ျမန္မာစာဆရာ မဟုတ္ပါ

ဆရာ ျမန္မာအကၡရာမွာ ဗ်ည္းမဟုတ္ သရမဟုတ္တဲ့အကၡရာကို သိခ်င္လို႔ပါ

ကြ်န္ေတာ္က နည္းနည္းသာသိတယ္။ အရင္က ေမးလို႔ ေရးထားတယ္။

မေရးတတ္လို႔ အမွားပါရင္ ခြင့္လႊတ္ပါဆရာ။ အဂၤလိပ္စာမွာ a e i o u အဲဒီ ၅ လံုးထဲက တလံုးမပါပဲ စကားလံုး မျဖစ္ဘူးလို႔ မွတ္ခဲ့ပါတယ္ဆရာ။ ျမန္မာ စကားလံုးမွာလဲ အ ဥ ဧ အဲ ဩ သရ ငါးလံုး။ အဲဒါ မပါပဲ စကားလံုး မျဖစ္ဘူးလို႔ မွတ္သားမိခဲ့သလား မမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့ အဲဒီလို ထင္ေနပါတယ္။ သရ ငါးလံုးကို က်မေရးတာ မွားရင္လဲ မွားမယ္ ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာစာေရးသားသူေတြ နားလည္ေအာင္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ရွင္းျပေစခ်င္ပါတယ္ ဆရာ။ ဆရာ့ဆီကေန ျမန္မာစာကို ပိုၿပီးစိတ္ဝင္စားလာမိပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာ။

ျမန္မာစာမွာ အဲလို မဟုတ္ပါ။
ဗ်ည္း (ဝဏၰ) ၃၃ လံုးရွိတယ္။ က ကေန အ အထိ။

ဗ်ည္းတြဲသေကၤတ ၄ ခုရွိတယ္။ ယပင့္၊ ရရစ္၊ ဝဆြဲ နဲ႔ ဟထိုး။

ႏွစ္ခုေပါင္း ဗ်ည္းတြဲသေကၤတ ၅ တြဲ။ ယပင့္ + ဝဆြဲ၊ ရရစ္ + ဝဆြဲ။ ယပင့္ + ဟထိုး။ ဝဆြဲ + ဟထိုး။

သံုးခုေပါင္း ဗ်ည္းတြဲသေကၤတ ၂ တြဲ။ ယပင့္ + ဝဆြဲ + ဟထိုး။ ရရစ္ + ဝဆြဲ + ဟထိုး။

ဗ်ည္းအသတ္ေတြ ရွိတယ္။ က္၊ င္၊ စ္၊ ဉ္၊ ည္၊ တ္၊ န္၊ ပ္၊ မ္၊ ယ္။

မာဂဓ၊ သကၠတ (ဆန္းစ္ကရစ္) နဲ႔ ပါဠိေတြကေနလာတဲ့စာလံုးေတြမွာ အသတ္တမ်ိဳးရွိတယ္။ ဂ္။ ခ္။ ဇ္။ ဥ္။ ဋ္။ ဌ္။ ဏ္။ ဒ္။ ဓ္။ ဗ္။ ဘ္။ လ္။ ဝ္။ သ္။ ရ္။ သ္။ ဟ္။ ဠ္။

သရမ်ား
သရအကၡရာ ၁၂ လံုးရွိတယ္။ အ၊ အာ၊ ဣ၊ ဤ၊ ဥ၊ ဦ၊ ဧ၊ အဲ၊ ၾသ၊ ေၾသာ္၊ အံ၊ အို။

အဲတာကို အ၊ အာ၊ အိ၊ အီ၊ အု၊ အူ၊ ေအ၊ အဲ၊ ေအာ၊ ေအာ္၊ အံ၊ အို လို႔လည္းသံုးလာတယ္။

အေျခခံသင္ပုန္းၾကီး ၂၁ လံုးရွိတယ္။
အ၊ အာ၊ အား၊
အိ၊ အီ၊ အီး၊
အု၊ အူ၊ အူး၊
ေအ၊ ေအ့၊ ေအး၊
အဲ၊ အဲ့၊ အဲ၊
ေအာ၊ ေအာ့၊ ေအာ္၊
အံ၊ အံ့၊ အံး။

အေျခခံသင္ပုန္းၾကီး ၂၁ လံုးကေန ပြါးလာတာက ေအာက္ျမစ္ ( ႔ ) နဲ႔ ဝိသဇၨနီ ေခၚ ဝစၥေပါက္ (း)။ အဲတာေတြကို ႏုတ္ပယ္ျပီး အ၊ အာ၊ အိ၊ အီ၊ အု၊ အူ၊ ေအ၊ အဲ၊ ေအာ၊ ေအာ္၊ အံ ၁၁ လံုး နဲ႔ အို သရပါေပါင္းေတာ့ သရ ၁၂ လံုး ျဖစ္လာတယ္။

အကၡရာ ေခၚ အတိုေရးသေကၤတ ၃ လံုး
၏၊ ၍၊ ၌။

ကာရန္ၾကီး ၁၆ နဲ႔ ကာရန္ငယ္ ၆၄ လို႔လည္း တခ်ိဳ႕သတ္ပံုက်မ္းမွာ ေဖၚျပတယ္။

အသံထြက္နည္း
ကစား - ဂဇား။
ကျပား - ကာ့ဗ်ား။
ခစား - ခါ့ဇား။
စပါး - ဇဗား။
ေခါင္းကိုက္ - ေဂါင္းကိုက္။
စဥ္းစား - စင္းဇား
ႏွာစည္း - ႏွာစီး
တသမတ္တည္း - တသမတ္တီး
သိမ္းဆည္းသည္ - သိမ္းဆီးသီ
သည္းခံသည္ - သီးခံသီ
အရည္း - အရီး
ကစြန္းရြက္ - ကဇြန္းရြက္
ပုတတ္စာ - ဗဒတ္စာ
ကုလား - ကလား
နႏြင္း - ဆႏြင္း
မသြားမီ မလာမီ - မသြားမွီ မလာမွီ
ပရိေဘာဂကို လွ်ာလိပ္သံထြက္ရတယ္။

အသံထြက္ကို သတ္ပံုမွန္အထင္နဲ႔ မွားေရးေနသူေတြ မနည္းပါ။

ေမြးစားစာလံုးမ်ား
တျခားဘာသာစကားေတြကေန ယူသံုးတဲ့စကားလံုး အသံထြက္ေတြမွာလည္း စည္းရွိတယ္။
ျမဴစြမ္ကို မနဲ႔ေရးရျပီး မသံနဲ႔သာ ထြက္ရတယ္။
အာထြာေဆာင္းကို ေစာင္းလို႔ မေရးရ။ ေစာင္းသံ မထြက္ရ။
ကင္ဆာကို ကင္စာလို႔ မေရးရ။ စသံ မထြက္ရ။
တီဘီ နဲ႔ တီဗြီ မတူပါ။
ဆယ္လီဘရစ္တီကို စယ္လီလို႔ မေရးရ။ မထြက္ရ။
ဆူပါကို စူပါလို႔ မေရးရ။ မထြက္ရ။

ႏႈတ္က်ိဳးေနတဲ့ စာလံုးေတြရွိတယ္။ ျပင္ခိုင္းဘို႔ မလြယ္ေတာ့။ သည္အတိုင္းသာ ထားသင့္ေတာ့တယ္။
ၾသဂတ္စ္လ - ၾသဂုတ္လ။
တာရ္ကီ - တူရကီ။
ဖရင့္စ္၊ ဖရင့္ခ်္ - ျပင္သစ္။
ေဘာလ္ - ေဘာလံုး၊ ေဘာ့လံုး။

သဒၵါပစၥည္း
နာမ္၊ နာမ္စား၊ နာမဝိေသသန၊ ျကိယာ၊ ျကိယာဝိေသသန တို့၏ အဓိပၸါယ္ကို ထူးျခားေလးနက္ေအာင္ ကူညီေထာက္ပံ့ေသာ စကားလံုးသည္ ပစၥည္းျဖစ္သည္။ ပစၥည္း (၃) မ်ိုး ရွိသည္။
၁။ နာမ္ပစၥည္း
၂။ ျကိယာပစၥည္း
၃။ ပုဒ္ေျပာင္းပစၥည္း တို့ ျဖစ္သည္။

ပန္က်ဴေယးရွင္း
အရင္လာတဲ့ေမးခြန္းထဲပါ ေဒါ့ ေခၚ အစက္ေလး ၁၇ လံုးကို ဖ်က္လိုက္တယ္။ ျမန္မာစာမွာ အဂၤလိပ္စာလို ပန္က်ဴေယးရွင္း မရွိတာ အားနည္းခ်က္ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာစာမွာ ဖူးလ္စေတာ့ မရွိပါ။ (။) ပုဒ္မ ေခၚ ပုဒ္ၾကီး နဲ႔ (၊) ပုဒ္ထီး ေခၚ ပုဒ္ငယ္ ကိုေတာ့ တိတိက်က်သံုးပါတယ္။ ကြင္းစ ကြင္းပိတ္ကိုလည္း လက္ခံသံုးစြဲလာတယ္။ ေကာင္းတယ္။ အဖြင့္အပိတ္ ေကာ္မာ ေတြလည္း သံုးလာၾကတယ္။ ေမးခြန္းအမွတ္အသားသံုးတာ သိပ္သေဘာမက်ပါ။ အာေမဋိတ္သံသေကၤတ လည္း မသင့္လို႔ ထင္တယ္။ ျမန္မာစာမွာ ေကာ္မာ မရွိပါ။ ျခာေရး ျခာရိုက္ရင္ ရတယ္။ စာနယ္ဇင္း ေခၚ မီဒီယာမွာ ေခါင္းစဥ္ ေရးတဲ့အခါ ပုဒ္မ ပုဒ္ထီး မတည့္ရပါ။

ျမန္မာစာေရးေနရင္း အသက္စတာေရးတာမွာ အဂၤလိပ္ဂဏန္းထည့္ရိုက္ေနၾကတာကို စဥ္းစားမရ။ ျမန္မာလို ၁-၂-၃ ရွိပါတယ္။ မ်က္စိေနာက္တယ္။

အလြန္မွား
တခါတရံကို တစ္ခါတစ္ရံလို႔ အေရးခိုင္းျပီး တခါတရံသံထြက္ခိုင္းတာ အလြန္ကိုမွားတဲ့ သတ္ပံုျဖစ္တယ္။ တပင္တိုင္ကို တစ္ပင္တိုင္လို႔ ေရးခိုင္းတာလည္း သြက္သြက္ခါေအာင္ မွားတယ္။

ျမန္မာစာရဲ႕ ထူးျခားခ်က္တခုကေတာ့ မူကြဲစာလံုးေတြရွိတယ္။ သက္တမ္းေထာင္ဂဏန္းရွိျပီ။ ေခတ္အရ သန္႔စင္ ျပင္လာၾကတယ္။ ပါဠိစာလံုးေတြ နည္းေစတယ္။ အဆင့္ေတြ နည္းေစတယ္။ အဓိပၸါယ္မပ်က္ေစေအာင္ ေျပာင္းတယ္။ ခက္တာေတြကို လြယ္ကူရွင္းလင္းေအာင္ ေျပာင္းတာ။ အဲလိုအစဥ္အလာေကာင္းရွိခဲ့တဲ့ ျမန္မာစာမွာ မူကြဲေတြမရွိေစရ လုပ္တာ မွန္တယ္မထင္ပါ။ လြယ္ေနတာကို ခက္ေအာင္ တေတြကို စသတ္ခိုင္းထားတာ မွားတယ္။ ကန္ေတာ့။ ယူနီေဖါင္းဝတ္ခိုင္းတာ မတရားပါ။

