ပုဂံေခတ္က ပိေတာက္ပန္းေျခာက္

ကြ်န္ေတာ့လက္ထဲမွာ စာရြက္ေတြဝါ၊ ကြန္ျပဴတာစာစီမဟုတ္။ စုတ္ေနတဲ့ေနရာ ပလာစတာ။ တခ်ိဳ႕ေနရာ တမာေစးနဲ႔လည္းပါ။ ပိေတာက္ေရႊဝါ နဲ႔ ပုဂံေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံကဗ်ာ။

အခါခါဖတ္ၾကည့္ အဓိပၸါယ္ျပည့္။ အရသာရွိ။ အားရွိ။ သံေဝဂနဲ႔ သတိ။

ျပင္ထုတ္ေတြ ျပင္တင္ေတြကို အကုန္သိ။ မလုပ္ေကာင္းလို႔ထင္မိ။

ကြ်ႏု္ပ္သည္ကား ေခတ္ေပၚျမန္မာစာကို မဖတ္တတ္သည့္ ပုဂံေခတ္က ပိေတာက္ပန္းေျခာက္မွ်ျဖစ္ေတာ့၏။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ

Comments

Popular posts from this blog

က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္တပါး

တခုတ္တရ