ရြာက်က္သေရ
ထိုအသံမ်ား၏ပိုင္ရွင္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူကေလးတို႔ စုေဝးရာ ရြာေက်ာင္းကား ဒိစၾတိတ္ေကာင္စီ၏ အေထာက္အပံ့ခံ ေက်ာင္း မဟုတ္။ အစိုးရမင္းက အသိအမွတ္ျပဳေသာ ေက်ာင္းလည္းမဟုတ္၊ အမ်ိဳးသားပညာေရးအဖြဲ႔က အားေပးေသာ ေက်ာင္းလည္းမဟုတ္ေပ။ ထိုေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူကေလးမ်ားက တေယာက္လွ်င္ တႏွစ္အတြက္ စပါးသုံးတင္းမွ်ေသာ အေထာက္အပ့ံကိုသာခံယူကာ တည္ေထာင္ထားေသာေက်ာင္းျဖစ္ေလသည္။ ဤသို႔ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ား၊ ေက်ာင္းသူကေလးမ်ားမွတပါး အျခားမည္သူ၏ အေထာက္အပံ့ကိုမွ်ခံယူေသာေက်ာင္း မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ပညာအုပ္၊ ပညာဝန္ေထာက္၊ ပညာဝန္၊ ဒိစၾတိတ္ေကာင္စီလူႀကီးမင္းတို႔၏ စစ္ေဆးျခင္းမွ လုံးလုံးကင္း၏။
ထိုေက်ာင္းကို အုပ္ခ်ဳပ္ကာ မင္းလုပ္ေနေသာ ဆရာေစာပင္ ပညာဝန္၊ သူပင္ ပညာမင္းႀကီး၊ သူပင္ ပညာေရး အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးျဖစ္ေလသည္။ ေႏြအခါ ေမၿမိဳ႕၌ ႐ုံးစုိက္၍ မိုးအခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ႐ုံးစိုက္ေတာ္မူေသာ ပညာေရး အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးထက္ပင္ ဆရာေစာမွာ လြတ္လပ္ခြင့္ရေသး၏ ပညာေရးအမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးမွာ မင္းတိုင္ပင္အမတ္တို႔၏ အေမးမ်ားကို ေျဖၾကားရေလသည္။ ကုကၠဳိဝရြာ ဆရာေစာကား မည္သူ၏အေမးကိုမွ် ေျဖၾကားရန္မလို။ မိမိစိတ္ထင္တိုင္ သင္ၾကားႏိုင္ေသာ ဂုဏ္ထူးရွိ၏။ မိမိ သင္ၾကားလိုေသာ စာေပတို႔ကို သင္ၾကားႏိုင္၏။ မိမိေက်ာင္းလႊတ္ခ်င္ေသာ အခ်ိန္တြင္ လႊတ္ႏိုင္၏။ မိမိေက်ာင္းပိတ္ခ်င္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ပိတ္ထားႏိုင္၏။ သူ႔အား မည္သူကမွ်လာ၍ ဒုကၡမေပးႏိုင္။ ပညာအုပ္မင္းမ်ား လာလွ်င္ ဆင္းႀကိဳရေသာ ဒုကၡ၊ သူတို႔အတြက္ လွည္းတို႔၊ ေလွတို႔ကို စီမံေပးရေသာ ဒုကၡမ်ိဳးမွလည္း လုံးလုံးကင္းေပ၏။
ေက်ာင္း၏ ပုံပန္းကို အနည္းငယ္ ေရးပါရေစဦး။ ဆရာေစာ၏ ေက်ာင္းမွာ ဓနိကာ၊ ဓနိမိုး၊ ဝါးလုံးတိုင္၊ ဝါးလုံးၾကမ္းခင္း၊ ျပတင္းေပါက္ ႏွစ္ေပါက္၊ တံခါးေပါက္ ႏွစ္ေပါက္မွ်သာရွိေလသည္။ ဤမွ်ႏွင့္ ေက်ာင္း၏ပုံပန္း ေပၚေလာက္ၿပီ။
