ေရမွာေမ်ာေနရွာသည့္ပန္း
အေရာအေႏွာေတြ ေပါလြန္းလွတဲ့တိုင္းျပည္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္က စခဲ့တယ္။ လူသံုးကုန္ပစၥည္းေတြ ရွားလြန္းလို႔ အစစ္ထဲမွာ အတုေတြေရာၾကတယ္။ ဆီကိုေရးခ်ိဳးႏိုင္ေအာင္ ၾကြယ္ဝခဲ့တဲ့လူမ်ိး ဆီအစစ္ မစားၾကရေတာ့ပါ။ ျပည္ပပို႔တဲ့ဆန္ထဲ ေရာၾကလို႔ ဆန္တင္သေဘၤာေတြ ျပန္ေရာက္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ထိုင္းနယ္စပ္နဲ႔ တရုပ္နယ္စပ္ကလာတဲ့ ေဆးေတြ မစစ္ပါ။အခုလည္း တစိတ္တပိုင္းအရပ္သားအစိုးရလက္ထက္မွာ ယူနီေဖါင္းပါ ေရာထားျပန္တယ္။
စစ္အစိုးရေနာက္တခါတက္ကတည္းက ပညာေတြ စာေတြပါ မစစ္ေတာ့ပါ။ ကေန႔ ေရးသားထုတ္ေဝေနတဲ့ ရသစာေတြ၊ သုတစာေတြ၊ ေက်ာင္းစာေတြထဲမွာ အေရာေရာအေႏွာေႏွာေတြ ပါေနတယ္။
စားသံုးသူအဖြဲ႔အစည္းေတြက အေရာအေႏွာေတြကို ထုတ္ေဖၚ လံႈ႕ေဆာ္ၾကတယ္။ ေကာင္းတယ္။ စာအမွန္ေတြကေတာ့ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ အေရးမယူရဥပေဒနဲ႔ ျငိေနတယ္။
မ်ိဳးဆက္ ၂ ခုၾကာျပီျဖစ္လို႔ လူေတြရဲ႕ ေသြးသားထဲမွာကို အေရာအေႏွာေတြ စိမ့္ဝင္ထားျပီးျပီ။ စဥ္းစားေတြးေခၚ ၾကတာေတြက အေရာဓါတ္ခံအရ ထြက္လာေတာ့တယ္။ အစစ္ကို အစစ္္လို႔ေျပာတာကို လက္ခံႏိုင္စြမ္းရွိသူ အေရအတြက္ မမ်ားလွေတာ့ပါ။
ေခတ္ေပၚျမန္မာစာလံုးေလးေတြဟာ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းေတြထဲ ေမ်ာပါေနတယ္။ အညာမွာေတာ့ ေရႊတေခ်ာင္းထဲ ေပါေလာ ေပါေလာ။
ျမန္မာစာဟာ ေဗဒါျဖစ္လို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၃-၂-၂၀၂၀
Comments
Post a Comment