ေသြးဆံုးခ်ိန္ (ေမာင္ထင္)
နင္ကေကာ၊ နင့္လုပ္စာ ဘယ္ႏွစ္ျပားသား ႐ွိလုိ႔လဲ။ ဒီကေန႔အထိ ေယာကၡမကုိ မွီခုိၿပီး စားေနတာ နင္ မဟုတ္လား။ ေအာင္မယ္၊ နင္ကလားဟဲ့၊ ငါ့ကုိ အမယ္ႀကီးလုိ႔ ေခၚရတာ။ ဟဲ့ ေခြးမ်ဳိး၊ ဝက္မ်ဳိး။ ငါ့သမီးလဲ ယူေသးရဲ႕၊ ငါ့လဲ ဒီလုိစကားမ်ဳိး ေျပာေသးရဲ႕။ လာလာခ်ည္ေသးသေတာ္။
“ဒီအမယ္ႀကီးဟာ ဘာစကား ေျပာတာတုံး” တဲ့။ ၿပီးေတာ့လဲ “က်ဳပ္ တမုိးတြင္းလံုး ႏြားနဲ႔ ဖက္႐ုန္းလုိ႔ စပါးရတာပါ” တဲ့။ ဟဲ့ နင္က ႏြားနဲ႔သာ ဖက္႐ုန္းတတ္တဲ့ အေကာင္။ ဒါေၾကာင့္ နင့္ကုိ ဖက္႐ုန္းခုိင္းရတာေပါ့။ ဟဲ့ ဖုိးေ႐ႊ၊ နင္က ေယာက္ဖထိေတာ့ မခ်ိေအာင္ နာတတ္သလား ဟင္။ ေအာင္မယ္၊ ဟုိေကာင္မ မိဖြား႐ံုက သူ႔လင္ဘက္က ေ႐ွ႕ေနလုိက္ေနသကုိး။ နင္လဲ အတူတူပဲ။ နင္ဟာ ႏြားနဲ႔ ဖက္႐ုန္းတဲ့ လူနဲ႔ ေတာ္လုိ႔သာ၊ ႏြားလုိအေကာင္နဲ႔ ညားခဲ့တာဘဲ။ စဥ္းစားစမ္း၊
ဟဲ့ မိေဖ။ နင့္ဟာနင္ ကျမင္းေၾကာထၿပီး လင္ေနာက္လုိက္တုန္းက ငါ ဘာေျပာသလဲ။ ဟဲ့ လင္ယူတာ ထံုးစံဟဲ့၊ ဓမၼတာဟဲ့။
ဘာျဖစ္အုံးမွာလဲ။ ညည္းလဲ ႀကိဳက္တာ ညည္းယူခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။
ငါ ဘာေျပာသလဲ။ သာဝရဲ႕ အေမက လာအပ္တဲ့ အခါ ငါက အေမြျဖတ္မဟဲ့ လုိ႔မ်ား ေျပာဖူးသလား။ နင္တုိ႔ကုိ ငါ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ အိမ္မွာ လက္ခံၿပီးေတာ့ အရင္းအႏွီး စုိက္ထုတ္ေပးၿပီး၊
ဟုိ ဗန္႔ေပြးကုန္း ေတာင္ဘက္က အလံေလးဆယ္ လယ္ႏွစ္ခြက္ကုိ လုပ္စားဘုိ႔ ေပးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ နင့္လင္ ေသာက္ျဖစ္ မ႐ွိလုိ႔ စပါးမေအာင္ေတာ့ေကာ ငါက ဘာေျပာဘူးသလဲ။
လယ္သမား သားသမီးတဲ့ေတာ္၊ ႏွီးကေလး တပင္ေတာင္ မထုိးတတ္ဘူး။ ေသာက္ဖ်င္း ႏုိင္လုိက္တာလဲ လြန္ေရာ။ ဟဲ့ ဒီေကာင္ကေလးဟာ ေမ်ာက္ဟုိဒင္းကုိ သမန္း႐ွသလုိ နန္႔တန္႔နန္႔တန္႔နဲ႔ ေသာက္ေပါကေလး။ ဒီမွာ လူႀကီး စကားေျပာလုိ႔ ေျပာမွန္း မသိဘူး။ ဟဲ့ ေသာက္လုိက္ကန္းဆုိး မသိတဲ့ သာဝ။ နင့္သား နင္ ဆြဲထားစမ္း။ ငါ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ထသတ္ရရင္ အကုန္လံုး သင္းခ်ဳိင္း ေရာက္ကုန္လိမ့္မယ္။ ၿငိမ္းတုတ္တဲ့ေနာ္၊ တတုတ္ထဲ ႐ွိတယ္။ ေအာင္မယ္၊ ဟုိ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲက ေကာင္မက ဘာ ျဖစ္ေတာက္ ျဖစ္ေတာက္ လုပ္ေနတာလဲ။ ဟဲ့ ငါက မအုိေသးဘူးဟဲ့၊ နားမထုိင္းေသးဘူးဟဲ့။ နင့္အေဖ ရင္ေမာင္တုိ႔လုိ နားထုိင္းမ်ဳိး မဟုတ္ဖူး။ နားထုိင္းမ်ဳိး၊ နားထုိင္းမ်ဳိး။ ကုိင္း ေျပာသဟယ္ ဘာျဖစ္ေသးသလဲ။ ညည္းက ညည္းလင္ေတာ္ေမာင္ ဖုိးေ႐ႊ အားကုိးနဲ႔ ငါ့ကုိ အာမခံနဲ႔။ ေဟ့ ဒီမွာၾကည့္စမ္း၊ မိေဂါက္။ နင့္အမ်ဳိး အေၾကာင္းကုိ ပါးစပ္ဟရင္ အူမ မက်န္ ငါျမင္တယ္။ နင့္ေဒြးေတာ္ အပ်ဳိႀကီးဟာလဲ အသက္ေလးဆယ္ ေက်ာ္မွ လင့္ေနာက္ လုိက္ေျပးတယ္ မဟုတ္လား။ ေဟ့ ဒီမွာ မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္စမ္း။ လင္ေကာင္ တေယာက္ကုိ ေခါင္းေခါက္ ယူႏုိင္ေသးတယ္ မွတ္လုိက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ နင့္ေဒြးေတာ္လုိ ပုန္းလွ်ဳိး ဝွက္လွ်ဳိး လင္ေနာက္ မလုိက္ဖူး မွတ္။
နင့္အမ်ဳိးထဲမွာ အဲသလုိ လင္ေနာက္ လုိက္ေျပးတဲ့ လူေတြ မ်ားလ်က္ကနဲ႔ နင္နဲ႔ ဖုိးေ႐ႊ ညားၾကၿပီဆုိေတာ့ ပုန္းလွ်ဳိးဝွက္လွ်ဳိး မညားရေအာင္ လူသိနတ္ၾကား မဂၤလာေဆာင္ၿပီး ေပးစားလုိက္တာ ငါ မဟုတ္လားဟဲ့။ ေဟာ အခုမွ ေခၽြးမပီပီ ေသာက္ေက်းဇူး မသိတတ္ဘူး။ ေအာင္မယ္၊ သူကမ်ား ငါ့ကုိ လင္စိတ္ မႊန္သေလ့ ဘာေလးနဲ႔။ ေကာင္မက ငါ ဒီကေနၿပီး ေထြးခံနဲ႔ ေပါက္လုိက္ရင္ နဖူးစုတ္သြားမယ္။ ေဟ့ ဖုိးေ႐ႊ။ မင္းဟာ နား႐ြက္မလႈပ္ပါနဲ႔။ နင္ဟာ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ထဲမွာ ႀကီးေပမယ့္ အခ်ိန္မစီးဘူး။ နင္ သိသင့္တယ္။ နင့္အေဖ ဆံုးေတာ့ နင္ ဘယ္အ႐ြယ္ ႐ွိပလဲ။ နင္ မွတ္မိရဲ႕လား။ နင္ဟာ ပဆုိးကြင္းသုိင္းတုန္း ႐ွိေသးတယ္။ ဖြား႐ံုေတာင္မွ သင္တုိင္းကေလးနဲ႔ ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္းဘဲ။ နင့္ကုိေတာင္ ႐ွင္မျပဳရေသးဘူး။ အဲ နင္ ဆယ္ႏွစ္၊ ဆဲ့တစ္ႏွစ္ အ႐ြယ္မွာ နင့္အေဖ ဆံုးတယ္။ နင့္အေဖ ကုိရင္ၾကဴး ဆံုးေတာ့ ငါ့အသက္ သံုးဆယ္ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး။ ဝတ္ခ်င္ စားခ်င္တုန္း အ႐ြယ္ဘဲ။ အလွဂုဏ္နဲ႔ ေမာက္ႏုိင္ေသးတဲ့ အ႐ြယ္ဘဲ။ နင့္ဘုိးဘုိးဟာ ရပ္႐ြာမွာ လယ္တေထာင္ခင္းေလာက္ ပုိင္တာမုိ႔ မုတ္ဆုိးမ ျဖစ္ရေပမယ့္ မ်က္ႏွာမငယ္ခဲ့ပါဘူး။ တပင္လဲမူ တပင္ထူမယ္ ဆုိရင္ ျဖစ္ႏုိင္ပါေသးတယ္။ ကုိရင္ၾကဴးကုိ ငါယူတာ မိဖေပးစားလုိ႔ ငါ ယူခဲ့ရတာပါ။ အပ်ဳိျဖန္း ဘဝမွာ လင္ယူတာ ဘာအရသာလဲ ဆုိတာ ငါ မသိခဲ့ပါဘူး။ သားေတြ သမီးေတြ ထြန္းကားလာေတာ့မွဘဲ အိမ္မွာ နင္တုိ႔ ေမာင္ႏွမ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနၾကတာေတြကုိ ေတြ႕ရေတာ့မွ အိမ္ေထာင္ေရးသုခ ဆုိတာ ဒါကုိးလုိ႔ ငါ သိခဲ့တယ္။ နင္တုိ႔ကုိ သားသမီးဆုိၿပီး ငါ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ခဲ့ရသလဲ သိလားဟဲ့။ ခုေတာ့ နင္တုိ႔ကုိ မိဘေမတၱာနဲ႔ ဖူးဖူးမႈတ္ခဲ့ရသမွ် ငါ့မွာ ဝမ္းေရစပ္တာသာ အဖတ္တင္သဟဲ့။ ၾကည့္စမ္း။ နင္တုိ႔ သမုတ္ေနတဲ့ ေကာင္ကေလးဟာ ငါ့သားေလာက္ အ႐ြယ္ပါဟယ္။ နင္တုိ႔ထက္ေတာင္ ငယ္ပါေသးတယ္။ ငါက စိတ္ကူးထဲ ထည့္မလား ဟင္။ ခုေတာ့ နင္တုိ႔ကအစ သမုတ္ေတာ့ ေကာင္ကေလးကလဲ ရဲတင္းလာတာေပါ့။ သယ္ သယ္ ဟဲ့ ဖုိးေ႐ႊ ေခြးမသား၊ နင္ ဒီလုိ မုိက္မုိက္ကန္းကန္း မေျပာနဲ႔။ ေကာင္ကေလးက ႐ုိး႐ုိးပါ။ ငါက သားသမီး အ႐ြယ္မုိ႔ ဘယ္သြားသြား အေဖာ္ေခၚတယ္။ နင္တုိ႔ မႀကိဳက္ဘူး ဆုိတာ ငါသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူဆုိတာ ဒီလုိဘဲ ကုိယ့္အေပၚကုိ လူခ်စ္လူခင္ ႐ွိေအာင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံဖုိ႔ လုိတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ငါဟာ ဟုိ ႐ြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေတြကုိ ညမေ႐ွာင္ ေန႔မေ႐ွာင္ သြားဝံ့တာေပါ့။ သူကလဲ သူ႔ကုိ ငါက လယ္လုပ္သားလုိ သေဘာမထားဘဲ တူလုိ သားလုိ သေဘာထားေတာ့ ငါ့ကုိ အေမအရင္းလုိ ေစာင့္ေ႐ွာက္တာေပါ့။ နင္တုိ႔က နင္တုိ႔ လင္ေတြ နင္တုိ႔ မယားေတြနဲ႔သာ အနားက တဖဝါးမွ မခြာႏုိင္ျဖစ္ေတာ့ ငါလဲ အေဖာ္႐ွာရတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လဲ အခ်ိန္တန္ေတာ့ လယ္ေထာက္ခ စပါးေတြဟာ က်ီထဲ ဝင္လာတာေပါ့။ နင္တုိ႔ ေျခေမြး မီးေလာင္ရရဲ႕လား ဟင္။ နင္တုိ႔ လက္ေမြး မီးေလာင္ရရဲ႕လား ဟင္။
ဟဲ့ ဖုိးေ႐ႊ မေအ႐ုိး၊ ငါေျပာတာ နားေထာင္စမ္း။ ေဟ့ ဟုိမီးဖုိေခ်ာင္ထဲက ေသာက္ေကာင္မဟာ ငါ စကားေျပာတုန္း ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးနဲ႔ င႐ုတ္သီး မေထာင္းပါနဲ႔။ ဆံုကြဲသြားပမယ္။ ဒီအိမ္မွာ ႐ွိတဲ့ ပစၥည္းဟာ ငါ့ပစၥည္း။ ငါ႐ွာတဲ့ ပစၥည္း။ နင္တုိ႔လုပ္စာ မ႐ွိဘူး။ နင္တုိ႔ဟာ သားသမီး ဆုိေပမယ့္ ငါ့လက္ထဲက သူရင္းငွား သာသာပဲ ႐ွိတယ္။ ဒီလယ္ ဒီေခ်ာင္းေတြကုိ ငါေပးမွ နင္တုိ႔ရမွာ။ နင္တုိ႔ကုိယ္ နင္တုိ႔ အထင္မႀကီးပါနဲ႔။ ေခၽြးမက ေခၽြးမလုိ ေနပါ။ သားအမိ ကိစၥထဲမွာ ညည္း ဘာမွ ဝင္စြက္ဖုိ႔ မလုိဘူး။ ဒီအိမ္မွာ ငါ့သေဘာ။ ငါလုပ္ခ်င္ရာ လုပ္မယ္။ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာမယ္။ ခုနစ္အိမ္ မကဘူး၊ ဆယ္အိမ္ၾကားၾကား ညည္းအပူ တျပားသားမွ မပါဘူး။ ၿငိမ္းတုတ္ဆုိလုိ႔ တတုတ္ထဲ ႐ွိသကြဲ႕ေနာ္။ ညည္းကုိ ငါက ပါးဆြဲမ႐ုိက္ဝံ့ဘူး ေအာက္ေမ့သလား။ နင္တုိ႔တေတြေၾကာင့္ေပါ့ဟယ္၊ နင္တုိ႔ကုိသာ မေမြးရဘူး ဆုိယင္၊ ဟဲ့ ဖုိးေ႐ႊ၊ ငါ ဘြင္းဘြင္းေျပာမယ္။ နင္ ႐ွင္ျပဳတဲ့ႏွစ္တုန္းက ငါ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳဘုိ႔ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ႐ြာထိပ္က ကုိရင္လိႈင္ႀကီးက ငါ့ကုိ လုိခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ။ နင္တုိ႔ မ်က္ႏွာကုိ ေထာက္ၿပီး ငါ မယူခဲ့ပါဘူး။ ငါ့သားေတြ မ်က္ႏွာငယ္မယ္၊ ငါ့သမီးေတြ မ်က္ႏွာငယ္မယ္။ ကုိရင္ၾကဴး ထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြ ဖ႐ုိဖရဲျဖစ္မွာ စုိးတယ္။ နင္တုိ႔အတြက္ ေနာင္ေရးခက္မွာ စုိးလုိ႔ ငါကုိယ္တုိင္က သေဘာမတူႏုိင္စရာ မ႐ွိေပမယ့္ မယူခဲ့ပါဘူးဟဲ့။ ဒါတြင္ က ႐ုိးလား။ ငါ့မွာ သားႀကီး သမီးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိေပမယ့္ အုိတယ္သာ ဆုိရ အပ်ဳိက႐ံႈးျပန္ ဆုိတာလုိ မုတ္ဆုိးမ ဘဝေပမယ့္ မ်က္ႏွာငယ္တယ္လုိ႔မ်ား မေအာက္ေမ့နဲ႔။ ငါက ေခါင္းေခါက္ၿပီး လင္ေ႐ြးႏုိင္ေသးတယ္။ ၿမိဳ႕က စပါးပြဲစားေတြ ခဏခဏ စကားကမ္းၾကပါရဲ႕။
ညည္းတုိ႔ မွတ္မိမွာေပါ့။ ဟသၤာတက စပါးပြဲစား ကုိညိဳစိမ့္ ဆုိတာ သနားကမားပါ။ ႐ုိးဂုဏ္လဲ ႐ွိပါတယ္။ ပစၥည္းပစၥယလည္း မေခပါဘူး။ အခုဆုိေတာ့ စတီးစပါးဒုိင္မွာ အဝယ္ေတာ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူနဲ႔သာ ငါ ယူခဲ့မယ္ဆုိရင္ အခု ညည္းတုိ႔တေတြ စိန္နားကပ္ တဝင္းဝင္းနဲ႔ ေနမွာေပါ့။ ဒါမ်ဳိးက်ေတာ့ ညည္းတုိ႔က ဒီလုိ လင္မ်ဳိးကုိ အေမ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း ယူေတာ္မူပါ လုိ႔ေတာင္ ငါ့ကုိ ႏွဴးၾကဦးမယ္။ နင္တုိ႔ ဓာတ္ေၾကာကုိ သိပါတယ္။ နင္တုိ႔အေဖ ကုိရင္ၾကဴး မ်က္ႏွာကုိ ေထာက္ထားၿပီး နင္တုိ႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ နင္တုိ႔ဟာ ပစၥည္းတုိ႔ ဂုဏ္တုိ႔ကုိ အင္မတန္မက္တာ။ ဒါေၾကာင့္ အခု ငါဟာ ေကာင္ကေလးနဲ႔ တြဲေနတာကုိ မ႐ႈစိမ့္ႏိုင္တာဘဲ။ ဒီေကာင္ကေလးသာ ေ႐ႊတြဲလြဲ ေငြတြဲလြဲ ဆုိရင္ နင္တုိ႔က အရင္ ငါ့ကုိ ေပးစားမွာဘဲ။ ဘာ မဟုတ္ဖူးလဲ။ အသက္ငယ္ေရာ ဘာျဖစ္ေသးသလဲ။ ငါကေကာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးေသးလုိ႔လဲ။ ဒီအ႐ြယ္ သနပ္ခါး ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး လိမ္းတာကုိ မင္းတုိ႔က ဘာမႈနဲ႔ တရားစြဲခ်င္သလဲ။ ငါ တသက္လံုးက နံ႔သာျဖဴ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး လိမ္းလာတာ နင္တုိ႔ မသိဘူးလား။ တသက္လံုး မဟာနဖူး သ သ လာတာ နင္တုိ႔ မျမင္မိဘူးလား။ မ်က္ခံုးေမႊး ႏုတ္ထာေကာ နင္တုိ႔နဲ႔ ဘာဆုိင္သတုံး။ နင္တုိ႔ ငါ့ကုိ ဒီလုိခ်ဳတ္ခ်ယ္လုိ႔ ရႏုိင္႐ိုးလား။ ငါက ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ မုတ္ဆုိးမ ျဖစ္ခဲ့ရေပမယ့္ အပ်ဳိကေလးလုိ တသက္လံုး ေနလာတာ နင္တုိ႔ မသိဘူးလား။ ေခြးမ်ဳိး ဝက္မ်ဳိးေတြ။ နင္တုိ႔ ဒီေလာက္ သဝင္ေၾကာင္မွန္း သိရင္ အာလာဂပၸ ခ်စ္တီးနဲ႔တုန္းက ငါ ယူလုိက္ရ အေကာင္းသား။ ဒါမွ သင္းတုိ႔ ခ်စ္တီးကုိ ပေထြးေတာ္ရမယ္။
ကုိင္း၊ တခုေျပာစမ္း။ ငါ ဒီအသက္ ဒီအ႐ြယ္ ေရာက္လာၿပီ ငါ ဘယ္ေနရာမွာ ေလာ္မာခဲ့ဘူးသလဲ။ အစစ အရာရာမွာ နင္တုိ႔တေတြကုိ ေထာက္ထားၿပီးေတာ့ အ႐ြယ္ေကာင္းတုန္းမွာ တပင္လဲေသာ္ တပင္ မထူခဲ့ပါဘူး။ ခုလုိ ေျမးေတြ ရေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုိယ့္သိကၡာ ကုိယ္ ေစာင့္ထိန္းခဲ့တယ္။ သယ္၊ ဟုိေယာက်္ားနဲ႔ တြဲတြဲ၊ ဒီေယာက်္ားနဲ႔ တြဲတြဲ ေနတာကေကာ နင္တုိ႔လုိ အေလလုိက္ဖုိ႔ တြဲတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကုန္သည္ဘာဝ သူ႔ အထုိက္အလုိက္ ေပါင္းရတာေပါ့။ ဒါကုိ နင္တုိ႔က ျမႇဴခ်ေနတယ္ ထင္သလား။ ေအး၊ ေအး။ ေယာက်္ားဆုိတာ ျမႇဴေပါင္းရသဟဲ့။ ျမႇဴၿပီး ခ်ေတာ့လဲ က်တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္လဲ နင္တုိ႔မွာ လယ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြ တုိးပြားေနတာ မဟုတ္လား။ ငါ ျမႇဴတာကုိ သတၳဳခ်ၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ဘုိ႔လဲဟဲ့။ နင္တုိ႔ ေကာင္းစားဘုိ႔ဘဲ မဟုတ္လားဟင္။
ကုိင္း ဘာေျပာခ်င္ေသးသလဲ။ နင္တုိ႔ မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ ငါလုပ္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ အခု ႐ြာထဲမွာ ဆုိရင္ နင္တုိ႔ဟာ ေျမပုိင္႐ွင္ ေဒၚၿငိမ္းတုတ္ရဲ႕ သားသမီးမ်ား ဆုိၿပီး လူရာဝင္လာၾကၿပီ မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့မွ နင္တုိ႔က ငါ့ကုိ ရမယ္႐ွာၿပီး အေမြလုခ်င္ၾကသလား။ ေဟ့ လုစရာ မလုိပါဘူးကြယ့္။ ဟဲ့ သာဝရဲ႕။ ငါ ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဖူး။ ဟုတ္ထာ ေျပာတာ။ နင္တုိ႔ ငါ့ပစၥည္းကုိ ငါမေသခင္ အေမြခြဲဘုိ႔ မလုိဘူး။ ငါ ႐ွာလာသမွ် နင္တုိ႔ ေမာင္ႏွမဘုိ႔ခ်ည္းဘဲ။ ငါကေတာ့ အေမကုိး။ ျမစ္ဆုိတာဟာ အညာက ေအာက္ကုိစုန္တယ္။ ေအာက္က အထက္ျပန္ဆန္တာ မ႐ွိဘူး။ ဒီေတာ့ ငါ့စိတ္နဲ႔ငါ့ကုိယ္ ငါ့ဟာငါ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္တာေတာင္မွ နင္တုိ႔ကုိ အေမြခြဲေပးၿပီးမွ လုပ္မယ္။ အခု နင္တုိ႔က ငါ့ကို ထြန္း႐ွိန္နဲ႔ အေနအထုိင္ မေတာ္ဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္။ ေဟ့၊ ထြန္း႐ွိန္ဟာ လက္ညႇိဳးထုိးထည့္ေတာင္ ကုိက္တတ္ထာ မဟုတ္ဘူး။ ႐ုိးတယ္၊ စိတ္ခ်ရတယ္၊ ကူေဖာ္ေလာင္ဘက္ ရတယ္။
နင္တုိ႔နဲ႔ေတာင္ မတူဘူး။ နင္တုိ႔ ေႂကြးေတာင္းရင္ ေတာင္းလုိ႔ရတဲ့ ပုိက္ဆံထဲက ထန္းရည္ဖုိး ႏႈတ္ေသးတယ္။ ဒီေကာင္ကေလးက အေသာက္အစား မ႐ွိ၊ အေလာင္းအစား ကင္းတယ္။ ပြဲလမ္းသဘင္မွာ အခ်ိန္မျဖဳန္းဘူး။ ငါ့စကားကုိ ေျမဝယ္မက် နားေထာင္တယ္။ သူ႔ကို စာရင္းအင္းကေလး မွတ္ဖုိ႔ ငါ ေခၚထားတာ။ သူက အားအား႐ွိရင္ မေနတတ္ဖူး။ ဒါေၾကာင့္ လယ္ထဲ ဆင္းေနတယ္။ ဒါေတြဟာ နင္တုိ႔ သက္သာဘုိ႔ခ်ည္းပဲ။ အခုေတာ့ နင္တုိ႔ေျပာပံု ေကာင္းေသးရဲ႕လား။ နင္တုိ႔က အဲသလုိ ၾကပ္ၾကပ္ေျပာေတာ့ ေကာင္ကေလး စိတ္ေတြလဲ ဟုိလုိလုိ ဒီလုိလုိ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒီအထဲမွာ ႐ြာထဲက သြားပုပ္ေလလြင့္ ေျပာၾကျပန္ေတာ့ ေကာင္ကေလးမွာ တတက္စားလဲ ၾကက္သြန္၊ ႏွစ္တက္စားလည္း ၾကက္သြန္ဆုိၿပီး လက္ရဲဇက္ရဲ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီအထဲ နင္တုိ႔က မီးေလာင္ေလပင့္စကား ေျပာၾကျပန္တယ္။ ငါလဲ ေသာက္႐ွက္ကြဲတာဘဲ။ နင္တုိ႔လဲ ေသာက္႐ွက္ကြဲတာဘဲ။ ငါက လင္ငယ္ငယ္ကေလး ယူခ်င္လုိ႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဖူး။ နင္တုိ႔က နင္တုိ႔ကုိယ္ကုိ နင္တုိ႔ ဘာထင္ေနၾကတာတံုး။ ငါ သနပ္ခါး ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး လိမ္းတာကအစ နင္တုိ႔က မႀကိဳက္ႏုိင္ဘူး။ ငါ အေမ့ကုိေတာင္ နင္တုိ႔က ဘာမေတာ္ဘူး ညာမေတာ္ဘူး ဆုိၿပီး ဩဇာေပးရေအာင္ နင္တုိ႔ကုိ ငါက ေမြးထုတ္ထာလား၊ ငါ့ကုိ နင္တုိ႔က ေမြးထုတ္ထာလား။ ငါ့အေပၚမွာ ဩဇာ လာမေပးနဲ႔။ မေနခ်င္ရင္ အိမ္က ဆင္းသြားၾက။ ေအး၊ ငါမေသခင္ အေမြေတာ့ မေတာင္းၾကနဲ႔အုံး။ နင္တုိ႔ အခုလုပ္ေနတဲ့ လယ္ကုိ ဆက္လုပ္ၾက။ ငါ႐ွာသမွ် နင္တုိ႔ဘုိ႔ခ်ည္းပဲ။ ဘယ္ေယာက်္ားကုိ ျမႇဴခ်ခ် စားရရင္ နင္တုိ႔ဘဲ။ ကုိင္း၊ ဘာေျပာအုံးမလဲ။ မွတ္ပလား။
ဟဲ့ ဖုိးေ႐ႊ ဘာလဲ။ ဟဲ့ သာဝ ဘာလဲ။
နင္တုိ႔ ဘာ ေခြးစကား ေျပာတာလဲ။
ငါ လင္ငယ္ငယ္ ေႏွာင္းေႏွာင္းကေလးကုိ ယူခ်င္တယ္လုိ႔
နင္တုိ႔ ေျပာေနတာလား။ နင္တုိ႔က ငါ ဒီအသက္ ဒီအ႐ြယ္ေရာက္မွ လင္တေယာက္ ေခါင္းေခါက္ယူလုိ႔ မရဘူး ထင္သလား။
ေအး၊ နင္တုိ႔ အဲသလုိေျပာေတာ့
ငါက အ႐ြဲ႕တုိက္ ျပလုိက္ရအုံးမေပါ့ကြယ္။
ေဟ့၊ ဖုိးေဆာင္တုိ႔၊ ဖုိးေထာင္တုိ႔ လာၾကစမ္း။ ဟုိ လယ္ထဲက ေကာင္ကေလးကုိ သြားေခၚစမ္း။ ျမန္ျမန္ေခၚစမ္း။ အုိ ၾကာလုိက္ထာ။
ေအး ထြန္း႐ွိန္။ ထြန္း႐ွိန္ေရ။ လာအုံးေဟ့။ လာဆုိ ျမန္ျမန္လာတာ မႈတ္ဘူး။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ေသာက္ ဂ႐ုစုိက္စရာ မ႐ွိဘူး။ ငါ့သေဘာ။ လာခဲ့၊ လာခဲ့။ ဟဲ့ သာဝတုိ႔၊ ဖုိးေ႐ႊတုိ႔၊ ဖြား႐ံုတုိ႔၊ မိေဂါက္တုိ႔။ နင္တုိ႔ လယ္တပြဲစီ ယူၿပီး ငါ့အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားၾက။ ဆင္းဆုိ ခုဆင္း။ ဆန္ကုန္ေျမေလးေတြ။ သူတုိ႔ကုိငဲ့ၿပီး အ႐ြယ္႐ွိတုန္းက ေနာက္လင္ မယူခဲ့ဘူး။ ေဟာ ခုမွ ခုမွ ေသြးဆံုးေနတဲ့ အ႐ြယ္မွာ လင္ငယ္ငယ္ကေလး ယူျပလုိက္အုံးမယ္။ အဲဒီအ႐ြယ္မွာ နင္တုိ႔လုိ သားသမီးမ်ဳိးလဲ ေနာက္ထပ္လုိ႔ မေမြးႏုိင္ေတာ့ဘူးဟဲ့။ လာ မေအေပး ထြန္း႐ွိန္။ ေၾကာက္ကန္ကန္ လုပ္မေနနဲ႔။ အိမ္ေပၚ တက္ခဲ့။ နင္ ငါ့လင္ ျဖစ္ၿပီ။
ေမာင္ထင္
ေသြးေသာက္၊ ဧၿပီ၊ ၁၉၅၃။
Comments
Post a Comment