ပစၥႏၲရစ္

သိပၸံေမာင္ဝ

တေပကုလားဆိုေသာ အမည္သည္ ဆန္း၏။ ယင္းကား ေမာင္လူေအး၏ နယ္ အတြင္းရွိ တံငါ ရြာကေလး တရြာ၏ အမည္ ျဖစ္ေလသည္။ တေပကုလားရြာသာ မဟုတ္။ တေပကုလားအင္း ဟူ၍လည္း ရွိေသး၏။ တေပကုလားကြင္း ဟူ၍လည္း ရွိေသး၏။ တေပကုလားေခ်ာင္း ဟူ၍လည္း ရွိေသး၏။ တေပကုလား အင္းကို အေၾကာင္းျပဳ တေပကုလားရြာ ဟူ၍ပင္ ေခၚဆိုသေလာ။ တေပကုလားရြာကို အေၾကာင္း ျပဳ၍ တေပကုလားေခ်ာင္း၊ တေပကုလားအင္း၊ တေပ ကုလားကြင္းဟူ၍ပင္ ေခၚဆို သေလာ မည္သူမွ် မေျပာႏိုင္။

တေပကုလား ရြာသား တို႔အား ေမးေသာ အခါကား ေရွးပေဝသဏီကပင္ ရွိခဲ့သည္ဟု ေျပာၾက ဆိုၾကကုန္၏။ ကမၻာဦး အခါကပင္ ဆင္းသက္ ေပၚေပါက္ လာသည္ ဟူ၍မ်ား ထင္မွတ္ ေနၾက ေလေရာ့ သလား။ တေပကုလားဆိုေသာ စကား၏ အဓိပၸာယ္ မည္သို႔ နည္းဟု ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ ေမးေလ့ရွိသူတို႔က ေမးေကာင္း ေမးၾက ေပလိမ့္မည္။ ရြာတြင္ အသက္အႀကီးဆံုး အဘိုးႀကီး ဦးေနာက္တိုးအား ေမးၾကည့္ေသာ အခါ 'တေပကုလား' ဆိုေသာ စကားမွာ 'တေပကုလား' ဟူ၍ အဓိပၸာယ္ရေၾကာင္းႏွင့္ ေျပာျပေလသည္။ ယင္း၏စကားကို ယံုမွားဖြယ္ မရွိ။ ဦးေနာက္တိုးကား အသက္ ၈၅ ႏွစ္ပင္ ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရွးမီ ေနာက္မီ အဘိုးႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ အခ်ဳိ႕ အေတြးေကာင္းေသာ သူတို႔က မူကား တေပကုလား ဆိုသည္မွာ တေပခန္႔ ရွိေသာ ကုလားပုေလး တေယာက္က စတင္တည္ေထာင္၍ထားခဲ့ေသာ ရြာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တေပကုလား ရြာဟု အမည္တြင္ေၾကာင္း ေတြးေတာေကာင္း ေတြးေတာၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေနာက္တိုး ေပးေသာ အဓိပၸာယ္ေလာက္ မႀကိဳက္။

တေပကုလား ဆိုေသာ စကား၏ အဓိပၸာယ္ကို ရွင္းလင္း ၿပီးသည္၏ အျခားမဲ့၌ တေပကုလား ဟူေသာ အၾကင္ တံငါ ရြာကေလး၏ တည္ရာ အေျခႏွင့္ သာယာပံုကို ေရးသားဦးအံ့။ ယင္းရြာကေလးကား အလြန္ေနာက္က်ိ၍ ရႊံ႕အတိၿပီးေသာ တေပကုလားေခ်ာင္းကေလး၏ ေဘးတြင္ တည္ရွိေလသည္။ ဤေခ်ာင္းကေလးမွတပါး အျခားေဘးပတ္လည္တြင္ ကြင္းျပင္ လဟာႀကီ္းျဖင့္ ၿခံရံလ်က္ တရြာလံုးတြင္ ကုကၠိဳပင္ သံုးေလးပင္အျပင္ အျခား အပင္ဟူ၍ မရွိ။ ကြင္းေခါင္ေခါင္ ႀကီးတြင္ တည္ထားေသာ ရြာကေလးတည္း။

