ေက်းလက္က သူတို႔
မရင့္ေသးသည့္၊ ခ်ိဳထန္းရည္ကို
ေသာက္သည္ငါတို႔၊ တႀကိဳက္ ႏွစ္ၾက္ိဳက္။
သူတို႔ေကြၽးၾက
ေက်းလက္ဟင္းလ်ာ၊ အျဖာျဖာသည္
ရင္မွာဆို႔ေအာင္ စုံလွသည္။
ေဆြမ်ိဳးေတြသို႔
မေမ့စရာ၊ လြန္ပ်ဴငွါသည္
ရပ္မွာမြဲလည္း၊ စိတ္မမဲြ။
သူတို႔အေၾကာင္း၊ တို႔အေၾကာင္းႏွင့္
ၿမိဳ႕ေၾကာင္းရြာေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းကို
ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ၊ ေျပာခ်င္႐ွာ၍
ေနပါဦးလား၊ သူတို႔တား။
သို႔ပင္ျဖစ္လည္း
မစင္လက္ေရ၊ ခဏေနၿပီး
ေဝေဝမင္းလြင္၊ ေနပူျပင္ကို
အလွ်င္ေက်ာ္လႊား၊ ငါတို႔သြားရန္
စကားေကာင္းတုန္း ျဖတ္ခဲ့ရ။
ငါတို႔ခရီး၊ ပန္းတႀကီးကား
လွမ္းၿပီးလွမ္းရန္ က်န္ေသးသည္။ ။
ဆရာမင္းသုဝဏ္ ၂၈-၄-၁၉၇၁ ေန႔စြဲနဲ႔ေရးခဲ့တာ။ ခုေခတ္လူေတြကေတာ့ တစ္ႀကိဳက္ ႏွစ္ၾက္ိဳက္လို႔ ေရးၾကတယ္။ ရင္မွာစို႔ေအာင္လို႔ ေရးၾကတယ္။ ပန္းတစ္ႀကီးကားလို႔ ေရးၾကတယ္။
ျမန္မာစာခရီး ပန္းတႀကီးကား လွမ္းၿပီးလွမ္းရန္ က်န္ေသး၏တည္း။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၁၈-၂-၂၀၁၉
Comments
Post a Comment