ရက္ကန္း
လမ္ကား သြားရိုက္ရဦးမွာ။ ဆရာေတာ့ ရက္ကန္းစင္ေတြၾကား ထမင္းစားခဲ့တယ္။
အတူတူဘဲ ဆရာ၊ အဲဒီ စင္ေတြေအာက္မွာဘဲ စား၊ ေသာက္၊ ေစာင္ခင္း အိပ္ခဲ့ၾကရတာ။
အေရးအခင္းၾကီးေနာက္ အိႏၵိယဘက္ကိုထြက္ၾကသူေတြ ေျမာက္ဘက္မွာ မဏိပူနဲ႔ ေတာင္ဘက္က မီဇိုရမ္ကို ေရာက္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲေနာက္မွသာ မီဇိုရမ္ေရာက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဗမာျပည္ကလူေတြ အမ်ားၾကီး။ ရက္ကန္းလုပ္ငန္းလုပ္ၾကတာက မ်ားတယ္။ ႏိုင္ငံသားအခ်င္းခ်င္း ခင္မင္ရင္းႏွီးၾကတယ္။ အျပန္အလွန္ ကူညီ ေဖးမၾကတယ္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈထံုးစံအတိုင္း ထမင္းဖိတ္ေကြ်းၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ သြားသာစားတယ္။ ေခၚမေကြ်းႏိုင္။ ေဆာရီး။
မဏိပူျပည္နယ္က လမ္ကား ေခၚ ခ်ဴရာခ်မ္ပူမွာလည္း ဗမာေတြ ရက္ကန္းလုပ္ၾကတယ္။ မံုရြာနယ္က မ်ားတယ္။ သူတို႔ေကြ်းတာလည္း စားဖူးတယ္။ ရက္ကန္းသမားေတြက ဘာနဲ႔ေကြ်းေကြ်း စားေကာင္းတယ္။ ေက်းဇူး။
ရက္ကန္းစင္လို႔လည္း ေရးၾကတယ္။ ယက္ကန္း (ယကၠန္း) စင္ကလည္း မူကြဲ။ ဘာနဲ႔ေရးေရး ဗမာေတြရက္လုပ္တာ ဝတ္ေကာင္းတယ္။ သည္ႏွစ္ေဆာင္းအတြက္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘုတလင္ သေျပပင္ပုဆိုး ႏွစ္ထည္ ရွိတယ္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၅-၁၁-၂၀၁၈
Comments
Post a Comment