သားအမိ
ေရႊေသြးကို အေမခင္သတဲ့
အေမလ်ွင္ သူ႔ရင္ဖြားကိုျဖင့္
ေရႊပါးမွာ သာယာစြာပါ့
ဘယ္ညာ လွယ္ကာ ေမႊးေလေတာ့
လူကေလး ညိဳတိုတိုက
ရယ္မလို မ်က္ႏွာပန္းရယ္နဲ႕
ခ်မ္းေျမ့တဲ့ လကၡဏာ။
ေျမရပ္ဖြားေပမဲ့
သည္သား သည္အေမတို႔
သည္အေန သည္ခါတြင္း
သစ္ဆင္း မဂၤလာပါ့
အျမင္မွာ ေျမအေသြးေပမယ့္
အလကၤာ ကေဝေတးလိုပါ့
ေလေသြးရာ သူျပဳစားေပလိမ့္
သားႏွင့္မာတာ။
သည္မိကေလးမွာျဖင့္
ေရႊေသြးကို အသာခ်ီ၍
တာတီတီ နႈတ္ခ်ိဳပ်ားရယ္က
ေရႊဖား ေရႊဝံဘိုငဲ့ျပင္
ေၾကာင္အိုအို ခိုကိုဖမ္းမယ္နဲ႔
စခန္း ဟိုေတာင္ေျခတဲ့
သည္အေမ သည္အေတြးမွာျဖင့္
ေအးရွာလိမ့္ ဘဝင္မွာ
ေျမရြာက လူေတြလား။
အဆင္လွပါဘိ
သည္သာ့ သည္အေမတို႔
သည္ေျမမွာ သည္လိုတင့္ေလေတာ့
တပင့္ တညွာတံမွ
ျဖာရံကာ ပ်ိဳလို႔လန္းၾကတဲ့
အျပာလ်ွံ စိုတဲ့ပန္းဆီသို႔
ေဇာ္ေဖမွာ ေမ်ွာ္ေတြလို႔ လြမ္းမိရဲ႕
ဆန္းပါဘိတကား။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ၁၉၃၄ မတ္လထုတ္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းတုိက္ မဂၢဇင္းမွာေရးတဲ့ကဗ်ာ။ ကဗ်ာကို ျပန္တင္သူေတြတခ်ိဳ႕ တပင့္ တညွာတံမွ သတ္ပံုကို ျပင္ထားၾကတာေတြ႔တယ္။ မလုပ္ေကာင္း မလုပ္အပ္ပါ။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၆-၈-၂၀၁၉
Comments
Post a Comment