ေႏြဥတုတြင္ ပူျပင္းလိုက္သည္မွာ ေျပာစရာမရွိ။ ရြာထိပ္တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးဇဝန ေက်ာင္းတေက်ာင္း ရွိ၏။ အင္းသားမ်ား ေသခါနီး ဆည္းကပ္ရာ ေက်ာင္း ေပတည္း။ ရြာေတာင္ဘက္ စြန္းတြင္ ဦးဖိုးထြန္း တူးထားေသာ ေရကန္ တကန္ ရွိေလသည္။ ရြာသားတို႔ ေသာက္ေရ ခပ္ယူ ရာတည္း။ ထို ေရကန္ႏွင့္ ကပ္လ်က္ အႏၱရာယ္ကင္း ကိုးေတာင္ျပည့္ ဘုရား၊ ကြင္းေခါင္ေခါင္တြင္။

ရြာတြင္ အိမ္ေျခကား သံုး ေလးဆယ္ခန္႔။ သက္ငယ္မိုး၊ ဝါးကပ္ကာ၊ ဝါးျခမ္းခင္း၊ ဝါးတိုင္ ေတြႏွင့္ အိမ္မ်ားသာ။ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ က်ယ္က်ယ္ ေဆာက္ကာထားေသာ အိမ္ကား နတိၱ။ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ ဟူ၍ကား မရွိ။ တအိမ္လွ်င္ အလြန္ဆံုး ေငြ ၁၀ က်ပ္ခန္႔ တန္၏။ သို႔ေသာ္ အင္းခံဝန္ ေပးၾကေသာ အခါ ငါးရာ တန္သည္ဟု က်မ္းကိုင္ကာ ဆိုၾက ေလသည္။ အိမ္ေအာက္မ်ားတြင္ ဝက္ေတြ၊ ၾကက္ေတြ၊ ဘဲေတြ အႏွံ႕အျပား လႊတ္၍ ထားေလသည္။ ဆူဆူညံညံႏွင့္။ အိမ္ေရွ႕ အိမ္ေနာက္ေဖး အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္မ်ားတြင္ ငါးပိအိုးေတြ၊ ငံျပာရည္ အိုးေတြ အနႏၲႏွင့္။ နံလိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း။ သင္းတို႔ ရြာသားေတြ ဘယ္လို ေနၾကသည္မသိ။ ေရာဂါလည္းမရ။ ဒုကၡလည္းမျဖစ္။ တရြာလံုးတြင္ အိမ္သာတလံုးမွ် မရွိ။ တကယ့္ ရြာသားေတြ။

ရြာလမ္းကား က်ယ္ပါ၏။ ေႏြအခါတြင္ ဖုန္ တေထာင္းေထာင္း။ မိုး အခါတြင္ ေရျမဳပ္။ လမ္းခ်ည္းသာ ေရျမဳပ္သည္ မဟုတ္။ အိမ္မ်ားလည္း ေရျမဳပ္၏။ ရြာသားမ်ား အိမ္အေပၚ ထပ္တြင္ တက္၍ ေနၾက ေလသည္။ ၾကက္လည္း သည္မွာ၊ ေခြးလည္း သည္မွာ၊ ဝက္လည္း သည္မွာ၊ ဘဲလည္း သည္မွာ၊ ေၾကာင္လည္း သည္မွာ၊ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္း၏။ အိပ္လည္း သည္မွာ၊ စားလည္း သည္မွာ ၊ ထမင္းဟင္း ခ်က္လည္းသည္မွာ။ က်န္းမာေရးဆရာမ်ားအတြက္ သင္ခန္းစာ တခု ရၿပီ။ မိုးတြင္း အခါတြင္ ေျမြေပြးေတြ ေပါလိုက္သည္မွာ ေျပာစရာ မရွိ။ ဝါေခါင္လအတြင္းက ေမာင္းဖိုးေသာင္ ဇနီး အေပၚထပ္တြင္ အိပ္ေနခိုက္ ေျမြေပြးခဲ၍ ေသရွာေလၿပီ။