သဒၵါသင္ရာမွာ ျမန္မာစာနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ မတူပါ။ ျမန္မာစာမွာ အဂၤလိပ္စာလို ပန္က်ဴေယးရွင္းထည့္မထားပါ။ အဲတာကို ခဲစာလံုးပံုႏွိပ္ေခတ္ကတည္းက သံုးေနတယ္။ ကြင္းစကြင္းပိတ္၊ မ်ဥ္းတို၊ မ်ဥ္းရွည္၊ ေအာက္မ်ဥ္း၊ ေကာ္မာတခု၊ ေကာ္မာတစံု၊ အဖြင့္အပိတ္ေကာ္မာ၊ ေမးခြန္းအမွတ္အသား၊ စသည္။

ဝါစဂၤရွစ္ပါးလို႔ သင္ခဲ့ရတယ္။
၁။ နာမ္ = လူတဦးတေယာက္၊ ေနရာတေနရာ၊ အရာဝတၳဳတခု၊ အမည္တခု၊ အေတြးအေခၚတခု၊ ျဖစ္ျခင္းတခု။
၂။ နာမ္စား =  နာမ္ေနရာမွာ အစားသံုးတယ္။
၃။ ႀကိယာ =  တစံုတရာ (သို႔) တစံုတဦးက အေျခအေနတခုတြင္ ျပဳလုပ္ေဖာ္ျပေၾကာင္း ေျပာေသာအရာ။
၄။ နာမဝိေသသန = နာမ္ (သို႔) နာမ္စားတခုရဲ႕ ဂုဏ္သတၱိကို ေဖာ္ျပတယ္။
၅။ ႀကိယာဝိေသသန = ႀကိယာ/နာမဝိေသသန/ႀကိယာဝိေသသန တခုရဲ႕ ဂုဏ္သတၱိကို ေဖာ္ျပတယ္။
၆။ ဝိဘတ္ = ဝါက်တေၾကာင္း႐ွိ နာမ္၊ နာမ္စားနဲ႔ အျခားစကားလံုးေတြကို ဆက္စပ္ေပးတဲ့ စကားလံုးျဖစ္တယ္။
၇။ သမၺႏၶ ေခၚ စကားဆက္ = စကားလံုးေတြ၊ စကားစုေတြကို ဆက္စပ္ေပးတယ္။
၈။ အာေမဍိတ္ = အားေကာင္းတဲ့ ခံစားမႈကို ေဖာ္ျပေပးတဲ့ စကားလံုးတလံုး (သို႔) စကားစုတခု ျဖစ္တယ္။

ဝါစဂၤရွစ္ပါးကို ပါဠိစာလံုးေတြနဲ႔ သင္တယ္။ ျမန္မာစာေပၚစကတည္းက ပါဠိ နဲ႔ သကၠတ ေခၚ သသၤကရုိက္ဘာသာ ေခၚ ဆန္းစ္ခရစ္စာလံုးေတြနဲ႔ ေရာေထြးေနခဲ့တယ္။ ျမန္မာစာလံုးေတြကို အထပ္ေတြနဲ႔ေရးခဲ့ၾကတယ္။ သၡင္၊ ယၡင္၊ ယၡဳ၊ က်မၼာ၊ မင္းသၼီး၊ ျမမၼာ၊ မိမၼ၊ ဆုမၼ၊ က်မၼာ၊ မင္းသၼီး၊ ယၡင္၊ စသည္။ ေခတ္ကာလသေဘာအရ အဲတာေတြ နည္းလာတယ္။ အဲလို လြယ္ကူရွင္းလင္းေအာ င္ ေျပာင္းျခင္းကသာ ေခတ္ကလာသေဘာနဲ႔ ညီညြတ္တယ္။

မွန္ေနခဲ့တာကို လြဲေအာင္၊ မူကြဲေတြကို အမ်ိဳးတုံုးေအာင္လုပ္ျခင္းဟာ ေခတ္သေလာ မဟုတ္။ ပညာသေဘာမဟုတ္။

ပန္က်ဴေယးရွင္းကို ပါဠိလို ဘယ္လိုသင့္ပါသလဲလို႔ ရင္းႏွီးတဲ့ဆရာေတာ္တပါးဆီ ညကလွမ္းေမးတာ စာျပန္လာတယ္။

