းသမား ကိုေနလင္းနဲ႔ မဇာနည္မန္းတို႔က ပေရာစပက္ဗာမားေက်ာင္းအထိ လာႏိုင္ၾကလို႔သာ အခုတင္တဲ့ ဓါတ္ပံုေတြရပါတယ္။ ေက်းဇူး။

Thanks to India (1) အိႏၵိယမွာ ေက်းဇူးတင္စရာ (၁) http://doctortintswe.blogspot.com/2015/09/thanks-to-india-1.html
Thanks to India (2) အိႏၵိယမွာ ေက်းဇူးတင္စရာ (၂) http://doctortintswe.blogspot.com/2015/09/thanks-to-india-2.html
Thanks to India (3) အိႏၵိယမွာ ေက်းဇူးတင္စရာ (၃) http://doctortintswe.blogspot.com/2015/09/thanks-to-india-3.html

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၃၁-၁-၂ဝ၁၆
၃၁-၁-၂ဝ၁၇

၃၁-၁-၂ဝ၁၈