ဤမွ်ႏွင့္ တေပကုလား ရြာကေလး၏ သာယာပံု အေၾကာင္း သိေလာက္ ၿပီထင့္။ ရြာသား ရြာသူတို႔ အေၾကာင္း ေရးသား ပါရေစဦး။ တရြာလံုး ေရႏွင့္ အသက္ေမြး သူခ်ည္း။ ရြာ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အင္းေပါင္း ေျခာက္အင္းခန္႔ ရွိ၏။ ယင္းအင္း တို႔တြင္ ရွိေသာ ငါးမ်ား အေပၚ၌ အုပ္ခ်ဳပ္ကာ မင္းလုပ္၍ ေနၾကေသာ အင္းသားႀကီးကား ေျခာက္ေယာက္ ခန္႔ပင္ ရွိေလသည္။

တေပကုလားသူႀကီး ဦးေငြလွလည္း တေယာက္ အပါအဝင္ ျဖစ္၏။ ထို အင္းသားႀကီး ေျခာက္ေယာက္ တို႔မွ အပ ျဖစ္ေသာ အျခား ရြာသား တို႔ကား အခ်ခံ အင္းသား ကေလးမ်ားႏွင့္ အင္းကူလီ မ်ားသာတည္း။

လယ္သမားဟူ၍ ေအာင္ေဖႏွင့္ ဦးဖိုးဆင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သာ ရွိေလသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကား တရြာလံုးႏွင့္ မသင့္။ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ တရြာလံုး ျဖစ္ေသာ္လည္း ေအာင္ေဖ တို႔တြင္ အနည္းငယ္မွ် ေၾကာက္စိတ္ မရွိ။ ေအာင္ေဖသတင္း ေပးခ်က္အရ ယစ္မ်ဳိး အရာရွိ ဦးဘေမာ္ ဗိုက္ပူႀကီး ရြာသို႔ တိတ္တဆိတ္ လာ၍ ေမႊေႏွာက္ သြားေလသည္။ သူႀကီးသား ေမာင္ျပားလက္ထဲမွ ဘိန္းငါးက်ပ္သား မိ၏။ သူႀကီး၏တူ ထြန္းတင္၏ အိမ္မွ ခ်က္အရက္ ေျခာက္ပုလင္း မိေလသည္။ ဒဏ္ေငြ ၇၅ က်ပ္စီ အရိုက္ခံၾက ရ၏။ ေမာင္ျပားႏွင့္ ထြန္းတင္တို႔မွာ အခဲမေက်ၾက။ သူႀကီးမင္း ဦးေငြလွမွာလည္း ေအာင္ေဖ့ အေပၚတြင္ အခ်က္ရွာလ်က္ ေနေလေတာ့သည္။

ေအာင္ေဖမွာလည္း ေခါင္းမာသူ တေယာက္ ျဖစ္၏။ လူခြန္ကို မေဆာင္။ ကတ္ဖဲ့လုပ္၍ ေနေလသည္။ သူႀကီးမင္း၏ အခ်က္ ေပၚၿပီ။ ၿမိဳ႕ပိုင္ မင္းထံ တိတ္တဆိတ္ သြား၍ ဝရမ္းစာ တေစာင္ ထုတ္ခဲ့ေလသည္။ ည တိတ္တဆိတ္ ေအာင္ေဖ၏ အိမ္ကို ဝိုင္း၍ ေအာင္ေဖကို ဖမ္းၾကကုန္၏။ ေအာင္ေဖလည္း မေျပးသာ။ အဖမ္းခံရရွာ၏။ သူႀကီးမင္းလည္း ဝရမ္းစာကို ျပၿပီးလွ်င္ ေအာင္ေဖအား လက္ထိတ္ခတ္ေလေတာ့သည္။ ၿပီးလွ်င္ မီးတုတ္ေတြႏွင့္ ရြာလယ္ေကာင္တြင္ ေလွ်ာက္၍ ျပေလသည္။ တရြာလံုး တအုန္းအုန္းႏွင့္ ေန၏။

