စိန္တလံုးမရွိတဲ့ တိုင္းျပည္
ျမန္မာ့အစားအစာေတြ ထုတ္ကုန္ေတြ ယူအက္စ္ကို ပို႔တာ နည္းတယ္။ ကုန္ေျခာက္နဲ႔ ဗမာေဆးသာမ်ားတယ္။ ကိုယ္တိုင္လုပ္ႏိုင္ၾကေစခ်င္တယ္။ နည္းစနစ္ေကာင္းရမယ္။ မရ မရွိ။
ျမန္မာျပည္ကလာတာေတြကို ဝယ္ခ်င္ရင္ အာရွဆိုင္ေတြ သြားၾကရတယ္။ ဒီျမိဳ႕မွာေတာ့ ထိုင္းကုန္စံုဆိုင္ရွားတယ္။ ေတာင္ကိုရီးယား၊ အိႏၵိယ၊ ဗီယက္နမ္၊ ခ်င္း နဲ႔ မြန္ဆိုင္ေတြကို သြားၾကရတယ္။ ဗမာဆိုင္မရွိ။ ေတာင္အေမရိက ဆိုင္ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားတတ္တာမ်ိဳးေတြ ရတယ္။
ျပည္တြင္းမွာ အေျပာင္းအလဲေတြျဖစ္လာေတာ့ ထိုင္းနဲ႔ မေလးရွားကို အလုပ္သြားလုပ္ၾကသူေတြအတြက္ ကိုယ္ႏိုင္ငံထဲမွာ အလုပ္ရၾကေစခ်င္ခဲ့တယ္။ အလုပ္ရံုေတြ စက္ရံုေတြ ဘာလို႔မေထာင္ႏိုင္ရမွာလည္း လူျပိန္းလို ေတြးခဲ့တယ္။ ကေလးလို ေတြးတာ။ စဥ္းစားစရာေတြက မ်ားမယ္။ စီးပြါးေရးနဲ႔ ကုန္သြယ္ေရးလုပ္သူေတြကေတာ့ သိၾကတယ္။ သူတို႔လည္း လုပ္ခ်င္ၾကမွာပဲ။ ခုထိ ျဖစ္မလာေသးတာ ေနရာတိုင္းမွာ လိုအပ္ေနေသးလို႔။
ကြ်န္ေတာ္က ျဖစ္ေစခ်င္တာပဲ သိတယ္။ စိတ္တလံုးသာ ရွိ၊ စိန္တလံုး မရွိ။ စိန္(တစ္)လံုးေတာ့ မစားခ်င္မိ။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၅-၄-၂၀၂၀
Comments
Post a Comment