အခ်ိန္ႏွင့္ စာ
စာအုပ္ေတြကို အခ်ိန္နဲ႔ ေရာင္းေနတယ္။ ဗမာစကားမွာ အခ်ိန္ဆိုတာ အေလးခ်ိန္ေရာ အခ်ိန္ကာလမွာပါ သံုးတယ္။
စာအုပ္ေဟာင္း၊ သတင္းစာေဟာင္း၊ စကၠဴေဟာင္းေတြကို အခ်ိန္နဲ႔ ေရာင္းၾက ဝယ္ၾကတယ္။ ခုေခတ္မွာ ရီဆိုက္ကယ္ ေခၚ ျပန္သံုးလို႔ရတာမ်ိဳးကို အဲလို ေရာင္းၾကဝယ္ၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ စာအုပ္ေဟာင္းေတြ ေရာင္းၾကရတယ္။ သတင္းစာေဟာင္းကိုေတာ့ မ်ားလာတိုင္း ေရာင္းတယ္။
မဆလ ေခတ္မွာ စကၠဴအေတာ္ကို ရွားတယ္။ ေရာင္းသူ ဝယ္သူ မရွိ။ ဝါဒျဖန္႔စာအုပ္ေတြကေတာ့ မၾကိဳက္လည္း ဘယ္သူကမွ အဲလိုမလုပ္ရဲ။ အလုပ္ျပဳတ္မယ္။ အဖမ္းခံရမယ္။
ေဆးေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားၾကီးေတြဆီကေန ေဆးစာအုပ္ေဟာင္း ေတာင္းၾကရတယ္။ စာအုပ္ေဟာင္း ေစ်းတန္း ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္ခဲ့တယ္။ တကူးတက လိုခ်င္တာလိုက္ရွာၾကရတယ္။
အခ်ိန္ေဟာင္းကား တန္ဖိုးရွိပါကလား။
စစ္အစိုးရတက္ေတာ့ ဝါဒျဖန္႔ေနာက္တမ်ိဳးေတြ ထုတ္တယ္။ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ၊ ရံုးေတြ မဝယ္မေနရ။ အာဏာၾကီးျပီး အခ်ိန္မစီးဆိုတာမ်ိဳး။
ခုေခတ္မွာ စာအုပ္ေတြ ပလူပ်ံေအာင္ထုတ္ေနသလား မသိ။ ဖတ္သူ ဝယ္သူထက္ ပိုမ်ားမ်ား ထုတ္ေနသလားလည္း မသိ။ ထုတ္သမွ်က ေရာင္းမစြံတာလား မသိ။ မသိတာကို ေဝဘန္တာ မွားတတ္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္က တခါတခါ စိတ္ရိုင္းဝင္တတ္တယ္။ ငါပိုက္ဆံခ်မ္းသာရင္ အရင္က သတ္ပံုမွန္နဲ႔ ေရးထားတဲ့စာအုပ္ေတြကို သတ္ပံုျပင္ထုတ္တဲ့စာအုပ္ေတြ အကုန္ဝယ္ျပီး မီးရွိဳ႕ခ်င္စိတ္ေပါက္တယ္။ ကိုယ့္စာ ကိုယ့္သတ္ပံုနဲ႔ေရးတာေတြကိုေတာ့ ေပလ်ာလကန္ ထားႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔ပရိတ္သတ္က နည္းတာမဟုတ္။
ျမန္မာစာမွာ အခ်ိန္သစ္ဟာ တန္ဖိုး မရွိပါကလား။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၁၄-၂-၂၀၂၀
Comments
Post a Comment