ေအာင္ေဖ၏ အရွက္ကား ဆိုစရာမရွိၿပီ။ သူ၏မယားက ေနာက္တေန႔တြင္ လူခြန္ ငါးက်ပ္ႏွင့္ စရိတ္ ငါးက်ပ္၊ ေပါင္း ေငြတဆယ္ ေဆာင္ေတာ့မွ ေအာင္ေဖအား ရြာသူႀကီးမင္း လႊတ္လိုက္ ေလေတာ့သည္။ မိမိ၏ တပည့္ကို အရွက္ခြဲ ေသာေၾကာင့္ ဦးဖိုးဆင္မွာ အသည္း နာလ်က္ေန၏။ တေန႔ေသာ္ ပုလိပ္အရာရွိမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းၿပီး သကာလ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ဖိုးထင္တို႔ အိမ္တြင္ ဖဲဝိုင္းကို ဖမ္း၏။ ဖိုးထင္ကား ေအာင္ေဖအား သူႀကီး ဖမ္းစဥ္က ေရွ႕ေဆာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုဖဲဝိုင္း ဖမ္းရာတြင္ အင္းသားႀကီး ထြန္းစိန္၊ အင္းလက္ေထာက္ အခ်ခံ စိန္ဘိုး၊ သူႀကီးကေတာ္ ေဒၚရု၏တူ ေမာင္ေအာင္ တို႔လည္း အဖမ္းခံၾကရေလသည္။

တရားသူႀကီးက တေယာက္လွ်င္ ဒဏ္ေငြ အစိတ္စီ ရိုက္လိုက္ ေလသည္။ ဤ အမႈအတြက္ ဦးဖိုးဆင္ အေပၚ၌ သူႀကီးမင္း စိတ္ခု ျပန္ေလၿပီ။ အခ်က္ကို ရွာျပန္၏။ ဦးဖိုးဆင္ကား လူခြန္လည္း ေဆာင္ၿပီးၿပီ။ ေျမခြန္လည္း ေဆာင္ၿပီးၿပီ။ ဖဲဝိုင္း ေထာင္သူလည္း မဟုတ္။ ဘိန္းတို႔ အရက္ တို႔ကိုလည္း မေရာင္း။ အႀကံရ အိုက္လ်က္ ေန၏။ သို႔ေသာ္ အႀကံကို မေလွ်ာ့။ ဦးဖိုးဆင္မွာ သစ္ပင္ပန္းပင္ စိုက္ပ်ိဳးျခင္းကို ဝါသနာပါ၏။ သူ၏ အိမ္ေရွ႕တြင္ ပန္းၿခံႀကီးကို ခမ္းနားစြာ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္၍ ထားေလသည္။ ယင္း ပန္းၿခံအတြင္းရွိ ပန္းပင္၊ သစ္ပင္ကေလးတို႔ကိုသာလွ်င္ အရိပ္တၾကည့္ ၾကည့္ႏွင့္ ေန၏။ ယင္း ဦးဖိုးဆင္၏ ဥယ်ာဥ္မွာ ရြာလမ္းထဲသို႔ ဆယ္ေပခန္႔ က်ဴးလြန္၍ ေနေလသည္။ သူႀကီးမင္း၏ အခ်က္ ေပၚေပၿပီ။ ဦးဖိုးဆင္သည္ ရြာလမ္းမ အေပၚ၌ က်ဴးလြန္ေနေၾကာင္းကို အေရးပိုင္မင္းထံ အစီရင္ခံစာ ေရးသားဆက္သြင္းလိုက္၏။ မၾကာမီ အေရးပိုင္မင္းထံမွ ယင္း က်ဴးလြန္၍ ေနေသာ ေျမေပၚရွိ သစ္ပင္ ပန္းပင္ တို႔ကို ခုတ္ပစ္ရန္ အမိန္႔ ေရာက္ရွိ ေလသည္။

