သူလဲေလ ေလာကီသားေပမို႔
စံကိုက္သတ္ပံုမွာ လည္း နဲ႔ လဲ မတူပါ။
လဲ = အေမးသေဘာသက္ေရာက္ေသာ ဝါက်အဆံုးစကားလံုး။ တိမ္းေစာင္းက်သည္။
လည္း = အတူတူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပါဝင္ေၾကာင္း။
ဒါေပမဲ့ စကား၊ စကားေျပာသလိုစာေရးနည္း၊ ကဗ်ာ၊ သီခ်င္း၊ သံခ်ပ္၊ ေဆာင္ပုဒ္ စတာေတြမွာ အရင္ေခတ္ကတည္းက အဆင္သင့္သလို ေရးၾကတယ္။ ကဗ်ာ ၂ ပုဒ္ကို တင္ျပပါမယ္။ လဲ သံုးထားတယ္။
အျပင္ဘက္ဝယ္
မအက္မစြန္း ေဘာ္ျဖဴဝန္းမူ
ရႊန္းရႊန္းေတာက္ပ လွလွ်က္လွသည္
ညသည္ ႏုပ်ိဳေၾကာ့ေနဆဲ။
မေတာက္တေတာက္
ၾကယ္ေျပာက္ေျပာက္လည္း
တည္ေဆာက္မရပ္ မ်က္ေတာင္ခပ္ျပီး
လူ႔ရပ္ျပည္ရြာ ငံု႔ၾကည္ရာတြင္
ျပံဳးမွာလိုလို မဲ့သတည့္။
ထိုေရာကာလ
အရိပ္က်သည့္ ပေညာင္ပင္ထက္
အိုညငွက္တည့္
ခ်စ္ဘက္တံု႔လွယ္ ေနာ့က်ီစယ္ဆဲ
ငွက္မယ္တခု ျဖတ္သန္းျပဳကို
ပ်ိဳႏုထြားထြား ငွက္ေယာက္်ားက
စူးဝါးစိုက္စိုက္ လိုက္၍ၾကည့္လွ်င္
သူ႔ရင္ထဲမွ ငွက္မယ္လြလည္း
ေဒါပြခံခက္ ရုတ္တရက္ႏွင့္
စိတ္စက္ေကာက္မူ ဟင့္ ဟင့္ က်ဴေသာ္
ခ်စ္သူမယ့္ၾကိဳက္ အလိုလိုက္ျပီး
ေပြ႔ပိုက္ေခ်ာ့ေတာ့ မယ္လည္းေပ်ာ့သည္
ေမာ့ကာ ေမႊးေမႊးၾကဴျပီတကား။
ပိေတာက္ပန္း (ေဇာ္ဂ်ီ)
မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ႔
ႏွစ္ဆန္းခါေတာ္မီမို႔
ဇေမၺာ္ရည္ ေျပေျပလိမ္းကာပါ့
ခပ္သိမ္း နယ္စံုစံုသို႔
ပြင့္ငံုကို လင့္္ကုန္ၾကေတာ့လို႔
ေခါင္းၾကြကာ ဆာေဝေဝနဲ႔
သူလဲေလ ေလာကီသားလိုပါ့
ၾကြားခ်င္လွ ေပလိမ့္မယ္။
တသိန္တင့္ပါဘိ
တိမ္ျမင့္ ရီျပာျပာက
ၾကည္သာသာ ပင့္ေလ အဖ်ဴးတြင္ျဖင့္
တီတာတာ ပြင့္ေရႊဖူးငယ္တို႔
လည္ယွက္ကာ ဘယ္ညာလူးေလေတာ့
သူတို႔လို ဘယ္သူျမဴးႏိုင္ပါ့
ထူးပါဘိတယ္။
တဝါဝါ ဆင္သကၤန္းရယ္က
ကမာၻမွာ ဘဝင္ခ်မ္းေစတဲ့
သာသနာ ရႊင္ရႊင္လန္းေအာင္လို႔
တမင္မွန္းကာပါ႔ သတိဆြယ္
ရည္ရြယ္ေတာ့သလား။
ခူးပါနဲ႔ကြယ္
ပြင့္ဖူးမွာ အဝါျခယ္၍
မာလာအလယ္မွာ ႏြဲ႔ခ်င္တဲ့ႏွလံုးရယ္ေၾကာင္႔
ႏွစ္ဆံုးကုန္ အတာဝင္သို႔
မာန္အင္ကို ဥာဏ္ဆင္ေမြးကာပါ႔
အေရး အခါသာမွ
ခမ်ာမွာ တဂုဏ္ဆန္းရတယ္
ပန္းပိေတာက္မ်ား။
ျပန္ထုတ္ေတြမွာ အေတာ္မွားၾကတယ္။ ဝီကီပီးဒီယားမွာ သတ္ပံုမွန္တယ္။
ျမန္မာစာသင္ၾကားရာမွာ စာနဲ႔ စကားခြဲျခားသင္ရမယ္။ ေရးေတာ့အမွန္ ဖတ္ေတာ့အသံကို ရွင္းျပရမယ္။ အဲတာမွာ ခုေခတ္ ျမန္မာစာသင္ၾကားသူေတြ အေတာ္လြဲေနတယ္။ ပိေတာက္လို႔ေရးရတာကို ဗေဒါက္သံထြက္ျခင္းမ်ိဳးကသာ ေရးေတာ့အမွန္ ဖတ္ေတာ့အသံထံုးနဲ႔ ညီတယ္။ တခါတရံကို စသတ္ေတြနဲ႔ေရးခိုင္းျပီး တခါတရံသံထြက္ခိုင္းတာက မွားတယ္။
ျမန္မာစာကိုေတာ့ ေလာကီသားျဖစ္လို႔ အမွားကိုခြင့္လႊတ္ပါေျပာလို႔ မသင့္ပါ။ အမွန္ကိုသာ ျပင္ေရး သင္ေပးၾကရပါမယ္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၁-၅-၂၀၂၀
Comments
Post a Comment