ယတိ ဟု သုံးသင့္ပါသည္။ ယတိဟူသည္ the marks used to divide a piece of writing into sentence, phrases, etc. ႏွင့္ အဓိပၸါယ္ တူပါသည္။ ရတု ကဗ်ာ စာ ေရးသား ရြတ္ဆိုရာတို႔၌ အျဖတ္ မမွန္လွ်င္ အျဖတ္မရွိလွ်င္ ယတိဟီနေဒါသ (အျဖတ္အေတာက္ မွားျခင္း မရွိျခင္း အျပစ္) ဟု သတ္မွတ္ၾကပါသည္။

နဝမေျမာက္ ဝါစဂၤ ယတိ ေခၚ အျဖတ္ အကန္႔ အမွတ္အသားသံုးျခင္း စနစ္က်သင့္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္အျမင္ -
ကြင္းစကြင္းပိတ္ လိုအပ္တယ္။
မ်ဥ္းတို သင့္တယ္။
ေမးခြန္းအမွတ္အသား မလိုအပ္လို႔ထင္တယ္။
အဖြင့္အပိတ္ေကာ္မာေတြလည္း သေဘာသိပ္မက်ပါ။
ကိုလံု၊ ဆီမီကိုလံု မသင့္။
အာေမဍိတ္အမွတ္အသား မသင့္။
ဖူးလ္စေတာ့ မသင့္။
စာစု တခုနဲ႔တခု ျခာရမယ္။
အန္ဒါလိုင္း ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ သံုးမရ။

တခ်ိဳ႕က စာကို ဆက္တိုက္ေရးၾကတယ္။ မေန႔က တင္ျပထားတယ္။ အသဲေရာင္စီပိုးေရးတာ cပိုး လို႔ေရးတာကို ငပိုးလို႔ ဖတ္မိတယ္။ အဲလိုေရးတာ ၁၀ ေယာက္မကရွိျပီ။

တခ်ိဳ႕က ဖူးလ္စေတာ့ထည့္ေရးတယ္။ ကြန္ျပဴတာက အဲတာကို ပုဒ္ထီး ပုဒ္မလို႔ သိတာမဟုတ္။ ေဒါ့ေတြနဲ႔ မျခာပဲ ရိုက္ေတာ့ စာတေစာင္လံုးဟာ ဝါက်တေၾကာင္းတည္းသာ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။

တခ်ိဳ႕က P, B ထည့္ရိုက္ၾကတာ အေတာ္ကို မွားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ေရာဂါလား၊ ေဆးလား စဥ္းစားရတယ္။

တခ်ိဳ႕က ျမန္မာလိုေရးရင္း အသက္ကို အဂၤလိပ္စာလံုးေျပာင္းရိုက္ေနၾကတာ မ်က္စိထဲ အဆင္မေျပလွပါ။ ၁-၂-၃ ရွိတာပဲ။

ကြ်န္ေတာ္က လာသမွ်ေမးခြန္းေတြကို ေဖါင့္ေျပာင္း၊ စာစီ၊ သတ္ပံုျပင္ျပီးမွ ဖတ္၊ ဖတ္ျပီးမွ ေျဖရတယ္။

ကြ်န္ေတာ္က အလယ္တန္းအဆင့္ေက်ာင္းသားေတြ နားလည္ရလြယ္ေစေအာင္ ျဖစ္ႏိုင္သ၍ ပါဠိစာလံုးေတြ နည္းေစခ်င္တယ္။ မွန္ေနခဲ့တဲ့သတ္ပံုေတြကို ၁၉၉၁ ကစျပီး မွားေအာင္လုပ္ထားတာကိုလည္း ျပန္ျပီး တည့္မတ္ မွန္ကန္လာေစခ်င္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာစာဆရာ မဟုတ္ပါ။ စာေရးျဖစ္လို႔ ေက်းဇူး။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၁-၂-၂၀၂၀
၂၅-၂-၂၀၂၀