သူႀကီးမင္း၏ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းကား မေျပာျပႏိုင္ၿပီ။ မိမိ အိမ္ဦးခန္းတြင္ ဆြဲ၍ထားေသာ ေမာင္းကြဲႀကီးကို အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ထု၏။ ရြာသား သံုးဆယ္ခန္႔ ဓားကိုယ္စီ၊ တုတ္ခၽြန္ ကိုယ္စီႏွင့္ ေရာက္ၾကေလၿပီ။ သူႀကီးမင္းလည္း ယင္းရြာသား သံုးဆယ္ေက်ာ္တို႔ႏွင့္ ဦးဖိုးဆင္၏ အိမ္ေရွ႕သို႔ သြား၍ လမ္းတြင္ က်ဴးလြန္၍ ေနေသာ ဥယ်ာဥ္ တြင္းရွိ သစ္ပင္၊ ပန္းပင္ တို႔ကို သိသိညက္ညက္ ေၾကေအာင္ ဖ်က္ဆီး လိုက္ၾက ေလၿပီ။ ဦးဖိုးဆင္က တား၏။ သူႀကီးမင္းက အေရးပိုင္မင္း၏ အမိန္႔စာကို ျပ၏။ ဦးဖိုးဆင္၏ အသည္းကို ကၽြဲဝင္၍ ခတ္ေလၿပီ။ အဘယ္မွာ အခဲေက်ႏိုင္အံ့နည္း။

တေန႔ေသာ္ ေမာင္ဟန္ႀကီးႏွင့္ မပန္းစိန္ တို႔၏ မဂၤလာေဆာင္ အိမ္တြင္ ဦးဖိုးဆင္၏ သမီး မပန္းေအာင္က သူႀကီးမင္း ဦးေငြလွသည္ မတရားေသာ သူႀကီး၊ ရြာသူ ရြာသားတို႔အား ႏိွပ္စက္ေသာ သူႀကီး၊ ဘိန္းစားေသာသူႀကီးဟူ၍ ခပ္က်ယ္က်ယ္ကေလး ဆိုလ်က္ေနေလသည္။ သူႀကီးကေတာ္ႀကီး ေဒၚရု ၾကားလွ်င္ မခံႏိုင္။ မဂၤလာေဆာင္ အိမ္တြင္ ရန္ပြဲႀကီး စေလေတာ့၏။ ေဒၚရု၏ အေဒၚ ေတာ္စပ္သူ ေဒၚေရခက္က ထမီတေတာင္ေလာက္ ျမင့္ကာ သူႀကီးကေတာ္ ဘက္မွ ဝင္၍ ကူ၏။ ဦးဖိုးဆင္၏ တူမ မပန္းရီက မပန္းေအာင္ ဘက္မွ ဝင္၍ ရန္ေတြ႔၏။ ဤ ရန္ပြဲကား မိန္းမေတြ ႏွင့္သာ ကိစၥတံုး မူကား ေကာင္းေလစြ။

ေဟာ ေဟာ၊ သူႀကီးသား ေမာင္ပြားႏွင့္ သူႀကီးတူ ထြန္းတင္တို႔ ေပါက္၍ လာၾကေလၿပီ။ ေမာင္ပြား လက္ထဲတြင္ ဓားေျမွာင္ႏွင့္၊ ထြန္းတင္ လက္ထဲတြင္ သံတုတ္ႏွင့္။ မိန္းမ အခ်ဳိ႕ မဂၤလာေဆာင္အိမ္မွ ဆင္း၍ ေျပးၾက ေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ မပန္းေအာင္ႏွင့္ မပန္းရီ တို႔ကား ထီပင္ မထီ။ ဂရုပင္ မစိုက္။ အေရးပင္ မလုပ္။ ဆဲၿမဲတိုင္း၊ တုိင္းၿမဲတိုင္း၊ ဆိုၿမဲတိုင္း။ ေမာင္ပြားႏွင့္ ထြန္းတင္တို႔ ေဒၚရု ဘက္မွကူ၍ ဆဲၾကေလၿပီ။ ရြာသားမ်ား မည္သူမွ် မကပ္ ဝံ့ၾက။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ အေကာင္ေတြ။ မပန္းေအာင္၏ ေယာက်္ား ေမာင္သာအိက အိမ္မွ ေျပးလာၿပီးလွ်င္ ထြန္းတင္အား ဓားႏွင့္ ခုတ္ေလၿပီ။ ေမာင္ပြားက သာအိအား ဓားေျမွာင္ႏွင့္ ထိုး၏။ ထြန္းတင္ႏွင့္ သာအိ ႏွစ္ေယာက္သား ပံုလ်က္ လဲက် ေနေလၿပီ။ ေဟာ ဟိုမွာ သာအိညီ ကဇန္းႏွင့္ ဖိုးက်ားတို႔ ေပါက္လာ ၾကၿပီ။ ဆြဲၾကပါဦး၊ ဆြဲၾကပါဦး။ သည္တခါ ခက္ေတာ့မည္။ လွံေတြ ကိုယ္စီႏွင့္၊ ဆြဲသူက ဆြဲ၊ ဖက္သူက ဖက္ထား ၾက၏။ မႏိုင္။

