Dr. Norman Bethune ေဒါက္တာေနာ္မန္ဗက္သြန္း

ေရးထားတာ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ။ ေက်ာ္ေအာင္ဘာသာျပန္စာအုပ္ ေတြ႔လို႔။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဖတ္ဖူးတယ္။ ေမ့ကုန္ျပီ။ ကြ်န္ေတာ္က တျခားကေနဖတ္ျပီး ေရးတာပါ။

ျမန္မာျပည္ကစာဖတ္သူတိုင္း ေနာ္မန္ဗက္သြန္းကိုသိၾကပါတယ္။ အမ်ားစုက တရုပ္ျပည္မွာ စြန္႔စြန္႔စားစား ေစတနာ အျပည့္နဲ႔ သြားေရာက္ကူညီတဲ့ ကေနဒါဆရာဝန္လို႔သိၾကမွာပါ။ ေဒါက္တာဗက္သြန္းက သူ႔ရဲ႕ ကမာၻေက်ာ္သမိုင္းတြင္တဲ့ လူမႈေရးေဆးကုသမႈကို စပိန္ျပည္တြင္းစစ္ကတည္းကစခဲ့တာပါ။ ဖက္စစ္ဖန္႔က်င္ေရးသမားျဖစ္တယ္။ စစ္သားေတြကိုေရာ ရြာသူရြာသားေတြကိုပါ ေဆးကုေပးပါတယ္။

ဒိေနာက္မွာ ဒုတိယ တရုပ္-ဂ်ပန္စစ္ပြဲမွာ ေခတ္မီေဆးပညာနဲ႔ တရုပ္ျပည္ေတာပိုင္းကို သြားေရာက္ကုသေပးခဲ့ပါတယ္။ သူရ့ဲ ကိုယ္က်ိဳးမဖက္ တရုပ္ဆင္းရဲသားေတြကို ေဆးပညာနဲ႔အကူအညီေပးလို႔ တရုပ္ေခါင္းေဆာင္ ေမာ္စီတုန္းကစျပီး ကေန႔ တရုပ္ႏိုင္ငံသားတိုင္းကပါ ေဒါက္တာဗက္သြန္းကို ေလးစားခ်စ္ခင္ေနၾကပါတယ္။

သူကပဲ စပိန္ျပည္တြင္းစစ္မွာ မိုဘိုင္းေသြးသြင္းကုသမႈကို ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာမွာစခဲ့ပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေသြးအဆိပ္သင့္လို႔ ၁၂-၁၁-၁၉၃၉ ကြယ္လြန္ခဲ့ရပါတယ္။ သူဟာ တီဘီေရာဂါသည္လည္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ၁၉၂ဝ ေက်ာ္ကာလေတြမွာ တီဘီကို ထိေရာက္ေအာင္မကုႏိုင္ေသးပါ။

ေရာဂါေတြနဲ႔ ဆင္းရဲမႈဆက္စပ္ေနတာကို သူကစိတ္ဝင္စားျပီး စာနာစိတ္ေတြေပါက္ပြါးလာတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကေနဒါမွာ အခမဲ့ေဆးကုသႏိုင္ေရးအတြက္ က်န္းမာေရးဌာနေတြ၊ အစိုးရေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္အန္တုပါတယ္။ သူပဲရွံဳးပါတယ္။ ၁၉၃၅ မွာ ဆိုဗီယက္ယူနီယန္ကို အလည္သြားပါတယ္။ ကေနဒါကြန္ျမဴနစ္ပါတီဝင္ျဖစ္လာပါတယ္။ ၁၉၃၆ စပိန္ျပည္တြင္းစစ္မွာ သြားကူညီပါတယ္။ တရုပ္ျပည္ကို ၁၉၃၈ မွာသြားပါတယ္။ စစ္မ်က္ႏွာအေရးေပၚ ခြဲစိတ္ခန္းလုပ္ပါတယ္။

ေနာ္မန္ဗက္သြန္းကို ဂုဏ္ျပဳျပီး ကေနဒါမွာေရာ တရုပ္ျပည္ကေနပါ တံဆိပ္ေခါင္းႏွစ္မ်ိဳးကို ဒီဇိုင္းတူနဲ႔ ထုတ္ေဝေပးပါတယ္။ ေဘဂ်င္းျမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ဝန္ပိုင္ခံတပ္ထဲမွာ သူ႔ရုပ္တုထားရွိပါတယ္။

