တကၠသိုလ္

ေစာေစာက တကၠသိုလ္ၾကီးႏွစ္ခုအမည္ကို တင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီ ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ၾကီးမွာ မတက္ခဲ့ရပါ။ ေဆးမန္းသာတက္ရေပမဲ့ တကၠသိုလ္ၾကီးအေၾကာင္း သိသေလာက္သိတယ္။

စာေပနဲ႔ဆိုင္တာကို ပိုသိတယ္။ ဝိဇၨာႏွင့္သိပၸံတကၠသိုလ္ေတြအထိ အဆင့္ေကာင္းပါေသးတယ္။ ေဟာေျပာပြဲေတြရွိရင္ ဝ/သမန္းကို သြားသြားနားေထာင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကဆရာၾကီးေတြကလည္း ေဆးေက်ာင္းလာျပီး ေဟာေျပာၾကတယ္။ သီတင္းကြ်တ္ျပီးကတည္း မႏၲေလးမွာ အျငိမ့္ေတြ တီးဝိုင္းေတြသာမက စာေပေဟာေျပာပြဲေတြလည္း ေပါတယ္။ ပါခ်ဳပ္ ဦးေက်ာ္ရင္၊ ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးခ်မ္းျမ၊ ဆန္းထြန္း (မန္းတကၠသိုလ္)၊ ရူပေဗဒပါေမာကၡဦးေက်ာ္ျမင့္၊ စတဲ့ ဆရာၾကီးေတြ အေဟာအေျပာမွာ အခ်က္အလက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က နားေထာင္ေကာင္းတိုင္း မၾကိဳက္တတ္ပါ။ လူထုဦးလွက ေအးေအးေလးနဲ႔ အေျပာေကာင္းျပီး မွတ္သားစရာေတြ ပါတယ္။

အဲဒီေခတ္မွာပဲ စာေပေဝဘန္ေရးနဲ႔ ဘာသာျပန္ကဗ်ာေတြ အသံက်ယ္လာတယ္။ သိပ္လိုက္မမီပါ။ အဲဒီကာလမွာ ေပၚထြန္းလာတဲ့ အညာအေျခစိုက္ကဗ်ာဆရာေတြဆိုရင္ အခုထိနာမည္က်န္တယ္။ ေဒါက္တာသန္းထြန္းကလည္း အဲဒီကပဲ။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္နဲ႔ ေအာက္ျပည္က စာေပပညာရွင္ေတြကေတာ့ ပိုမ်ားျပီး ပိုျပီးလူသိမ်ားပါတယ္။ ျမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေတာ့ စာအုပ္ထုတ္ေဝေရးမွာ ပိုသာတယ္။ အညာမွာ လူထုတိုက္တခုသာရွိခဲ့တာ။ ဟံသာဝတီက ေနာက္မွ။ ခဏသာ။

တို႔ဘုန္းၾကီးကသာတယ္လို႔ အေျပာမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ တကၠသိုလ္ၾကီးေတြကို ဗဟိုျပဳျပီး ေအာက္အရပ္နဲ႔ အညာေျမမွာ ျမန္မာစာေပ ထြန္းကားစည္ပင္ခဲ့တာကို ေျပာလိုတာပါ။ တကၠသိုလ္ၾကီးေတြ အဆင့္ႏွိမ္ခံရကတည္းက စာေပလည္း လူးလြန္႔တက္ရတာ ခက္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာစာ တပိန္ပိန္တလိမ္လိမ္နဲ႔ အသက္ဆက္ေနပါတယ္။

တကၠသိုလ္ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပညာအေၾကာင္းျဖစ္ေပမဲ့ ဆယ္တန္းေတာင္မေအာင္ပဲ စာေတြ အမ်ားၾကီးဖတ္ ျမန္မာစာ အဂၤလိပ္စာ ႏွံ႔စပ္တဲ့လူရြယ္ေတြလည္း မ်က္စိေအာက္မွာ ေတြ႔ပါတယ္။ ေနာက္တက္လူငယ္ေတြ အားေပးပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ပညာ မွန္တဲ့စာေတြ လက္လွမ္းမီၾကပါေစသတည္း။ ေဘးနားက ေနာက္ေပါက္အပင္သာ မၾကည့္နဲ႔။ ငွက္တေသာင္းနားခိုခဲ့တဲ့ အပင္ၾကီးေတြပါ ၾကည့္ပါေလ။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၄-၁၁-၂၀၁၈