ေမာင္ပြားဘက္မွ ကူညီရန္ ထြန္းေအာင္ႏွင့္ ထြန္းေမာင္တို႔ ညီအစ္ကိုလည္း မွိန္းႀကီးေတြ ကိုယ္စီႏွင့္။ ခက္ကုန္ၿပီ၊ ခက္ကုန္ၿပီ။ လုပ္ၾကပါဦး။ သူႀကီးကို အေၾကာင္းၾကား မွေပါ့။ သူႀကီးအိမ္မွ ေမာင္းကြဲသံႀကီး ဆူညံ ေနၿပီ။ တရြာလံုး အုတ္အုတ္က်က္က်က္။ သူႀကီးလည္း မႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ သူကိုယ္တိုင္ပင္ ဤစစ္ပြဲတြင္ ပါဝင္ ေနသလား မေျပာတတ္။ ေဆြမ်ိဳးေတြ အားလံုး မီးစက္ကုန္ၾက ေလၿပီ။ အနားအနီး ရြာမ်ား ကပင္ ဆူညံ ေနေသာ အသံႀကီးကို ၾကားၾက ရကုန္၏။ ဤရန္ပြဲႀကီးကား မည္မွ်ၾကာမည္ မသိ။

ေနာက္တေန႔၌ တေပကုလား ရြာသူ ရြာသား၂၀ ခန္႔ ေဆးရံုသို႔ ေရာက္၍ ေနၾက ေလသည္။ တရြာလံုး တိတ္လ်က္ ေနေပၿပီ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးဇဝနေက်ာင္းတြင္ ေမြးထားေသာ ေအာင္နက္၊ ဂ်ိဳကာ၊ အာဝါေဒး စေသာ ေခြးမ်ားလည္း ထမင္းငတ္ၾကကုန္၏။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးဇဝန ကိုယ္တိုင္ပင္ ဆြမ္းမဝ တဝသာ ဘုန္းေပးမည္ဟူေသာ ဓူတင္ကို က်င့္ရေလ၏။ ဆြမ္းပို႔သူ မရွိ။ ဆြမ္းခံ၍ ရသမွ် ႏွင့္သာ တင္းတိမ္ရ ရွာေလေတာ့သည္။ အဆိုပါ ရန္ပြဲ ႀကီးကား ရြာသူ ရြာသား တို႔ကိုသာ ထိခိုက္သည္ မဟုတ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးဇဝနကိုပင္ ထိခိုက္ေသာ ဟူ၏။

ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးဇဝန တေပကုလား ရြာသို႔ ေရာက္သည္မွာ သံုးဝါပင္ ရွိေလၿပီ။ ယခုကဲ့သို႔ တခါမွ် ေခါင္းပါးျခင္း မျဖစ္ခဲ့ဖူး။ မိမိ တေပကုလားသို႔ မေရာက္လာမီ ထိုေက်ာင္းတြင္ ထိုင္ခဲ့ေသာ ဘုန္းႀကီး ဦးဝိဇယ လက္ထက္ေတာ္ အခါက မူကား ရြာသားမ်ားႏွင့္ မသင့္ေသာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ပင္ ေခါင္းပါး ခဲ့ေလသည္။ အေၾကာင္းကား ဦးဝိဇယ ကိုယ္တိုင္က ငါးဖမ္းျခင္း၊ ငါးပိလုပ္ျခင္း တို႔ျဖင့္ အသက္ေမြးျခင္းသည္ မေကာင္းေသာ အသက္ ေမြးျခင္း ျဖစ္သည္ဟူ၍ ေဟာေတာ္ မူေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးဇဝနကား ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးဝိဇယ မဟုတ္။ အင္းသားေတြႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာ တရားကို မေဟာ။ တသက္ပတ္လံုး သူတကာ၏ အသက္မ်ားကို သတ္ျဖတ္၍ ေနေသာ္လည္း ေသခါနီး ေကာင္းေသာ ေဇာကို ဝင္လိုက္လွ်င္ ေကာင္းရာ သုဂတိသို႔ လားရသည္ဟူ၍ ပံုေတြ၊ ဝတၱဳေတြႏွင့္ ေဟာေလ့ရွိ၏။ ထိုတရားကို ေဟာၾကားသည့္ ေန႔မွစ၍ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးဇဝနေက်ာင္းတြင္ ဆြမ္းအုပ္ မနည္းၿပီ။ ကန္ေတာ့ပြဲေတြ မနည္းၿပီ။ ေက်ာင္းသားလည္း မနည္းၿပီ။

ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးဇဝနမွာ တရားေဟာေသာေနရာတြင္သာ ေခတ္ဆန္သည္မဟုတ္။ ေက်ာင္းသားမ်ားအား စာသင္ ၾကားေသာေနရာတြင္လည္း ေခတ္ဆန္ေလသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ စိတ္ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္း မျပဳ။ ယင္းတို႔အား လြတ္လပ္စြာ ထား၏။ ေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းတက္ခ်င္ေသာအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္၏။ အလွ်င္း ေက်ာင္း မတက္ဘဲ ေနလိုက ေနႏိုင္၏။ သင္းၾကားလိုေသာစာကို သင္ၾကားႏိုင္၏။ ထင္သလိုေနႏိုင္ေသာ ေက်ာင္းတည္း။
ထိုသို႔ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ေပးထားေသာေၾကာင့္ မဟုတ္ေလာ။ ေက်ာင္းသားမ်ား ထမင္းဟင္း စားေသာက္ၿပီးၾကလွ်င္ ေက်ာင္းတြင္ တေယာက္မွ်မရွိ။ တေပကုလားအင္းထဲတြင္ ေရကူးသူ ကူး၊ ငါးဖမ္းသူ ဖမ္း၊ ဂဏန္း ႏိႈက္သူ ႏိႈက္။ လြတ္လပ္လိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသားတေတြ။ အကၤ်ီ လံုခ်ည္ဆို၍ မကပ္ၾက။ ေခါင္းတံုး ေျပာင္ေျပာင္ ကိုယ္ေရာင္ မည္းမည္း။ သရဲေလးေတြႏွင့္ မျခား။ ေဆးျပင္းလိပ္ေတြ ပါးစပ္ထဲ ခဲထားၾကေသး။ အရြယ္ကေလးေတြက ကိုးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္သာ။ ယင္း ေက်ာင္းသားမ်ားအနက္ ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္း ေလးငါးဆယ္ လြန္ေျမာက္လွ်င္ တေယာက္တေလ ျမန္မာျပည္သမၼတ မျဖစ္ဘူး ဟူ၍ မည္သူေျပာၾကားအံ့နည္း။

သမၼတဆိုသည္မွာ အမ်ားသေဘာတူလွ်င္ ျဖစ္စတမ္း။

ဂႏၴေလာကမွာ သိပၸံေမာင္ဝ ၁၂၉၅ ဝါဆိုလမွာေရးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အသက္ထက္ ၁၅ ႏွစ္ၾကီးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ၁၅ ႏွစ္သားအရြယ္ ဆယ္တန္းမွာ သင္ရတယ္။ သိပၸံေမာင္ဝေရးတဲ့ ျမန္မာစာသတ္ပံုေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ၃၂ ႏွစ္သားမွာ ေျပာင္းလိုက္ၾကတယ္။ ဝိဇၨာေမာင္ပိန္တို႔ေခတ္မွာ။ သတ္ပံုဆိုသည္မွာ အမ်ားသေဘာတူလွ်င္ ျဖစ္စတမ္း။ ပစၥႏၲရစ္ဟူေသာ အရပ္မွာ။

စာသားေတြကို ေမာင္သာခ်ိဳေဖ့စ္ဘြတ္ကေန ကူးယူပါတယ္။ ေက်းဇူး။ သိပၸံေမာင္ဝစာေတြကို အဲလိုသတ္ပံုမွန္နဲ႔တင္သူ စုစုေပါင္း တေယာက္တိတိ။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၀-၂-၂၀၂၀