မိခင္ပင့္
ငါ့ကို ခ်စ္ေလ၊ ငါ့အေမ။ ငါ့ကို ခ်စ္၍ ငါခ်စ္ေလရာ၊ သူ ခ်စ္ရွာ၏ ကဗ်ာခ်စ္ေသာ ငါ့အေမ။ ကဗ်ာ ဟူသည္ လူ၏ဘဝ၊ လူ႔အလွကို ရသေထြျပား၊ ခံစားႏိုင္ေအာင္ ဆိုင္ခင္းတတ္သူ၊ လူသား ဂုဏ္ရည္ မွန္ေပသည္တည့္။ လူ႔ျပည္ကိုလည္း အေမခ်စ္သည္။ အေမဆန္ျပာ၊ ေသာအခါ၌ စာငယ္ငွက္ငယ္ တ႐ုန္းရုန္း။ ဟင္းၾကြင္း စြန္႔ရာ၊ ညေနခါ၌ ေခြးနာ ဝဲစား၊ အေမ့နား။ အမဲေျခာက္လွန္း၊ တဲေပါက္တန္း၌ က်ီးကန္း အံုဖြဲ႔၊ တဟဲ့ဟဲ့။ အေမ့အိပ္ရာ၊ နံေဘးမွာလည္း ေျခဆာေသာ ေခြး၊ တေကြးေကြး။ ယခုခါတြင္ ခ်စ္စြာေသာ သား၊ သားခ်စ္ေသာ ကဗ်ာ အရာရာကို၊ ခြဲခြာၿပီးလွ်င္ တေနဝင္သည္ မိခင္မဲ့သည္ ၾကာေခ်ၿပီ။ ခ်စ္သည့္ အေမ၊ မရိွေခ်လည္း အေမၾကည္ႏူး၊ ႏူးညံ့ဖူးသည့္ အိမ္ဦးၾကမ္းျပင္၊ ငါ ထြက္ဝင္လ်က္ အိမ္ျပင္ ဝင္းစပ္၊ ငါလွ်င္ ရပ္လ်က္ ရွစ္ရပ္ကို လွည့္၊ ဘယ္ညာ ၾကည့္လ်က္ ဖြဲ႔သည့္ ကဗ်ာ၊ ငါ၏ စာ၌ ေမတၱာကိန္းဘိ၊ ၿငိမ္းျခင္း ရိွသည့္ အမိကိုယ္နံ႔ သင္းပါလွည့္။ ။ ဆရာတင္မိုး ႏွင္းဆီပြင့္ေပၚအိပ္ေပ်ာ္ျခင္း ကဗ်ာစာအုပ္ထဲကျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာတင္မိုးကဗ်ာေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာပါေစ တေနမဝင္။ ေပၚလစီသတ္ပံု ခံုမင္သူတို႔ ေရးသားသည္မ်ားကား တစ္ေနဝင္မည္တည္း။ ေဒါက္တာတင့္ေဆြ