ဆရာေစာကား အထက္သား ဇာတိ၊ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ ျဖစ္ေလသည္။ မည္သည့္ၿမိဳ႕၊ မည္သည့္အရပ္မွ ေရာက္လာသည္ ဟူ၍ကား မည္သူမွ် မေျပာျပႏုိင္။ ရဟန္းဘဝက မည္သည့္စာအထိ ေပါက္ခဲ့သည္ဟူ၍လည္း မည္သူမွ် မသိ။ ဆရာေစာ၏ အေျပာအဆိုအတိုင္းကား သင္႐ိုးေပါက္ခဲ့သူ တေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ ရဟန္းဘဝတြင္ မေပ်ာ္ပိုက္၍ လူထြက္ရသည္ မဟုတ္။ ဝိနည္းအတိုင္း မက်င့္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္သာ လူထြက္၍လာရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ဆရာေစာ၏ပုံပန္းကား အသားနက္နက္၊ မ်က္လုံးက်ယ္က်ယ္၊ ႏႈတ္ခမ္းတြဲတြဲ၊ ႏွာတံေကာက္ေကာက္။ သို႔ေသာ္ ေၾကာက္စရာကား မေကာင္းေပ။ တထြာခန္႔ရွည္ေသာ ဆံတိုမ်ားကို သိမ္း႐ုံးကာ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါျဖင့္ ေပါင္း၍ထား၏။ အက်ၤီကား မရွိ။ လုံကြင္းမွာ လက္ႏွီးေရာင္၊ ဖာေထးရာေတြမွာ အနႏၱ၊ ေအာက္ဘက္အစတြင္ အကြဲကႏွစ္ကြဲ၊ လက္ထဲတြင္ကား ႀကိမ္လုံးတလုံးကို ကိုင္လ်က္။ ပါးစပ္ကမူ ေဆးတံႀကီးကို ခဲထားေလသည္။ ထိုေဆးတံမွာ အ႐ိုးက်ိဳးေနေပၿပီ။ သစ္မရွိခင္စပ္ၾကား ဝါးေပါင္:ကြပ္ဆိုေသာ စကားႏွင့္အညီ က်ိဳး၍သြားေသာ သစ္သား႐ိုး၏ ေနရာတြင္ ဝါးပိုးကိုတပ္၍ထား၏။
ဆရာေစာ၏ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတို႔ကား ဆရာကေတာ္ႀကီးေရာင္းေသာ ပဲေလွာ္အျပင္ မည္သည့္ မုန္႔ကိုမွ ဝယ္စားျခင္းမျပဳရ။ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေလေအာင္ အထူးစီမံထားေသာ ပဲေလွာ္ျဖစ္ေလသည္။ (ဤကား ဆရာကေတာ္ႀကီး၏ အဆိုတည္း) ဆရာကေတာ္ႀကီး ပဲေလွာ္ေနခိုက္ ျမစိန္က ထမင္းအိုးတည္၏။ သန္းျမက ငါးလုပ္၏။ မယ္သင္က ကင္ပြန္းရြက္ေျခြ၏။ သူတို႔သံုးေယာက္ကား သင္ပုန္းႀကီးကိုပင္ ကုန္ေအာင္မသင္ၾကရေသး။ သို႔ေသာ္ ဆရာက ေတာ္ႀကီး၏ အခ်စ္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ ဆရာကေတာ္ႀကီး၏ အခ်စ္ေတာ္ဆိုလွ်င္ ဆရာေစာ၏အခ်စ္ ေတာ္လည္း ျဖစ္ရေပမည္။ ဆရာေစာႏွင့္ ဆရာကေတာ္မွာ ႏွစ္ကိုယ့္တစိတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေပတည္း။ ဆရာကေတာ္ႀကီး၏ အလိုအားျဖင့္ မိန္းကေလးတို႔မည္သည္မွာ စာတတ္ရန္မလို။ စာတတ္လွ်င္ ရည္းစားထားေလ့ရွိၾကကုန္၏။ ကႀကီးခေခြးႏွင့္ ဘုရားရွိခိုးတတ္လွ်င္ေတာ္ၿပီ။ မိမိမွာ ဆရာကေတာ္ပင္ျဖစ္ေစကာမူ စာဖတ္၍မတတ္။
