အာျပဲေနာင္ႀကီး
မေန႔ကလို ထင္မိသည္။
အရပ္အေမာင္း၊ ခပ္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္
ဘယ္ေက်ာင္းေဆာင္က ပါလိမ့္လဲ။
အက်ႌစိမ္းကုတ္၊ ေရႊနားအုပ္လ်က္
ဘုတ္ကလပ္က ထင္ပါရဲ႕။
ပါးစပ္ျပဲျပဲ၊ တဟဲဟဲက
ယစ္ဝဲေတာ့မည့္ အတိုင္းပင္။
ေဟ့ ခ်ာတိတ္ေတြ၊ အင္းလ်ားေရမွာ
ေလွခတ္လာၾကပါလားတဲ့။
ေတြ႔လ်ွင္သူ႔ကို၊ တ႔ိုၾကည္ညိဳသည္
အကိုႀကီးႏွင့္ တူလြန္းလို႔။
ကညင္ျဖဴပင္၊ ပမာသြင္သည့္
ျဖဴစင္ေျဖာင့္မတ္ သူ႔စိတ္ဓာတ္။
အင္လ်ားကန္ႏွယ္၊ အေျပာက်ယ္သည္
ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ၊ သူ႔သေဘာ။
နာေရးေၾကာ္ျငာ၊ ခုေတြ႔ခါမွ
သူဟာ ႐ွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီကို
ပါးစပ္ျပဲျပဲ၊ တဟဲဟဲႏွင့္
ဘယ္လည္းေနာင္ႀကီး ေမးလိုက္ခ်င္။
သစ္ပုတ္ပင္ေ႐ွ႕၊ သူ႔ကိုေတြ႔သည္
မေန႔ကလား ထင္မိမွား။
သူ႔ကိုခ်စ္သည္ တို႔အမ်ား။
ေကာင္းရာေရာက္မည္ စိတ္ခ်သြား။
ေနာင္ႀကီးအာျပဲ တေကာင္းသား။ ။
ဆရာမင္းသုဝဏ္ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ကေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာ။ ခုေခတ္ကဗ်ာဆရာေတြကေတာ့ တစ္ဟဲဟဲႏွင့္လို႔သာ ေရးၾကတယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ တစ္ေကာင္းလို႔ေရးၾကတယ္။
သစ္ပုတ္ပင္နဲ႔ ျမန္မာစာ သူဟာ ႐ွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီကို။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၅-၂-၂၀၁၉
Comments
Post a Comment