သူ႔ရဲ႕ေဆးပညာစည္းကမ္းက အင္မတန္သေဘာက်စရာေကာင္းတယ္။
• ေဆးပညာဆိုတာ ေစ်းၾကီးပစၥည္းကုန္သြယ္ေရးတခု ျဖစ္တယ္။
• ေပါင္မုန္႔ကို ေက်ာက္ျမက္ရတနာလို ေရာင္းဝယ္ၾကတယ္။ အျမတ္အစြန္းရဘို႔ပဲ။
• ေဆးပညာကေန ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးစီးပြါးျဖစ္ေရးပဲ။ ေလာဘသမားေတြပဲ။
• လူခ်င္းေတြ႔ရင္ မင္းဘယ္ေလာက္ရသလဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္လုပ္ေပးႏိုင္သလဲ မဟုတ္ၾကဘူး။

ေက်ာ္ေအာင္ေရးတဲ့စာအုပ္မွာ ျမန္မာစာကို သတ္ပံုမွန္နဲ႔သာ ေရးထားကို တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ သတ္ပံုဖ်က္ခံထားရတဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ ေနာ္မန္ဗက္သြန္းစာအုပ္ကို ထပိထုတ္ၾကတယ္။ ျပင္ထုတ္ေတြက ေနာ္မန္ဗက္သြန္းအတုေတြ။

A Footwear Doctor ဖိနပ္စီးတဲ့ဆရာဝန္

ေစာေစာက ေနာ္မန္ဗက္သြန္းအေၾကာင္းကို ခပ္တိုတိုေရးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က သူ႔အေၾကာင္းစာေတြ ဖတ္ျပီး အားက်ခဲ့ပါတယ္။ ေဆးေက်ာင္းမေရာက္ခင္ကပါ။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္အျဖစ္ကေတာ့ အေတာ္ၾကီးကို ကြာတယ္။

တရုပ္ျပည္မွာ ေဆးကုေပးခဲ့တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈတခုကေန Barefoot doctors ဖိနပ္မပါဆရာဝန္မ်ားလို႔ ေဝါဟာရသစ္နဲ႔ နည္းနာသစ္ေပၚထြန္းလာခဲ့တယ္။ ရိုးရိုးလူေတြကို ရက္တိုတိုနဲ႔ ေဆးသင္တန္းေတြ ေပးျပီး၊ ေက်းလက္ေတာနယ္ေတြမွာ ေဆးကုေစခဲ့တယ္။ အေျခခံသန္႔ရွင္းမႈ၊ ေရာဂါကာကြယ္ေရး၊ မိသားစုစီမံကိန္းေတြ သင္ေပးတယ္။ အျဖစ္မ်ားေရာဂါေတြ ကုသနည္းလည္းပါတယ္။ ၁၉၄၉ မွာ စမ္းသပ္မႈစလုပ္ျပီး၊ တရားဝင္ကေတာ့ ေမာ္စီတုန္းရဲ႕ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ မိန္႔ခြန္းေျပာျပီးမွ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ WHO ကေန အသိအမွတ္ျပဳေပးလာတယ္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ေဒလီက ယမုန္နာေဆးခန္းေလးမွာ ေဆးပညာကို လူနာေစာင့္ရင္း သင္ေပးခဲ့တယ္။ တခ်ို႕က ေဆးခန္းမွာ တရက္ႏွစ္ရက္သာၾကာျပီး တခ်ိဳ႕က ၄-၅ ေျခာက္ႏွစ္ၾကာတယ္။

ေနာ္မန္ဗက္သြန္းက ဖက္ဆစ္ကိုဆန္႔က်င္သလို ကြ်န္ေတာ္က စစ္အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္ပါတယ္။ သူက တရုပ္ျပည္မွာ လယ္လုပ္ေနသူေတြကို ေဆးကုေပးခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အိႏၵိယ-ျမန္မာ နယ္စပ္နဲ႔ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္မွာလည္း ေရာက္တဲ့အခါတိုင္း ေဆးကုေပးပါတယ္။ အားလံုးက ျမန္မာျပည္ကဒုကၡသည္ေတြ။ အိႏၵိယမွာ ၁၂ ႏွစ္ၾကာ ေဆးကုခဲ့တာ။ ေတာနယ္မွာ မဟုတ္ပါ။ နယူးေဒလီမွာ။ လူနာေတြကလည္း ျမန္မာျပည္သားေတြ။

ေနာ္မန္ဗက္သြန္နဲ႔ တျခားစီ။ ကြ်န္ေတာ္က အျမဲဖိနပ္စီးထားသူ။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၃၁-၁၂-၂ဝ၁၈
၃၁-၁၂-၂၀၁၉