မိန္းကေလးဟူက အခ်က္အျပဳတ္တတ္ရမည္၊ အခ်က္အျပဳတ္မတတ္ပါက ရွက္စရာေကာင္းေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိ၏အခ်စ္ေတာ္ မယ္သင္၊ သန္းျမ၊ ျမစိန္တို႔အား ခ်က္ျပဳတ္နည္း အမ်ဳိးစံုေအာင္ သင္ၾကားျပသ လ်က္ ေနေလသည္။ ဆရာကေတာ္ႀကီး၏ လံု႔လေၾကာင့္ ျမစိန္တို႔သံုးေယာက္မွာ ထမင္းခ်က္လည္း တတ္ၾကေလၿပီ။ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း၊ ကင္ပြန္းရြက္ဟင္း၊ ကန္စြန္းရြက္ဟင္းခ်က္နည္းတို႔ကိုလည္း တတ္ၾကေလၿပီ။ ၾကက္သား၊ ဘဲသား၊ ဝက္သား ဟင္းခ်က္နည္းတို႔ကိုကား မသင္ၾကားရေသးေခ်။ ဆရာေတာ္ကလည္း မခ်က္တတ္ေသာေၾကာင့္မဟုတ္ပါ။ ၾကက္သား၊ ဘဲသား၊ ဝက္သားတို႔ကို မဝယ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္သာ မသင္ၾကားရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားကိုၾကည့္ကာ ဒီေက်ာင္းဆရာ သင္ပံုမ်ဳိးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ စာမွတတ္ပါ့ မလား သူႀကီးမင္းဟု ေမာင္လူေအးက သူႀကီးမင္းဦးဖိုးထံုအားေမး၏။ တတ္သင့္သေလာက္ေတာ့ တတ္တာပါပဲဟု ဦးဖို:ထံုက ေျဖေလသည္။ တတ္မယ္ မထင္ပါဘူးဗ်ာ ေမာင္လူေအးဆိုျပန္ေလသည္။
ဤသို႔မွတ္ခ်က္ခ်ေသာ ေမာင္လူေအးမွာ မိမိငယ္စဥ္က ဤေက်ာင္းမ်ဳိးမွာပင္ ပညာသင္ၾကားၿပီးေနာက္ တစတစ တိုးတက္ကာ ယခုအေျခအေနသို႔ ေရာက္ေနသည္ကုိ အမွတ္ရဟန္မတူ။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ ငါးဆယ္ခန္႔ၾကာလွ်င္ ဤရြာေက်ာင္းမွာပင္ ျမန္မာျပည္သမၼတ ထြက္ခ်င္ ထြက္ေနမည္ကိုလည္း စဥ္းစားမိပံုမေပၚ။ ။
၁၉၃၃ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လထုတ္ ဒဂုန္မဂၢဇင္းမွာ ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ထက္ ၁၅ ႏွစ္အသက္ၾကီးတဲ့ ေခတ္စမ္းစာ။ ၁၅ ႏွစ္သား ဆယ္တန္းမွာ အိုဘီေက်ာင္းသားေတြဆီကေန ငွားဖတ္တယ္။ ေနာက္ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေတာ့ ျမန္မာစာလက္တည့္စမ္းတဲ့ သတ္ပံုေခတ္ကိုေရာက္လာတယ္။ အခုထိ။
အခုခ်ိန္မွာ သူၾကီးဦးဖုိးထုံကိုေမးလွ်င္ တတ္သင့္သေလာက္ တတ္တာပါပဲဟု ေျဖပါမည္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၁-၂-၂၀၁၅
၂၁-၂-၂၀၂၀
ဓါတ္ပံု = Sein Win ေရႊအလင္းတန္း၊ မံုရြာ။
Comments
Post a Comment